shine your star, dorukhan toköz

bölüm kırk; "bitti hikayemiz."

2.5 yıl sonra.

"Dorukhan, her zaman onunla geçirdiğim her anın bir piknik gibi olduğunu söyler dururdu bana. Ancak, ben hiçbir zaman ona onunla yaşamanın ne kadar eğlenceli olduğunu söylememiştim.

Dorukhan, evlendiğimiz günden bu yana, dediği gibi beni dünyadaki en güzel Çiçek gibi hissettirdi.

Kaderinizden korkmayın dostlarım. Belki hayatın sizin için de bir yıldızı vardır?

Korkmayın.

Kendinize iyi bakın.

Sevgilerle, Çiçek Nefes Toköz. "

Kitabımın son satırlarını yazıp kontrol ettikten sonra yayınevine göndermiş ve arkama yaslanıp saçlarımı geriye doğru toplamıştım. Kitaba başlamam iki gün, bitirmem ise iki yıl almıştı

Hikayemiz sona gelmişken, bazı şeyleri tamamen rayına oturtmuş olmanın verdiği huzur vardı içimde.

Ya da içimde kıpır kıpır takılan ufaklığımın verdiği histi o, hala tam olarak anlayamamıştım.

"Bitirdin mi? "

Dorukhan elindeki termosu sepete yerleştirdikten sonra yanıma gelip dibime sinmiş ve bilgisayarın altındaki göbüşümü sevmeye başlamıştı.

Evleneli neredeyse iki buçuk yıl olacaktı. Ve ben, altı aylık hamileydim. Hayatın ne kadar garip olduğunu söylemekten bıkmayacağım ancak ne kadar da garip değil mi?

Varoluşsal sancılarımın ortasında beni katil sanan adamın çocuğuna hamileydim şimdi.

4 yıl önce görüldü yediğim için sinirle başlayıp, eğer bitirmezsem neler olacağını tahmin ettiğim ancak çokta çaktırmadığım hikayenin sonuna gelmiş olmak beni rahatlatmıştı.

Bu sefer okurlarımı dinlemiştim ve yazabileceğim en mutlu aşk hikayesini yazmıştım.

Toközcüğüm ve benim hikayemi.

Dorukhan ile evlendikten sonra hayatım çokta değişmemişti aslında. Sadece tek kişi başladığım bu sıkıcı hayatıma renk olan Toközcüğüm bana katılmıştı.

Birbirimize adapte olmak konusunda hiç sıkıntı yaşamadık, sevgiyle kurduğumuz bu yuvadan saygı tek bir dakika bile eksik olmadı.

Yeri geldi güldük, yeri geldi ağladık, ancak bir zaman sonra ağladıklarımız için bile birlikte güldük.

Dorukhan'ın çıktığı her yolda, iyi gününde kötü gününde sırtını sıvazlamak için oradaydım.

Dorukhan'a olan aşkım ilk günkü gibi tazeyken onun bana olan sevgisinin özellikle hamileliğimden sonra biraz daha fazlalaştığını hissediyordum.

Ve bu, dünyalara bedeldi.

"Hadi, gel üzerini giydireyim. Çocuklar mangalı yakmış bekliyorlar pırasada. Kübra ve Yaprak, çabuk gelsin, yoksa yolarız saçlarını diyorlar. Gerçi, teknik olarak buna asla izin vermem ama Yaprak sinirliyken beni biraz fazla korkutuyor. O yüzden, Çiçek Nefes Toköz! Kalkın bakalım."