Ariel. La mia speranza |18+

2. Rozdział 1

Perspektywa trzecioosobowa 

Ariel trzymała rękę swojego męża przez cały miesiąc, kiedy ten miał zamknięte powieki, i z lekką niepewnością brał jakiekolwiek oddechy. Nie opuszczała go na krok, a to cóż... 

Na początku Gabriel, kiedy się wybudził nie miał nic przeciwko, natomiast z każdą następną chwilą czuł się przytłoczony. Tłumaczył sobie zachowanie małżonki na wiele sposobów, choć wcześniej nigdy nie robił tego tak skrupulatnie, i w pewnym momencie doszedł do wniosku, że wcześniej miała rację, i to stuprocentową. 

Wszystko co przeszli poczynając już od aranżacji zaślubin przez Mosculio, a kończąc na pojmaniu blondyna działo się w zawrotnej prędkości. Miał wrażenie, że nie potrafi zapanować nad machiną obracającą się coraz to szybciej, a poczucie winy kolejny raz rozpoczynało zjadanie jego środka; tego samego które dzięki cudotwórstwa Ariel powracało do normalności.

Po wyjściu z kliniki coś w nim pękło. Chodził znużony i reagował tylko na pojedyncze słowa kierowane w jego stronę.  

W jego głowie dudniła wiadomość od Mikaela, a to wzbudziło w nim lęk jakiego jeszcze nie doznał. 

Gabriel pierwszy raz w życiu tak cholernie bał się o kogoś. 

Pragnął zniszczyć Jonesa, ale nie wiedział jak. Chciał odebrać mu pewność, że zrobi to samo co kilka lat wcześniej z Wirginią. Wiedział, że jeśli sam się nie podda wszystko co zaczynało mieć dla niego jakąś wartość legnie u stóp i nie da rady tego złożyć. 

Gabriel 

Zakradłem się cichym krokiem do sypialni, gdzie liczyłem, że zastanę Ariel. Nie myliłem się. Leżała okryta satyną mając w dłoni książkę której okładka dawała jasno do zrozumienia, że nie pochodziła z poprzedniego miesiąca. 

Rudowłosa zerknęła tylko na mnie przelotnie, po czym z powrotem zajęła się zagłębianiem w lekturze. Chciałam w tamtej chwili coś rozpieprzyć i to w drobny mak. Miałem za swoje. Mogłem nie zostawiać jej na kilka dni, bez zupełnie niczego w Bogocie. 

- Ariel - odchrząknąłem wyjmując z kieszeni spodni granitowych welurowe pudełko przez które nie mogłem wrócić o kilka godzin wcześniej, pewnie trafiłbym jeszcze na dzieciaki - Wiem, że dziś mamy rocznicę. 

Spojrzała znowu, ale wiedziałem, że z rezerwą. Obserwowała każdy mój ruch, gdy zbliżałem się do jej boku. Przysiadłem na materacu i wysunąłem w jej stronę upominek. 

- Musiałem wylecieć wcześniej, tylko i wyłącznie dlatego, żeby wrócić na naszą rocznicę. 

- Mogłeś uprzedzić - odparła oschle - Nic by się nie stało gdybyś zostawił na dole jakąś informację. Gdyby nie ochroniarz nie wiedziałabym pewnie nawet, że poleciałeś do Nowego Jorku. 

Zacisnąłem pięści maskując gniew na samego siebie. 

- Przepraszam - przełknąłem gorycz otwierając wieko tuż przed jej oczami - Zamówiłem go specjalnie na tę okazję - wyjąłem złoty naszyjnik ze sporym szmaragdem, na odwrocie kamienia wyszlifowano jej imię. 

- Piękny - widziałem jak zielone oczy przez chwilę się ożywiły, jednak kiedy natrafiła na mnie znowu wydawała się nie posiadać emocji - Ale nie przyjmę tego. 

Zamurowało mnie. Nie sądziłem, że będzie mi aż tak ciężko, i nie chodziło mi tylko i wyłącznie o swoją psychikę. Musiałem ratować relację z Ariel, mimo wielu przeciwności które ponownie zaczynały dawać o sobie znać. Nie mogłem jej powiedzieć, że głównym powodem mojego wyjazdu było to, iż powód utrapienia prawie sprzed roku postanowił zaatakować kolejny raz i to w jeszcze gorszy sposób.

Dostanie zdjęć na których widnieje własna żona, i to pod prysznicem zmroziła we mnie krew w żyłach. Pominąłem polecenia Raphaela i sam na własną rękę poleciałem szukać czegokolwiek. 

Nie znalazłem nic. 

- Gabrielu, wszystko w porządku? - jej dotyk i melodyjny głos przywróciły mnie aktualności - Jestem na ciebie cholernie zła, ale widzę u ciebie mnóstwo udręk. Co się stało w Nowym Jorku? Czuję, że coś złego. 

Problem w tym, że nie stało się tam zupełnie nic, choć wtedy byłem gotowy na prawdziwe piekło. Miałem przy sobie ciągle dwójkę ludzi, załadowane magazynki z nabojami i co najważniejsze przygotowanie mentalne. 

- Nic, po prostu wiem, że zachowałem się jak chuj, i rozumiem, że nie chcesz tego przyjąć - oznajmiłem ściszając głos. Już chciałem schować biżuterię do pudełka, ale zatrzymała mnie uściskiem swoich drobnych dłoni na nadgarstku. 

- Załóż mi go - obróciła się odsuwając loki na jeden bok. 

Podsunąłem się bliżej i z czułością założyłem jej naszyjnik na łabędzią szyję. Kiedy uczepiłem dwa końce ze sobą złożyłem pocałunek na gładkiej skórze i rozkosznie zaciągnąłem się jej słodkim zapachem. 

- Byłam u lekarza. Mamy zielone światło...

Mimo wszystko tamten dzień okazał się dla mnie kluczowym. Mimo całego gówna które znowu obróciło się ku nam ujrzałem jakiś promyk który dał mi nadzieję.