ERİK AĞACI

13. Bölüm: "Kavuşan Bedenler."

İyi okumalar...

Sizi seviyorum❤

Neva korkuyla gözlerini açarken, kuruyan dudaklarını yalayıp direkt olarak doğruldu. Dışarıdan sesler geldiğini net bir şekilde duyabiliyordu. Kapıya yöneldi ve bir kaç kez üst üste vurdu. Dakikalarca bu eylemi devam ettirse de hiçbir fayda etmiyordu gayreti.

"Aç..." Kısılan sesini düzeltmek amacıyla boğazını temizledi. "Kapıyı açın!" diye bağırdı son gücüyle. Odadaki pencerelerin perdesi dışarıdan kapatılmıştı. Artı olarak kilitlenmişti. Tek kaçış yolu kapıyı kırmaktı. Fakat bu imkânsızdı.

Birinin adım seslerini duyunca bir adım geri çekildi. "Siyah kapılı odadayım!"

Kilidin açıldığını işitince mutluluktan ağlamak istedi.

Kapı sonuna kadar açıldığında gördüğü kişiyle kalbine koca bir öküz oturdu. Abisi gelmişti.

"Abi... Çok özür dilerim, gerçekten..."

Korhan başını iki yana sallayıp kardeşini kollarının arasına aldı. Huzur bulup burnunda tüten koku günler sonra burnuna dolarken gözlerinden akan yaşları umursamadı. Biricik kız kardeşine nasıl kızabilirdi ki? Ona nasıl kötü hissettirirdi? Bunu asla ve asla yapmazdı.

"Canımın içi..." dedi titreyen sesiyle. Ondan ayrılıp yüzünü ellerinin arasına alıp Neva'nın göz yaşlarını sildi. "Ağlama... Tamam mı? Bak, buldum seni," Tekrar kardeşini göğüsüne çekti. Saçlarına ufak bir öpücük bıraktı. "Bir daha... Bir daha beni sensiz bırakma Neva. Ben hayatımda hiç çekmediğim kadar acı çektim şu son iki haftada. Lütfen... Lütfen abiciğim... Bana söz ver."

"Abi..."

"Ben de söz vereyim? Hep yanında olacağıma söz veriyorum. Sen de ver..."

"Abi..."

"Gitme..."

Yakarışları kalbinde düğümlenirken çağresizce ağlıyordu Korhan. Sadece İzmir'e gidecekti Neva. Çünkü İstanbul'dan nefret ediyordu. Korhan bir gün bile kardeşinin yokluğuna dayanamazken Neva'nın gitmeye kalkışması yüreğindeki kırgınlığı binlerce katına çıkarıyordu.

"N'olur Neva... N'olur... Hiç değilse Ömer'in hatırına kal burada. Ama kal... Ben yaşayamam ki sensiz... Nasıl yaşayayım? Nasıl nefes alayım? Düşün beni... Ben seni düşünüyorum. Sen de beni düşün. N'olur gitme..."

Neva kalbinde bir şeylerin koptuğunu hissetti. Abisine bu duyguları hissettirmiş olması kendine olan saygısını yitirmeye yetmişti. "Hiç değilse Ömer'in hatırına kal..." Tekrar tekrar küfrediyordu kendine, böyle biri olduğu için.

"Gitmeyeceğim... Senin için kalacağım abi. En çok senin için."

"Hep kal Neva... Kim için olursa olsun. Benim yanımda kal,"

Neva başını sallarken abisinin kollarından sıyrıldı. Korhan onu tıpkı bir bebek gibi kucaklarken, kız kardeşinin ağzından küçük bir çığlık kaçtı.

Korhan Neva'nın yanağına tüy kadar hafif bir buse kondurup kokusunu içine çekti. Omuzlarındaki ağırlık sadece iki dakikada yok olmuştu. Kardeşini görmesi en büyük nimetti onun için.

Dışarı çıktıktan 5 dakika sonra verilen haberle, Neva'nın yerine gelen neşesi tekrardan terk etti her uzvunu.

Polislerden biri vücudunu dikleştirdi. "Uraz ve Ömer... Onlar bulunamadı."