KARANLIK SEVDA (FİNAL)

12. BÖLÜM

1K olduk çok teşekkür ederim 😘 Belki kiminiz için çok az bir sayı fakat benim için önemli. İnşallah sizin de desteğinizle daha fazla oluruz.

Bir de gerçekten okunma sayılarına göre oy gerçekten çok az. Lütfen arkadaşlar emeğe de bir oyu çok görmeyin.

Çok güzel bir bölümle geldim. İnşallah sizde seversiniz.

Camdan dışarıyı izliyordum. Dediği şeyden sonra sesimi çıkaramamıştım. Hala ona hastanede neden iyi davrandığımı kendime açıklayabilmiş değildim.

Sanırım canımın acısıyla onunla uğraşmak istemedim. Sonra aklıma Nazlı'nın hastaneden çıkmadan önce dediği söz geldi aklıma.

' Seni hastaneye getirdiğinde çok korkmuş görünüyordu. Koridorda sürekli dolanıyordu. Bir de sanırım senin güvenliğin için peşine koruma takmış onlara bağırıyordu.'

Gerçekten beni seviyor muydu?
Ama tehtid de ediyordu. Off kafam baya karışmıştı.

Kafamı yana çevirip ona baktım. Aslında yakışıklıydı. Belki dışarıda görsem bana bakmayacağını bile düşünebilirdim.

"Yakışıklı mıyım bari?" dedi eğlenen bir ifadeyle. Dalıp gitmiştim.
"Hiçte bile. Dalmışım." dedim önüme dönerek.
"Kesin öyle olmuştur." alaylı bir sesle.
"Masken niye yok?" dedim birden.

Sorumla kaşları çatılmış, vücudu kasılmıştı.
"O maskeyi bazı sebeplerden dolayı takıyordum. Yangını duyunca sana bir şey olmasından korktuğum için de takmayı unuttum sonra da başından ayrılmak istemediğim için önemsemedim."

"Ne gibi sebepler?"
"Boşver güzelim önemli bir şey değil." omuz silkerek önüme döndüm. Evin olduğu sokağa girince
"Burda inmek istiyorum." dedim kafamı ona çevirerek.
"Annen bugün nöbetçi zaten niye burda inmek istiyorsun."
"Sadece annem mi? Başkaları da görsün istemiyorum." ne demek istediğimi anlamıştı. Daha önce de söylemiştim.

Dizimin üstündeki elimi tuttu.
"Endişelenme meleğim. Kimse arkandan bir şey diyemez buna cesaret bile edemezler."

Evin önünde durunca arabadan yavaşça indim. Eve doğru gidecekken kolumdan tuttu. Ona dönünce alnıma öptü.

"Bir daha beni öpme." dedim sinirle. Kaşlarını çattı. Yüzü korkutucu bir hal almaya başladı. Yutkundum ve gözlerimi kaçırdım.

Kolumdaki ellerini sıklaştırdı. Yüzünü bana eğerek konuşmaya başladı.
"Eğer böyle uzaklaşmaya beni kendinden mahrum etme çabalarına devam edersen benim için cennet senin için cehennem olur. Anladın mı beni?"

Dolan gözlerimle kafa salladım. Kolumu bıraktı.
"Hadi üşütmeden eve gir." Ona bakmadan direkt kendimi eve attım.

Kapıyı kapatır kapatmaz gözlerim ihanet etti ve ağlamaya başladım. Çok dengesizdi. Ne yapmamı bekliyordu?
Onu direk sevmemi mi bekliyordu? Beni böyle tehtid ederek mi?

Son birkaç günde yorulmuştum. Daha fazla düşünmek istemedim. Odama gidip uyudum.

🌙 🌙

Saçlarımdaki elle gözlerimi açtım sabah. Annem gülümseyerek bakıyordu.
"Günaydın güzel kızım hadi kalk kahvaltıyı hazırladım."
"Tamam sultanım hemen kalkıyorum." dedim pürüzlü sesimle.
Kafasını sallayıp odadan çıktı. Hazırlanıp mutfağa gittim.

Döktürmüştü canım annem.
"Ooo sultanım bu nasıl bir masa beni geçtin valla tebrikler." dedim gülerek.

Tam sandalyeye oturacakken annemin aniden kolumu tutmasıyla acıyla inledim. Yanık yere denk gelmişti.