"Neyi anlamıyorsun sana aşığım. İste canımı vereyim. Ama yapma nolur gözlerin öyle bakmasın dayanamam." Herkesin korktuğu adam bana yalvarıyordu.
Korku dolu gözlerle ona bakarken uzaklaştım ondan. Gözlerindeki hayal kırıklığı okunuyordu
"Seveceksi...
Gayet güzel gidiyordu kitap, sarmıştı. Biraz daha okuyup saate baktım. İki saattir okuyordum ve başım biraz ağrımaya başlamıştı.
Kitabı bırakıp bağladığım saçlarımı açtım. Parmaklarımı derime götürüp ovdum. Sanırım biraz sıkı bağlamışım.
Telefonuma mesaj sesinin gelmesiyle elime aldım. Size söylemeyi unutmuştum! Dün Barlas bana telefon almıştı. Pahalı bir şeydi.
Kabul etmek istemedim fakat itiraz istememişti.
Mesaja baktığımda Barlas'tan geldiğini gördüm. Deniz'im: Meleğim az sonra geliyorum, hazırlan.
Deniz'im diye kaydetmiştim çünkü ben onun o mavi gözlerine çekilmiştim. Hala öyleydi. Gözleri dipsiz bir dehlizi andırıyordu ve beni her geçen dakika kendine çekiyordu.
Yukarı çıkıp hazırlandım. Bir yere mi gidecektik acaba?
Kapının açılmasıyla geldiğini anladım ve merdivenlerden indim. Beni görünce sımsıkı sarılıp kokumu içine çekti.
Sanki bir şeye canı sıkılmış, sinirlenmiş gibiydi.
"Bir şey mi oldu?" dedim gözlerine bakarak. "Bir şey olmadı güzelim." bu cevap beni tatmin etmemişti.
"Emin misin?" dedim kaşlarımı kaldırarak. Sıkıntıyla iç çekti. Demiştim işte bir şey vardı.
"Boşver güzelim." dedi kafasını başka yere çevirerek. "Barlas söyler misin lütfen, ne oldu?" elimi yanağına koyup kafasını çevirdim.
Cevap vermedi, gözlerime bakmaya devam etti. Böyle durması canımı acıtmaya başlamıştı.
"Düşmanlarından biri mi yoksa?" Ağırca kafasını salladı.
Yüzümü ellerinin arasına alıp yanaklarımı okşamaya başladı.
"Sana bir şey olmasından korkuyorum meleğim. Ben kendimi geçtim sana bir şey olursa-" derin bir nefes aldı.
"Dayanamam. Seni koruyamamaktan korkuyorum. Tekrar kaçırılmandan, seni öyle bulmaktan korkuyorum."
Yanaklarımdaki ellerini tuttum. "Ben sana güveniyorum Barlas. Bundan da kurtulacağız."
