"Neyi anlamıyorsun sana aşığım. İste canımı vereyim. Ama yapma nolur gözlerin öyle bakmasın dayanamam." Herkesin korktuğu adam bana yalvarıyordu.
Korku dolu gözlerle ona bakarken uzaklaştım ondan. Gözlerindeki hayal kırıklığı okunuyordu
"Seveceksi...
Güzel bir çocukluk geçirmedim. Annem ve babam ben yedi yaşındayken trafik kazasında öldü. On sekiz yaşıma kadar yurtta büyüdüm.
Çok ezdiler yurtta. Yaşıtlarım tarafından dışlandım. Çalışanlar tarafından her gün dayak yedim.
On beş yaşında benim gibi ezilenlerle birleştik. Zamanla onların lideri oldum. Yönlendirilirken yöneten tarafa geçtim. Gün geçtikçe adımı bütün ilde duyurdum. Herkesten korkulan biri oldum.
Sonra onu gördüm. Karanlık hayatımı aydınlatan kızı. Başta geçici bir heves sandım, umursamadım. Kalbimin sadece onu gördüğünde,adını duyduğunda hızla atışından anladım ona tutulduğumu.
Her gün takip ettim. İki yıl boyunca uzaktan sevdim, onunla hayaller kurdum.
İnsanların adımı duyunca bile korktuğu ben Hilal'in eline düşmüştüm. Kimseye acımam olmaz, kimseden korkmazdım. Şimdi ise ona bir şey olacak diye ölesiye korkuyordum.
Maske takıyordum çünkü düşmanlarım vardı ve onlara açık vermemeliydim. Özellikle Hilalimi öğrenmemeliler. Ama zamanı geldiğinde o çıkaracaktı maskeyi.
Düşüncelerimi bölen telefonun sesiydi. "Abi silah sevkiyatını iptal etmek istiyor karşı taraf." Her kelimesinde sinirden geriliyordum.
"Neden böyle bir şey istiyorlar?"diye tısladım sinirle.
"B-bilmiyorum abi ama Mert'ten şüpheleniyoruz. Onlarla konuşmuş olabi-" Sinirle lafını kestim.
"LAN BANA BİLİNMEZLİKLE GELMEYİN. O ŞEREFSİZ MERT'İ DE BULUN BANA. BİR GÜN VERİYORUM BULAMAZSANIZ KENDİNİZİ ÖLMÜŞ BİLİN."
Sinirle telefonu koltuğa fırlattım. Elimle yüzümü sertçe sıvazladım. İki dakika da sinirlerimi tepeme çıkarmışlardı.
Mert benim düşmanımdı. Bir aydır bulamıyordum piçi. Sürekli yer değiştiriyordu. En çok korktuğum şey Hilalimi öğrenmesiydi. Bu yüzden sınıfına adamımı koymuştum. Cenk ona orada göz kulak oluyordu. Sağ kolum sayılırdı. Yurttan beri yanımdaydı.
Meleğimi görmeye ihtiyacım vardı. Onsuz nefes alamıyorum. Belki bencilceydi ama bir an önce beni sevsin istiyordum.
🌙🌙
Okulunun önüne gelmiş arabada ışığımın okuldan çıkmasını bekliyordum. Her zamanki gibi takip edecektim. Beklerken bir sigara yaktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kafamı geri yasladım ve meleğimi düşünmeye başladım. Kollarıma almak o güzel kokusunu içime çekmek istiyordum.
Okuldan çıkanlarla dikkatimi oraya verdim. Nazlı'yla birlikte gülerek çıktılar. O gülümsemesi için ölebilirdim.
Onlardan sonra çıkan Cenk arabayı görünce buraya geldi. Maskemi takıp araban indim.
"Hoşgeldin abi."omzuna vurdum. "Eyvallah koçum. Var mı bir sıkıntı?"dedim. "Büyük bir sıkıntı yok abi ama bir şeyden pek emin değilim."
Kaşlarımı çatarak "Oğlum dolandırma lafı söyle."dedim sert bir sesle. Gözlerindeki korkuyu gördüm. Korkuyordu herkes gibi.
"Sınıfta biri yengeden hoşlanıyor gibi."dedikleriyle sinirden omzunu sıktım.
"Önce emin ol. Öyle bir şey varsa uyar seni dinlemezse direkt bana söyle ben icabına bakarım."dedim.
"Ta-tamam abi." Arabanın anahtarını verdim. "Sen mekana geç. Ben sonra gelecem." Kafasıyla onayladı.
Hilalimi takip etmeye başladım. Sohbet ederek gidiyorlardı. Bir süre sonra Nazlı'yla ayrıldı. Adımlarımı hızlandırarak yaklaşmaya başladım.
Hissetmiş olacak ki arkasını döndü. Döner dönmez beni görünce gözleri büyüdü. Elimle sus işareti yaparak kolundan tuttum ve ara sokağa götürdüm.
Sımsıkı sarıldım. Kafamı boyun girintisine koyarak o mis kokusunu içime çektim. Ayrıldığımda yüzüne baktım. Gözleri dolmuş,korkuyla bakıyordu.
Onun öyle bakması kalbimi ağrıtıyordu. Benden korkmasını istemiyordum. Elimle dökülen gözyaşlarını silerek alnını öptüm.
"Ağlama kurban olduğum. Korkma benden sana asla zarar vermem."dedim yumuşak bir sesle.
"Ama korkuyorum. Sapık gibi takip ediyorsun. Ailemle ve arkadaşımla tehtid ediyorsun. Seni tanımıyorum etmiyorum. Bir de gelip sevdiğini söylüyorsun. Seven insan sevdiğini korkutmaz."dedi kısık bir sesle.
Böyle düşünmesi kalbimi acıtmıştı ama haklıydı.
Ellerimle yanaklarını tuttum ve kafasını kaldırdım. Yanaklarını okşayarak "Özür dilerim canımın içi. Ama beni de anlamaya çalış bitanem seni çok seviyorum ve senden ayrı kalmak istemiyorum. Ama benden korkma sana asla zarar vermem."
"Nasıl korkmiyim ya maske takıyorsun tanınmak istemiyorsun,beni tehtid ediyorsun. Arabandan, emir verdiğin adamlardan ne kadar tehlikeli olduğun belli. Bir de ben SENİN SEVGİNE İNANMIYORUM."dedi bağırarak ve ellerimi yüzünden ittirdi.
Dedikleri ok gibi saplanmıştı kalbime. Sevdiğimin benden korkması beni istememesi çok sinirlendirmiş ve üzmüştü.
Gözlerinde korku vardı. Elimin üstü soyulmuş kanıyordu, umursamadım.
"Ne kadar korkarsa kork bu seni sevmemi değiştirmeyecek. Seni deli gibi seviyorum, kalbime söz geçiremiyorum. Ama senden vazgeçmem ÇÜNKÜ SEN BENİMSİN."
Ağlamaya başladı. O gözyaşlarının canımı ne kadar çok yaktığını bilmiyordu.
"Bana alış diye yanıma almıyorum. Benden korkma uzaklaşma istiyorum. Ama sen benden uzaklaşmaya başladıkça bu süreyi kısaltıyorsun güzelim haberin olsun."
Daha çok ağlamaya başladı. "Böyle bir şey yapamazsın."ağlamaktan boğuklaşan sesiyle.
Kendimden nefret ettim o an ama bunu yapmalıydım çünkü uzaklaşıyordu benden. Buna müsade edemezdim.
Aramızdaki mesafeyi kapatıp sarıldım. "Bugün annen nöbete kalıyor güzelim ve bu gece kokunla uyumak istiyorum."dediğim anda beni ittirip vurmaya başladı.
"BENDEN UZAK DUR." Kollarından tuttum ve sabitledim.
"Başta güzellikle anlattım. Sen uzaklaşmaya çalıştın ve bundan sonra böyle olacak daha yakın olacağız meleğim."
"Lütfen benden uzak dur. İstemiyorum işte anlasana." İlla zor kullan diyordu.
"Annen-" hemen sözümü kesti. "Tamam ama yeterki anneme bir şey yapma." "Dediklerimi yaptıktan sonra kimseye bir şey olmaz güzelim."
Son kez sımsıkı sarıldım ve saçlarını öptüm. Bu kız benim sonum olacaktı. Çok güzel kokuyordu.
Geri çekilerek yüzüne baktım. Ağlamaktan gözleri kızarmıştı. "Hadi git güzelim annen merak etmesin. Daha fazla ağlama yakma canımı tamam mı?" Kafasıyla onayladı ve eve gitti.
Derin bir nefes aldım ve mekana gitmeye başladım. Bensiz bir şeyi halledemiyorlardı şerefsizler.
Arkadaşlar oy vermek bu kadar zor değil lütfen ama gerçekten üzülüyorum. O kadar emek veriyorum oyunuzu esirgemeyin.
