KARANLIK SEVDA (FİNAL)

42. BÖLÜM

Merhaba canlarım. Bölüm geç geldi biraz kusura bakmayın lütfen. Keyifli okumalar. 🌹
Başlamadan önce oy verir misiniz?❤️

Medyada sorun oldu, göstermiyor. Bu nedenle medyaya koyduğum şeyi bölümün en sonuna yerleştirdim. Bu karakterlerle daha güzel olacağını düşündüm.😁

Eve gelip duş aldıktan sonra geri hastaneye gidecektik. Barlas hastanede yapacak bir şeyin olmadığını evde kalmam konusunda ısrar etmişti.

Israrlarını dinlememiştim tabi.
"Barlas hadi." dedim kapının önünde.

Hazırlanmış kapının önünde bekliyordum beyefendiyi.

Merdivenlerden inip yanıma geldi.
"Güzelim gelip ne yapacaksın? Ben varım, Cenk var yanında. Hem daha yoğun bakımda normal odaya geçince gelirsiniz."

Derince ofladım. Haklıydı aslında ama hem evde kalmak istemiyordum hem de Hakan'ı yalnız bırakmak istemiyordum.

Hakan ile şirketin kutlamasında tanışmıştık fakat bana hep bir abi gibi davranmıştı. Abi sıcaklığını, güvenini hissettirmişti.

Barlas yüzümü ellerinin arasına aldı.
"Nazlı'nın yanına bırakayım seni güzelim? Onunda gelmesine gerek yok, yorulmayın."

Kafamla onayladım.
"Tamam o zaman beni oraya bırak."
"Konuşur biraz kafanızı da dağıtırsınız ."

Ayakkabımı giydikten sonra elimden tutup arabaya yönlendirdi.

Kafamı cama yaslayıp gözlerimi kapattım. Son iki aydır yaşadıklarımızı düşündüm.

Zor anlar yaşamıştık. Tehtid edilmiştik, saldırıya uğramıştık, canımız yanmıştı ama sonunda kurtulmuştuk onlardan.

"Hilalim?" gözlerimi açıp kafamı çevirdim.
"İyi misin güzelim? Kaç defa seslendim." dedi endişeyle.

Camdan baktım, gelmiştik.

"İyiyim dalmışım öyle."
"Tamam güzelim. Telefonun yanında olsun geç olmadan gelmeye çalışırım. Bugün Cenk kalacak yanında."

Kafamı salladım.
"Tamam."

Tam arabadan çıkacağım zaman geri dönüp sarıldım. Şaşırmıştı yaptığıma, beklemiyordu.

Ellerini belime koyup sarılışıma karşılık verdi. O silah patladığında ona bir şey olacak diye çok korkmuştum.

Başımı boynuna koyup kokusunu içime çektim. Barlas benim evimdi ve ben evimden ayrılmak istemiyordum hiçbir zaman.

"Sana bir şey olacak diye çok korktum." dedim, sesimin titremesine engel olamamıştım.

Saçımı öptü.
"Ben seni yalnız bırakabilir miyim? Evimden ayrılabilir miyim hiç? Ben sana bunu da atlatacağız demiştim."

Gözlerim dolmuştu. Yaşadıklarımız omuzlarımızda yük olmuş, ağır geliyordu.

"Bitti artık güzelim çok mutlu olacağız. Sen bunları düşünme Nazlı'yla birlikte vakit geçirin, kafanız dağılsın."

"Tamam habersiz bırakma beni." dedim ve yanağını öptüm.
"Tamam meleğim."

Arabadan inip eve yöneldim. Barlas gitmemişti, eve girmemi bekliyordu sanırım.

Eve yaklaşınca kapı açıldı. Gözleri ağlamaktan şişmiş, göz altları morarmış, saçları birbirine girmiş bir Nazlı karşıladı.

Hemen eve girip kapıyı kapattım.
"Ne bu halin?" dedim şaşkınca.