"Neyi anlamıyorsun sana aşığım. İste canımı vereyim. Ama yapma nolur gözlerin öyle bakmasın dayanamam." Herkesin korktuğu adam bana yalvarıyordu.
Korku dolu gözlerle ona bakarken uzaklaştım ondan. Gözlerindeki hayal kırıklığı okunuyordu
"Seveceksi...
"Ağlama güzelim ne olduğunu söyle hadi." "E-evi taradılar h-her taraf g-gitti." "Tamam meleğim korkma hemen geliyorum ben tamam mı?" "Hı hı." dedim ve kapattım.
Yavaşça oturduğum yerden kalktım. Evin içine göz gezdirdim. Duvarlarda kurşun izleri vardı.
Birkaç dakika sonra bahçeden fren sesi duydum. Kapı hızla açıldı. Evin içine girmesiyle duraksadı. Sanırım bu kadarını o da beklemiyordu.
Bakışları beni bulunca hemen yanıma gelip sarıldı. Saçıma öpücük kondurdu. Sakinleşmem için elini sırtımda gezdiriyordu.
Geri çekilip yüzüme baktı. "Camlar kesmiş." yüzümdeki kesiklere dokundu.
Ellerini indirip yumruk yaptı. Sinirden çenesi kasılmış, yanakları çukurlaşmıştı.
Ellerini tuttum. "Şerefsiz. Onu bulduğumda ölmekten beter edeceğim. Ölmek için yalvaracak." dedi sinirle.
Cam kırıklarına bakarken yerdeki bir kağıt dikkatimi çekti. Elimi çekip kağıda ilerledim.
"Ne oldu?" dedi Barlas. Eğilip kağıdı alınca diğer kağıtlardan farklı olduğunu anladım.
Açtım yavaşça. Barlas da yanıma gelmişti. ' Bu beni ciddiye almamanızın sonucu. Sözlerimde ciddi olduğumu hatırlatmışımdır umarım. Bu son uyarıydı Barlas. Bir dahaki sefere sevdiğini canlı bulamazsın.'
Okuduklarımla kanım donmuştu. Barlas sinirle elimdeki kağıdı alıp parçaladı.
"ŞEREFSİZ."
Sonra bana döndü. "Güzelim yukarıdan alacağın bir şeyin var mı?" "Nereye gideceğiz?" dedim merakla. "Diğer evimize gideceğiz güzelim. Orada da istediğin, ihtiyacın olan her şey var." "Bir şey almayacağım." "Tamam meleğim."
