Home of Hopes (Caledonia Series #1)

Chapter 25

Chapter 25

Decide

It is so hard to decide on your own and how things change easily this way.

"Manong ako na po," pagmamagandang loob habang ang tirik ng araw ay nagkakaroon nang agwat sa akin at sa paglingon ko sa langit ay nagbibigay pa siya ng sakit sa mata. Pumikit ako at tinaas ang aking kamay patungo sa noo ko.

"'Wag na po, Miss," sagot niya sa akin.

Natauhan ako nang makita si manong na dumako ang paningin sa akin. Ang dala kong basket kanina ay dahan-dahan niya ng binaba at kinuha na palayo. Napangiwi ako sa asal niya at sa kadahilan na ayaw niya akong pagtrabahuin. Pero wala silang magagawa kung gusto ko.

Ngumiti pa ako at nagtataka ang paningin niya sa akin. Umiling siya ng at ngumiti ng palihim ng nagsimula siyang tumalikod.

"Ang tigas ng ulo ni'yo, Miss. May pinagmanahan po kayo," aniya sa palabirong paraan.

Sa bawat yapak niya ay sinusundan ko, ngunit may ismid sa mukha dahil pilit niyang 'wag akong abalahin. Ngumisi ako ng napadako pa ang tingin ko sa ibang naiwan na basket sa nadadaanan namin. Puno ito ng mga sitaw. Yumuko kaagad ako at binitbit ito. Nagtataka ang lahat sa inaasal ko.

"Ano ba 'yang tingin ni'yo. Para ni'yo naman akong papatayin," natatawa kong sabi.

Iningatan ko pa nang mabuti ang isang basket at ang iba naman ay agad na umalalay sa akin. Ang hangin ay nililipad ang bagsak kong buhok na siyang kinapikit ko. Hinayaan ko na magmulat ang mga mata at bumungad sa akin ang mga sunflower. It was a long journey to take until I go through and I achieve the end of it.

Mabilis akong kumilos at sumunod kung saan nila nilalagay 'yon. Lumiko ako ng sinakay na nila sa asul na truck, 'di kalayuan sa akin. Ang ibang nakahagip sa akin ay agad ding inangat ang basket sa truck. Well, I can handle those stuff but they're O.A.

"I can handel it po. So, don't worry. I'm fine," pagsasabi ko ng totoo sa kanila.

They furrowed and some quickly nodded.

"See," I whispered to myself as I get their approval. I was happy at their passage it was so calm on my inside.

"Naku Miss. Tigas ng ulo ni'yo. Kapag nahuli kayo ng Lola ni'yo rito. Ewan ko na lang po," iling pa na sabi ng isa.

Umismid ako sa rason nila at agad na nagpaalam at tahakin na lang ang putikan habang nakasuot ng denim na pantalon at isang loose na t-shirt kasabay ng isang itim na boots.

Umiling na naman sila ng sapilitan kong tinulak ang mga basket sa truck. Ngumiti naman ako nang makaahon na at pinagpapagpag ang aking mga kamay. Umiling na naman sila. Nawala na sa akin ang ngiti.

"'Wag naman po kayong ganyan," dinaan ko sa biro 'yon sabay yuko ko.