Yalnız Değil (Brawl Stars)

-30-

Bu bölüm hassas konular içerebilir, uyarıldınız...
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

"Starr Park! Harika görünüyor. Eğlenceli mi?"

Edgar, Bibi ile birlikte o kocaman kapıdan içeri girdi. Yalnız başlarına değillerdi; Edgar babasının ,Bibi de annesinin elini tutuyordu.

Edgar, kardeşiyle oyuncaklara binmenin heyecanını tekrardan yaşadı, tekrardan çarpışan arabalarda kardeşiyle eğlendi.

Süre bitince onları bekleyen ailelerinin yüzünü bir sebepten asık gördüler. Artık gitmeleri gerekliydi. Tekrar Starr Park'ın kapısından dışarı çıktılar.

Yolda kimse konuşmuyordu, Edgar gerginliği hissedebiliyordu.

"Neden bu anı daha önce yaşamış gibi hissediyorum?"

Bu geceyi daha önce yaşamıştı, bundan emindi. Bir şeyler yanlıştı!

"Baba?" dedi Edgar.

O an hepsi durdu. Kısa bir sessizlik oldu. Babası, boynundaki atkıyı çıkarıp Edgar'a baktı, eğildi ve yavaşça onun boynuna doladı.

"Kardeşini korumalısın, oğlum."

Bu anı hatırlamıyordu, o gece kesinlikle böyle bir şey olmamıştı, babası ona atkıyı daha önce vermişti, oyuncaklara binmeden hemen önce, eve dönerken değil!

Babasının elini tekrardan tutmak için uzandı. O an dehteşe düşmesine neden olan şey oldu: Eli babasınınkinin içinden geçmişti! Tekrar ve tekrar tutmaya çalıştı ama sonuç aynıydı. Ona dokunamıyordu.

"Neler oluyor?!"

Annesi, Bibi'yi onun önüne doğru yavaşça ittirdi. Bir şeyler söylemek istiyor gibi baktı ama konuşmadı. Geri çekildi ve babasının hizasında durdu.

Arkalarındaki karanlıkta parlayan birer çift göz belirdi. İki kardeş korkudan birbirlerine sıkı sıkı sarıldılar. Karanlık ebeveynlerini bir canavar gibi yutarken yerlerinden bile kıpırdayamadılar, sadece dehşet içinde izlediler.

Karanlık büyüyerek onlara doğru yaklaşmaya başlayınca Edgar en sonunda titremekten vazgeçti ve Bibi'nin kolunu tutarak koşması için onu çekeledi:
- Hadi, gitmemiz lazım!

Bibi onun dediğini yapıp koşmaya devam ederken Edgar kaçmaya devam etmek için bir yer aradı. Aklına o gece polisleri gördükleri o sokak geldi. Ne yapması gerektiğini artık biliyordu.

Eğer kaçtıkları kişilerin özellikleri o geceyle aynı olsaydı...

Köşeyi dönmeye hazırlanırken önünü aynı karaltı kapladı. Karaltının içine giremezdi, yön değiştirmek zorunda kaldı. Ne var ki kaçtıkları karaltı artık dört bir yanlarını sarmıştı. Aynı iki çift göz tekrardan karaltının içinde ortaya çıktı.

"Kaçmaya çalışmanız bile bir hataydı!"

Edgar, babasının sözlerini hatırladı ve kardeşine tekrardan sıkı sıkı sarıldı. Atkısının uçlarının yukarı kalktığını gördü. Bu da yanlış olan başka bir şeydi. O gece atkısı hareket etmiyordu!

"Bu normal değil. Bu gerçek olamaz! Böyle olmamıştı, rüya görüyor olmalıyım!"

Bir şeyin kollarını kavradığını hissetti. Kaçmaya çalıştığı şeye yakalanmıştı. Daha da kötüsü aynı şey kardeşini de yakalamıştı. O karanlık kız kardeşini ondan ayırıp içine çekerken gözlerinde korku ve gözyaşlarıyla izlemekten başka hiçbir şey yapamadı.