Yalnız Değil (Brawl Stars)

-4-

- Sana kapüşonluyu kaldır dedim, Colette!

Colette utana sıkıla başındaki kapüşonluyu açtı ve yere bakmaya başladı. Sonra başını kaldırıp "Senin de mi burada işlerin vardı? Demek denk geldik." dedi. Ama hiç de dost canlısı bir tepki almadı, hiç de inandırıcı olmamıştı bu:
- Ş-şey Edgar ben..
- Neden beni takip ettin?
- Ben.. Ben sadece merak etmiştim hepsi bu. Yemin ederim! Eğer istersen geri gidebilirim.
- Geri gidip gitmemen umrumda değil. Bir kere beni takip etmişsin. Bu şekilde arkamdan iş çevirirsen sana nasıl güvenebilirim?
- ...... Haklısın.. Özür dilerim.... Ben gideyim..
- ..İyi olur..

Arkasını dönüp yürümeye başladı, sonra bir anda durdu:
- Vazgeçtim. Benimle gel..... Lütfen.

Yüzü asılmış Colette bu sözden sonra şaşkınlıkla başını kaldırdı ve Edgar'ın peşinden yürümeye başladı.

Bir süre yürüdükten sonra bir yerin önünde durdular. Edgar geldikleri yerin kapısına giderken Colette bir anda onun kolunu kavradı ve durdurdu:
- Bekle. Burası yetimhane!
Edgar:
- Evet?
- .. Yani sen aslında kaçtın mı?..
-.... Evet..

Colette'in ellerinden kurtuldu ve onu hafifçe geri ittirdi:
- Yalnızca bana seni sorarlarsa ben "O iş arkadaşım." dedikten sonra onaylamanı istiyorum. Hepsi bu. Tamam mı?
- Tamam ama neden?
- Şu anda sorgulamaya vakit yok. Sadece söylediğimi yap. Bu önemli.

Kapıyı tıkladı. Birkaç saniye sonra kapıyı orta yaşlarda bir kadın açtı. Gözleri şaşkınlıkla açıldı ve Edgar'ı kucakladı:
- Edgar! Nerelerdeydin?! Üç hafta oldu!!

Edgar bu tepkiyle  şoke olmuş boş boş tavana baktı. Colette de pek farklı sayılmazdı.
Bayan onları içeri buyur edince şaşkınlıklarını bir kenara bırakıp içeri geçtiler. Oturmaları için bir yer gösterildi. Colette etrafa bakınırken Edgar da çantasındaki bir dosyayı çıkarıyordu.

Birkaç dakika sonra başka biri geldi. Yetimhanenin müdürü olduğu belliydi:
- Demek kendi kendine geri döndü..

Edgar nasıl konuşacağını şaşırmış vaziyetteydi, ama bir yerden de başlamalıydı. Derin bir nefes aldı:
- Efendim, yaptığım yanlıştı, bunu çok iyi biliyorum. Benim.... Anlatamadığım ve çözemediğim bazı problemlerim vardı ve bir çıkış yolu bulamamıştım. Kaçmanın bir çözüm yolu olacağını düşündüm. Çok çılgınca olduğunun farkındayım ama bir defa yapmıştım işte.. Kendime bakabilecek bir iş bulmadan da karşınıza tekrardan gelmeye çok utandım. Sorumsuz ve ayrıca sorunlu bir çocuk gibi görünmek istemedim. Ama şu an ne yapıyor olduğumu gayet iyi biliyorum. Sizden sadece....

Yanında getirdiği dosyayı müdüre uzattı:
- Burada imza gerektiren yerleri sizin doldurmanız gerek. Sizden bunu yapmanızı istiyorum efendim..

Müdür dosyayı aldı ve incelemeye başladı:
- Burası uzun zaman önce uğradığım bir yer. Pekâlâ, bunu yapacağım. Zaten birkaç hafta sonra 18 yaşını doldurmuş olacaksın. Seçim sana ait.

Dosyalarla odasına doğru yol alırken "Beni burada bekleyin, uzun sürmez." dedi. Edgar ve Colette, odadaki diğer çocuklarla oturdular. Colette "Kapıda bizi karşılayan da kimdi?" diye sorunca Edgar'dan "Bana burada iyi davranan tek kişi sayılır." cevabını aldı.

Biraz sonra karşılarındaki sandalyelere üç çocuk oturdu. Hemen hemen onların yaşlarındaydı. Pis pis sırıtıyorlardı ve her an alay edici bir şey söylecek gibi bir halleri vardı. Ortada oturan çocuk ayağa kalktı ve ikisine doğru yürüdü:
- Sen yokken buralar bayağı boştu Edgar. Gelmene sevindik doğrusu.

Edgar somurttu:
- Neden? Ben yokken bulaşacak birini bulamadın diye mi bu özlem?

Çocuk ifadesini değiştirmedi, bu defa bakışlarını Colette'e çevirdi:
- Bakın burada kimler varmış? Arkadaşını desteklemeye gelen küçük narin bir bayan. Eğer siz de isterseniz kim ile karşı karşıya olduğunuzu size hemen anlatabilirim, bu emonun yanında incinmezsiniz.