Τα χρονικά της Γαία

12. Μάχη στα Bουνά του Λύκου.

     Άγριες χιονοθύελλες ξεσπούσαν σχεδόν κάθε μέρα. Ο κρύος άνεμος ήταν χειρότερος από κοφτερή λεπίδα καθώς έγλειφε το δέρμα και άφηνε κρυοπαγήματα. Το χιόνι έπεφτε πυκνό και κρύο δημιουργώντας παχιά στρώματα στο έδαφος, όπου τα πόδια βυθίζονταν μέχρι το γόνατο, μουσκεύοντας τα ρούχα και παγώνοντας το κορμί.

Κρυοπαγήματα ήταν η κύρια πηγή απωλειών εδώ πάνω στα κρύα και χιονισμένα Βουνά του Λύκου, όπου μερικές φορές ακόμη και η ορατότητα δεν ήταν καλή και οι μαχόμενοι μπορούσαν να πέσουν εύκολα στο γκρεμό.

Η γάγγραινα ήταν ο τρομερός εχθρός κάθε πλευράς αλλά παρόλα αυτά, οι αντίπαλοί μας δεν σταματούσαν την έκβαση. Είτε ήταν από το σπαθί του στρατού των Λούπιν, είτε από γάγγραινα, συνέχιζαν με πείσμα και επιμονή την εισβολή προς τα κάτω.

Είχαμε στρατοπεδεύσει τουλάχιστον δύο εβδομάδες στα απότομα και επικίνδυνα Βουνά του Λύκου και οι μάχες μας με τις βάρβαρες φυλές ήταν ασταμάτητες και σφοδρές.

Παράλληλα, είχα παρατηρήσει ότι όλες οι φυλές που είχαν απειλήσει στο παρελθόν το δουκάτο, είχαν στραφεί προς το μέρος μας. Δεν είχαν ακόμη ακέραιο και συγχωνευμένο στρατό, όμως επιτίθονταν εναλλάξ.

Αναρωτιόμουν αν είχαν κάνει κάποια κοινή συμμαχία, κάτι που ήταν το πιθανότερο αλλιώς δεν εξηγούνταν οι παρουσία και των πέντε φυλών στα σύνορα.

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες φορές που ολόκληρος ο στρατός των Λούπιν αντιμετώπιζε τον εχθρό, τώρα μόνο το ένα τρίτο ήταν απέναντί τους ενώ η «συμμαχία» αυτή, δυσκόλευε ακόμη περισσότερο τα πράγματα.

Άρχιζα να υποψιάζομαι ότι δεν ήταν τυχαίο αυτό, όμως δεν είχα αποδείξεις. Το μόνο που μπορούσα να κάνω, ήταν να απωθήσω τις φυλές και να προστατέψω τα βόρεια σύνορα της Ροζάρια.

****

Σαν σκιά της πριγκίπισσας των Λούπιν, δεν είχα πολλά να κάνω. Ρόλος μου ήταν η προστασία της, αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν την χρειαζόταν.

Ορμούσε πρώτη-πρώτη στο πεδίο της μάχης ακολουθούμενη από τους στρατιώτες και με το σπαθί της, θέριζε ζωές, σαν τον Θεριστή.

Το σπαθί της είχε βαφτεί με το αίμα των βαρβάρων, όπως και το χιόνι είχε πάρει κόκκινο χρώμα.

Άφθονο αίμα και κομμένες σάρκες απλώνονταν στα στενά μονοπάτια των βουνών του Λύκου. Ήταν ένα θέαμα τρομερό και απίστευτο.