Τα χρονικά της Γαία

45. Ξεκινώντας από το μηδέν.

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν μπόρεσα να καταλάβω τι συνέβη. Ο πατέρας πέθανε άξαφνα ένα βράδυ στον ύπνο του. Οι άντρες του Μεφίρ κατέλαβαν το παλάτι και εφόσον δεν υπήρχαν επίσημα έγγραφα για το θέμα της διαδοχής, ανέλαβε εκείνος ως μεγαλύτερος.

Αιχμαλώτισε τις γυναίκες του χαρεμιού και αντάλλαξε τους φρουρούς του παλατιού με τους δικούς του. Επόμενος στόχος του ήταν τα αδέρφια μας. Αιχμαλώτισε τους τρεις πρίγκιπες συμπεριλαμβανομένου και εμού, ενώ σχεδίαζε να πουλήσει ως σκλάβες τις πριγκίπισσες στα σπίτια των αριστοκρατών για να τους πάρει με το μέρος του.

Τρεις μέρες μείναμε στα μπουντρούμια του παλατιού και έπειτα οδηγηθήκαμε για εκτέλεση. Οι δύο πρίγκιπες θανατώθηκαν μπροστά στα μάτια μου και ενώ ήμουν ο επόμενος, ο στρατηγός Αλίφ επενέβη. Με έσωσε από το δήμιο και είχε σκοπό να με φυγαδεύσει μαζί με την εγγονή του, την πριγκίπισσα Ζάννα.

Όμως μας καταδίωξαν και τραυματίστηκα. Τελικά, λίγο πριν χάσω τις αισθήσεις μου είχαμε φθάσει στα νοτιοανατολικά παράλια της Αζαλέντα. Θα επιβιβαζόμασταν σε κάποιο πλοίο αλλά έχασα τις αισθήσεις μου και βυθίστηκα στο σκοτάδι.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, βρισκόμουν σε μια καμπίνα πλοίου. Δεν είχα ονειρευτεί τίποτα από όλα αυτά. Είχαν συμβεί τα πάντα. 

Οι άντρες της πριγκίπισσας Σένα βοήθησαν τον πρίγκιπα Μεφίρ να πάρει το θρόνο ενώ οι άντρες που αντικαταστάθηκαν ανήκαν σε ανθρώπους της πριγκίπισσας. Ο ανόητος Μεφίρ δεν καταλάβαινε ότι ήταν ένας βασιλιάς μαριονέτα.

Προσπάθησα να ανασηκωθώ αλλά το τραύμα μου στον αριστερό ώμο με πόνεσε. Ήμουν γυμνός από τη μέση και πάνω με επιδέσμους να τυλίγουν το στέρνο μου στο σημείο του τραύματος.

Έριξα όπως-όπως ένα φαρδύ πουκάμισο πάνω μου και βγήκα από την καμπίνα. Ανέβηκα στο κατάστρωμα. Το αγέρι που φυσούσε ήταν παγωμένο αλλά ήρεμο. Ένα σωρό ναύτες πηγαινοέρχονταν απασχολημένοι.

Έριξα μια ματιά στο μεσαίο κατάρτι όπου βρισκόταν η σημαία του πλοίου. Μια μπλε σημαία με το κεφάλι ενός λευκού λύκου στη μέση. 

Όταν έριξα το βλέμμα μου ξανά γύρω μου, πρόσεξα την πριγκίπισσα Ζάννα να στέκεται στην πλώρη και να αγναντεύει τον ορίζοντα.

Την πλησίασα.

-«Πρίγκιπα Ζακ, πως είναι το τραύμα σου;» με ρώτησε μόλις με είδε.

-«Εντάξει είναι. Τι συνέβη;» ρώτησα. Υπήρχαν τρεις μέρες όπου ήμουν φυλακισμένος και δεν ήξερα τι είχε συμβεί.