Marry Me, Professor (Complete)

MMP-35

FREEN's POV

"Magpahinga ka na muna." Hinawakan ko sa balikat si Arya para sana ayain ito sa loob at makapagpahinga muna pero umiling lang ito sa akin.

"Dito lang ako," matamlay na sagot nito sa akin. Nakaupo ito paharap sa kabaong ni Saffary.

"Magpahinga ka muna sa loob. Hindi ka pa kumakain simula kanina." I can't help but to get worried about her. Alam kong masakit sa kaniya ang pagkawala ni Saffary. Alam kong hindi niya pa rin tanggap. Alam kong nalulungkot siya pero hindi niya pwedeng pabayaan ang sarili niya.

"Hindi ako gutom," tanging sagot nito pero hindi pa rin inaalis ang tingin sa kabaong ng kapatid.

I let out a heavy sigh because of what she said. "Hindi ka pa natutulog simula kagabi. Baka magkasakit ka," nag aalalang sabi ko pero umiling lang ito ulit.

"Hindi naman ako inaantok."

Hindi ako sumagot sa kaniya at huminga nalang ng malalim. Hindi ko gusto ang ginagawa niya pero kailangan kong intindihin dahil alam kong hindi madali sa kaniya ang mga nangyari.

Pumunta ako sa kusina ng bahay nila. Kumuha ako ng pwedeng kainin don bago bumalik kung nasaan si Arya. Walang masyadong tao dito ngayon dahil umaga. Mas marami ang tao dito kapag gabi. Ilang araw na rin kaseng nakaburol dito sa bahay nila si Saffary.

"Eat at least a little," I said. I sit beside her pero hindi ako nito nagawang sulyapan. I stared on her face for a while. She looks so lethargic. Her face was wrapped with sadness. Mapupula din ang mga mata niya habang maiitim ang ilalim nito. Maybe it's because she cried too much and hasn't slept well yet. Sometimes I just noticed her sleeping on the seat.

Hindi ko na hinintay na kunin niya sa akin ang pagkain na dala ko. Ako na mismo ang magpapakain sa kaniya dahil alam kong hindi rin naman niya ito gagalawin kong hahayaan ko siyang kumain mag isa.

"Say ahh..." I placed the spoon next to her mouth to feed her. She stared at me for a moment before gaping and letting me feed her.

Somehow I was happy because she ate. I'm really worried every time she doesn't eat because she might get sick.

"Ayoko na," she refused when I was about to feed her again.

"One last," I insisted and thankfully she didn't complain.

Nang matapos ko siyang pakainin ay bumalik muna ako sa kusina para dalhin ang pinagkainan niya sa lababo. Naabotan ko doon si Tita na agad namang ngumiti sa akin ng makita ako. Lumapit ito sa akin at hinawakan ang kamay ko ng mahigpit.

"Maraming salamat sa pag aalaga sa anak ko, Freen," nakangiting sabi nito sa akin.

I smiled back to her. "Walang anoman po, Tita."

These past few days I witnessed how they suffer from the sudden death of Saffary. Nakita ko kung gaanu sila nalungkot at nasaktan. I'm glad na kahit papanu ay nakikita kong nahahandle na ni Tita, as well as ni Tito ang nararamdaman nila. I hope na kahit papanu ay maging ganun din si Arya. It's been three days at mahirap rin para sa akin na makita siya sa ganung sitwasyon. Mahirap para sa akin na wala akong magawa para mapagaan kahit papaanu ang nararamdaman niya.

"Magpahinga ka na muna, Freen. Kagabi ka pa walang maayos na tulog. Wala ka bang kailangang gawin sa inyo o sa trabaho mo?" Tanong sa akin ni Tita na inilingan ko naman.

"Don't think about it, Tita. Mamaya ay uuwi po muna ako. But I'll be back before evening,"  I answered.

After talking to Tita ay bumalik ako sa tabi ni Arya. I sat next to her and let her lean on my shoulder. I caress her back, hoping that it will make her feel even a little better and she will fall asleep.