İMA

7.BÖLÜM

Merhabalarrrr. Oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum. Keyifli okumalar!🫶🏻
...

Bazı geceler vardır, bir kaç saat sürmesine rağmen aylarca sizi boğan geceler.

Ben bir gecede takılı kalmıştım aylardır. Unutabileceğim bir gece değildi. Nasıl aylardır takılı kaldıysam, ömrüm boyunca takılı kalacağımın da farkındaydım.

O gece yanımda kimse yoktu. Bir ben. Benle ağlayan kimse yoktu. Anlattığım kimse yoktu. Beni gören yoktu. O gece olanları artık abim biliyordu ama ne yarardı ki?

Abimin pişmanlığı o geceyi siler miydi? Hayır.

Ben o geceyi silmek için gecelerce ağlamıştım. Gözlerim öylesine yanardı ki ağlamaktan, açmak istemezdim. Ama uyumak istesem de kâbuslarıma teslim olurdum.

Ben. Ben o gece bir kadını kurtarıp kendimi atmıştım o cehenneme. Bir kadını kurtarmış,kendimi silmiştim.

O kadını o cehennemden çekip çıkardığıma asla pişman olmamıştım. Ama şimdi geriye dönüp binlerce kadını yaşadıkları cehennemden kurtarsam da kendimi kurtaramazdım ben.

O gece benimle yıllarca, belki ömrüm boyunca yaşayacaktı.
Gecelerimi, en mutlu anlarımı, içimde hissettiğim her duyguyu kasıp kavuracaktı.

Emir'e kendi ateşimi kendim harlıyorum demiştim. Yalandı. Beni düştüğüm cehennem yakıyordu.

Çıkar mıydım bir gün o cehennemden? Sahi ölesiye yanan içim bir gram olsun soğur muydu?

En acı veren de, beni yakan şeye artık göz yummamdı. Kabulleniyor muydum? Beni günden güne bitiren şeyi kabulleniyor muydum?

İçimde öyle bir his vardı ki, öyle bir ağırlık. Nefesimi kesiyordu çoğu zaman. Nasıl yaşayacağım diyordum. Ama yaşıyordum işte. Nefes alıyorduk bir şekilde.

Kendime o kadar acımasızdım ki, bir başkasının canı yanmasın diye kendi canımı yakmaktan çekinmezdim.

Kâbuslarıma yer veren o gece, bir kadının yarasını açılmadan kapatmış,kendime kanaması dursa bile kapanmayacak, izi kalacak bir yara yer etmiştim.

Açık yaralar. Acımaya yüz tutmuş izleri.

Bir rüya görüyordum. Bir kâbus değil. Oysa ben rüya görmeyeli çok uzun zaman olmuştu.

Uyumuş muydum ki rüya görüyordum?

Bembeyaz bir elbise vardı üzerimde aynaya bakıyordum gülümseyerek. Sonra etrafımda dönüp elbisenin sırt dekoltesine bakıyordum.

Küçüklüğümden beri nefret ettiğim doğum lekelerim. Kaşlarım çatılıyordu yavaşça. Ben genelde lekelerimi gösterecek bir şey giymezdim. En son bir davette giyinmiştim mesela. Kâbusum olan davette.

Ama ilk defa bu lekeler beni rahatsız etmiyordu. İlk defa bana yara izlerini hatırlatmıyordu. İlk defa o geceyi hatırlatmıyordu. Lekelerimden hep nefret ederdim. Ama o gece.. o gece doğum lekelerimi kabullenmek için ilk adımı atarak, onları belli eden bir elbise giymiştim.

Gözlerim odaya pencereden sızan güneş ışığına takılıyordu bir kaç saniye. Gözlerimi kısıyordum, gülümsüyordum.