İMA

22. BÖLÜM

Merhabalar,umarım bölümü seversiniz💌

Önceki bölümlerden uzun bir bölüm olacak. Yorum yapmayı ve oy vermeyi ihmal etmeyin lütfen.

Bir sonraki bölümü atmam için sınır;23 oy ve yorum.

Keyifli okumalar,

🕯️

'Yok saymak,
zarif bir intikamdır,

Aldığım derin nefesler,kırılan heveslerimin keskin parçaları gibi batıyordu göğsüme. Battıkça kanatıyordu, her saniye biraz daha kanıyordu. Canımı yakmıyordu, öldürmüyordu. Artık kızgınlığım gürültüden, kırgınlığım daima sessizlikten ibaretti.

Bir insan bir kelimeye nasıl bu kadar uzak kalabilirdi?

Aile.

Hayır,çiz üstünü Lizge;yıllar önce çizmeliydin.

Ne kadar uzak kalmıştım bir annenin göz yaşımı silen sıcak ellerine. Bir babanın güven veren kokusuna. Bir abinin yanında her zaman küçük bir kız çocuğu olmaya.

Hayır,karala üstünü Lizge;abin küçük bir kız çocuğu gibi hissetmemen için yara içinde bıraktı seni.

Tek başıma kaldığım bu yolda bile kendimi kurtarabilmek için savaşmıyordum.

Bir babadan,'Senin için..' kelimesini duyamamak ne acıydı.
Evet,ben benim için yapılan bir fedakarlık görmüyordum. Bugün karşıma çıkıp, bunu söylese 'senin içindi' dese,sessizlik içinde bin parçaya bölünürdüm. Çünkü ben bu savaşa girmeden önce yapılan hiçbir şey benim için değildi. Dağılmıştık, dağılmıştım. Ama toplamak için verilen savaş yine benim tarafımdandı. Ben yine dağılmaya hazır halde toplamak için uğraşıyordum.

Komikti değil mi? Bunu da öğrenmiştim;kendimi alaya almayı. Yara aldığım her an biraz daha acı içinde tebessüm edebilmeyi de öğrenmiştim.

Her yaşadığım acı için, daha ne kadar acısı olabilir,ne yaşayabilirim dememeliymişim. Anlamıştım, yaşayacaklarımın, her gün biraz daha mahvolacak olmamın sonu yokmuş.

Aile. 4 harf. İçi boş 4 harf. Her harfi yabancı bir topluluk oluşturan kelime. Tek vasfı kan bağı. İçi yabancı,uzak,boşluk hissettiren.

Bu yol benim yolum değildi. İlerliyemiyordum. Her ilerlemeye kalkışımda yokuşlar kesiyordu nefesimi.

İçimde güçlü olmak zorunda bırakılan bir ruh varken,ben Emir'e güçlü olacağımı söylemiştim. Oysa o an,sadece gözyaşlarım kuruyuncaya dek ağlamak istediğimi söylemeyi tercih etmeliydim. Benim doğrum buydu. Neden yanlış yola sapmaktan vazgeçmiyordum?

Fark ediyordum,kendime yabancılaşıyordum ben.

Ruhum matem tutarken ben, yıkılmaz duvar olmayı tercih ediyordum. Bir ruh,bir beden,kaç depreme dayanıklı kalırdı? Ben bu konuda ki şansımı zorluyordum sanırım.

Gözlerimi kendime bakarken kaybolduğum aynadan ayırdım. Her gün biraz daha zor geliyordu kendimle yüzleşmek. Her aynaya bakışımda,güçlü kalmak istemiyorum diyen Lizge'yi duyuyordum. Bazen gerçekten istediğim kadar ağlayabilmek, ihtiyacım olandı.