İMA

31.BÖLÜM

Keyifli Okumalar!

Dedublüman - Sakladığın Bir Şeyler Var

Cem Adrian - Ben Seni Çok Sevdim

Cem Adrian - Beni Affet Bu Gece

-

Bundan 2 yıl öncesine dönelim istiyordum. Dönelim ve gerçekler bana verilsin,

Sil,Lizge.

Gerçekler sana verilsin istiyorsan çocukluğuna dön. Babanın gittiği o geceye dön. Annenin gittiği güne dön. Kimsesiz kaldığın güne dön. O güne dön ve o sabah uyandığında kimsesiz kalacağını bil ki canın öyle çok yanmasın.

Karanlığım aydınlığa kavuşacaktı belki ama sorularım bitmiyordu. Eğer Kaya, kardeşini benim öldürmediğimi biliyorsa neden abimin ölümüne sebebiyet vermişti bilmiyordum. Aldığım nefesler bile bilinmezlikten ibaretmiş gibi geliyordu artık.

Dizlerimi kendime çekmiş,bedenimi küçültmüş halde duruyordum yatakta. Beni uyutmayan kabuslarımken,Emir son vermişti buna. Şimdi zihnim,düşüncelerim izin vermiyordu bilincimi kapatmama.Bazı şeyler yetmiyordu. Ya da hayat bir şeyleri dengede bırakmayı sevmiyordu. Mesela yarım kalıyordu bir şeyler. Dengesizdik. Eğer dengede olsaydık terazideki ağırlıklar eşit olurdu. Biraz gülüp biraz ağlamak terazide aynı değeri taşırdı,ikiside hayatımızda yer ederdi. Ama her zaman aynı kaderi yaşamak hayatın eşitliği değildi. Ruhumun bir tarafının iyileşirken diğer tarafın hep yara içinde kalması mümkün olmamalıydı. Ama biliyordum, kimsesiz kalan tarafım hiçbir zaman iyi olmaya razı gelmeyecekti. Çünkü bir annenin hissettirmediği sevgiyi bir başkasında bulamazdınız. Babanızın hissettirdiği güveni bir başkasında hissedemezdiniz. Ailenizin bile arkanızda dağ gibi durmadığını biliyorsanız bir başkasından da bunu bekleyemezdiniz. Benim,tek güvendiğim ben olmalıydım. Hata mı yapmıştım bilmiyordum;bunu bilmemek canımı acıtıyordu,güvendiğim bir kişi daha vardı. Beni aydınlığa kavuşturmak için benimle birlikte karanlıkta savaş veren o.

Bilmiyorum,demiştim. Hata mı yapıyorum ona güvenerek bilmiyorum demiştim. Hadi ama,Lizge. Adın gibi biliyorsun. Sen,,,,,,----- Ben,sonunu sonuna kadar bildiğim bir kitabın sayfalarını ezbere okuyorum. Sonunda aynı şeylerin yaşanacağını bile bile devam ediyorum.

Derin bir nefes almaya çalıştım. Nefesim kalbimi sıkıştırdı,orada takılı kaldı.

Bir doktordum. Ellerini bir kadını kurtarmak için kana bulayan ama ölümüne sebep olmayan. Emir,bu sabah evden çıkmadan önce o geceki kamera kayıtlarını izletmişti bana. -benim kararlılığım sonucunda- ben davet alanından uzaklaştıktan sonra yüzü seçilmeyen bir kadın giriyordu odaya. O kadının o gece yardım ettiğim kadın olma ihtimali yüksekti benim açımdan. Sonrasını izleyememiştim,ne olduğunu Emir'den dinlemiştim. Çok yorulduğumdan ya da bu suçluluk duygusundan kurtulduğum için sorgulamıyordum. Son zamanlarda neyi sorgulamıştım ki zaten?

Karanlık bir odaya hapsolan bilincim kayıptı çünkü. Yorulmuştum,çok. Burada bitmeliydi her şey,ya da,,,ben bitecektim-- uçurumun kenarındaydım, düşmek istemiyordum ama bir noktada kendimi sonsuz maviliğe,suya bırakacağımdan korkuyordum. Tek bir hamle. Son bir hançer yarası. Bitirirdi beni;hayır,ruhumu;inancımı... Savaş vermezdim. Bırakırdım. Öyle bir gücüm de kalmamıştı zaten.

-

"Giray Özkor,kız kardeşini canı pahasına korudu,uğruna öldü. Amacı Türkiye'den uzaklaştırmaktı çünkü Kaya Demirkan;Emir'i saf dışı bırakmak için zaafından vuracaktı:Lizge'yi kullanacaktı bunun için," dediğinde Yarbay Cesur,göğsünü şişirerek bir nefes bıraktı. Her şeyi açıklığa kavuşturmak yapılacak son hamlelerdendi.