İMA

9.BÖLÜM

S

elaaamm. Nasılsınız? Bölüme geçmeden önce,

Sizce vurulan kim oldu?

Bu bölümde bizi neler bekliyor?

(Yıldızımıza tıklayıp, yorumlarınızla beni motive ederseniz çok sevinirimmmm)

Çok Uzatmadan sizleri bölüme yolluyorum. Keyifli okumalar🕯️

...

Hayatım boyunca anlam veremediğim ve veremeyeceğim duygular hissetmiştim. Önce babam gittiğinde sonra annem gittiğinde. En son abin gittiğinde ve ben benliğimle baş başa kaldığımda odama tıkılıp kaldım günlerce.

Ama sonra kabullendim. Kabullenmek her şeyi çözer sandım çünkü. Yanlız kaldığımı kabullenmek güç verir,hırs verir sandım. Keşke yanlızlığım sadece hırs ve güç verseydi. Ne yazık acı da verir yanlızlık.

Ben çevremde kimse yokken çekmiştim o yanlızlığı. Peki ya etrafında ailesi, arkadaşları varken o yanlızlığı çekenler?

Üniversite de bir sevgilim olmuştu. Mutluydum, beklenen son geldiğinde kötü ayrılmıştık.

"Ailesinin,öz babasının terk ettiği bir kızdan ben ne umduysam.." deyip çekip gitmişti. Evet ona ailemi anlatmıştım. Ama ne olursa olsun beni buradan vurabileceğini düşünmemiştim. Açık açık çarpmıştı yüzüme.

Oysa imalar da can yakardı bazen. Neden bu kadar acımasız olup yüzüme çarpıyordu insanlar?

O gün anlamıştım ki; birinin ağzından dökülmezse kelimeler sanki yaşanmamış sayılıyordu. 

Gözlerim kararmaya başlarken etraftaki sesleri boğuk boğuk duymaya başladım. Masanın altındaydım. Emir kolunu başıma sarıp siper etmişti. Yarayı alan oydu.

4 saniye nefes al. 7 saniye tut ve ver. Panik atak krizlerini atlatmanın iyi bir yöntemiydi bu. Ne olursa olsun şuan atağımla başa çıkmam gerektiğini biliyordum.

Nefes aldım. 7 saniye tuttum ve verdim. Gözlerim kapalı yapıyordum bunu. 3 defa tekrarladım aynı şeyi. Bir kaç dakika sonra gözlerimi araladığımda Emir yüzümü avuçlarının arasına almış bana bakıyordu. O an anladım ben kendime gelmeye çalışırken, Emir yaralı haliyle benimle uğraşıyordu.

"Yanımdasın," dedi Emir. "İyisin,"

Yutkundum. "Yanındayım," Gözlerim etrafta gezindi. Kırık cam parçaları, silah sesine gelen çoğu insan. Elimi başıma attım ve yavaşça ayağa kalktım. Emir'de benimle birlikte çöktüğü yerden kalktığında karşı karşıyaydık. 

Gözlerim vücudunda gezinirken yarasını bulmaya çalıştığımın farkına varmış olmalıydı ki onun da gözleri sol omzuna doğru indi. Kolu boydan boya kandı. O an ümit ettiğim şey kurşunun sıyırmış olabileceğiydi. Eğer kurşun içeride değilse yarayı temizleyip dikiş atabilirdim.

"Çıkmamız lazım buradan," benim bunu söylememle Emir dikkatini toparlayıp Mert'e döndü.

Başıyla dışarıyı işaret ettiğinde Bartu'da ellerini iki kez birbirine çarpıp "Evet.yok bir şey arkadaşlar görevlerinize dönün," dedi.

Onu ilk defa bir şeyi alaya almamış bir şekilde görüyordum. Yaşadığımız şey birinin canına kast etmekti ve ben hedefin benden başka kimse olmadığını düşünüyordum. Hedef Emir olsaydı nişancı doğrudan onu hedef alırdı. Ama Emir kendini bana siper etmişti.