BAĞIMLI

-5.bölüm-

Eda'dan...

Karşımda oturmuş gözlerimin içine bakıyordu kendimi rahatsız hissetmiştim oturduğum yerde duruşumu dikleştirdim ve kararlılık ile gözlerine bakmaya devam edip en sonunda sessizliği bozarak konuştum;

"Eee böyle sessiz mi kalacaksın doktor?"

Gözlerini kaçırıp gülümsediğinde öne doğru hafif eğilerek konuşmaya başladı.

"Hayır, madem hasta'm beni tanımak istiyor tanıtayım kendimi."

Bacağımın ağrısı gün yüzüne daha da çıkıyordu, tırnaklarımı koltuğun kumaşına geçirdiğimde doktor hızla yerinden kalkmış ve bileğimden tutup havaya kaldırmıştı.

Bu yaptığı karşısında afallamıştım ve kaşlarımı çatıp sordum.

"Ne yaptığını zannediyorsun?!"

"Şuan, ilacını alamadığın için bir nöbettesin ve biraz daha o koltuğa tırnaklarını geçirmeye devam etseydin tüm tırnakların kırılabilirdi!"

Hızla bileğimi kendime çektim ve ayağa kalkıp gözlerinin içine baktım dip dibe duruyorduk sıcak nefesi yüzümü gıdıklandırıyordu.

"Temastan nefret ederim, bana bir daha dokunma doktor, bu iki oldu üçüncü de benden günah gider."

Ağır ve aksak adımlar ile merdivenlere ilerledim tam bir basamak çıkacakken arkamdan seslenen doktor ile durup ne diyeceğini bekledim.

"Ne yapacaksın üçüncüde?"

Kafamı hafifçe arkaya çevirdim ve gözlerine bakıp konuştum.

"Onu da üçüncüsü olduğunda görürsün."

Yavaşça merdivenleri çıktım ve odama ilerledim...

🐾

Gözlerimi yakan güneş ışıkları ile yorganı kafama kadar çektim ve uyumaya devam ettim.

Bir kaç dakika sonunda odaya giren birisi ile hizmetlilerden birisidir diye umursamayıp uyumaya devam ettim ancak başımdan çekilen yorgan ile bağırmaya başladım.

"BIRAK!"

"Uyan, teşhisi ne kadar erken koyarsak o kadar iyi."

Gözlerimi açtığımda, Doktor, siyah bir gömlek ile siyah bir pantolon giymiş başımda dikiliyordu.

"Saat kaç?"

Dilim damağıma yapışmıştı dün hiçbişey yememiştim ve midem megafon sokmuşlar gibi gurulduyordu.

Doktor hızla odadan ayrıldığında üzerimdeki yorganı tekmeleyerek yataktan kalktım ancak dün'e göre bugün bacağım sadece sızlıyordu.

Komodin üzerinde duran telefonumu aldım ve saate baktım "13.40" yazısı ile yüzümü buruşturup yataktan kalktım.

Sabahın köründe ne işim var benim ayakta?!

Ah doktor ahhh doktooor!

İçimden söylenerek banyoya ilerledim ve sıcak bir duş alıp üzerimi giyindim.

Ağır adımlar ile aşağı indim, midem çığlık atıyordu resmen.

Hanife abla, masayı hazırlamış elleri önünde bağlı bir şekilde ayakta duruyordu benim geldiğimi görünce hızla yanıma gelmiş ve yürümeme yardımcı olmuştu.

"Teşekkür ederim Hanife abla gidebilirsin."

Yerime geçip oturduğumda mutfağa gitmiş ve işlerine koyulmuştu, doktor ise tam karşıma geçmiş çatık kaşlar ile bana bakıyordu.

"Hayırdır? Hayatında hiç topallayan birisi görmedin mi doktor?"

"Gördüm, ancak senin yaptığın bir şov sadece."

Ağzıma attığım salatalığı yavaşça çiğnedim ve yutup doktor'a cevap verdim.

"Şuan seninle hiç polemiğe girmeyeceğim çünkü çok açım doktor."

Sanırım o da hak vermiş olacak ki susup kahvaltısını etmişti...

Son lokmalarımı da yiyip çayımı bitirdiğim de doktor ile göz göze gelmiştik.

Sanki her hücremi açıp inceleyecekmiş gibi büyük bir dikkatle bakıyordu.

"Hayırdır" dercesine bir kaşımı kaldırdığımda elinde ki çayı masaya bırakmış ve dirseklerini masaya yaslayıp tam gözlerimin içine bakıp konuşmuştu.

"Güzel şov yapıyorsun Eda Yardımcı, ancak dediğim gibi sen topal yada aksak değilsin."

Yerimden kalktığımda bakışları hala üzerimdeydi yavaş adımlar masaya tutunarak yanına ilerledim tam dibinde durduğumda sandalyesini bana çevirip bacaklarını ayırmıştı.

"Birşey bilmeden konuşmak kolaydır doktor."

Ellerim pantolonumun düğmelerini bulduğunda gözlerine baktım ve düğmeleri açtım.

Fermuarı da açıp pantolonu dizlerime kadar indirdim.

Gözleri, sol baldırımda ki morluğa takıldığında sağ elini uzatıp dokunmak istemişti ancak bir kaç adım geri çekildim ve pantolonumu geri giyinip düğmeleri ilikledim ardından fermuarımı çekip konuştum.

"Şimdi gördün işte doktor, ayrıca temas sevmem diyorum anlamıyor musun?!"