BAĞIMLI

-8.bölüm-

Eda'dan...

Koltuğa uzanmış öylece tavan ile bakışıyordum, Güney ise benim en ufak hareketime kadar inceliyor notlar çıkarıyordu.

"Eee Güney ne tür saçmalıklar yazdın oraya?"

Elinde ki defteri bir kenara bırakıp tüm dikkatini bana verdi gözlerini hafif kısıp beni süzdü ardından derin bir nefes alarak konuşmaya başladı.

"Eda, bana senin gözünde ki Eda'yı anlatır mısın?"

Kaşlarımı çattım ardından tüm hayatım bir film şeridi gibi gözümün önünden akıp gitmeye başladı.

"Beni, benden duymaya hazır mısın Güney?"

Gözlerimin içine sıcacık bakışları ile bakıp her daim hazır olduğunu belli etmişti.

"Nereden başlayayım kendi gözümde ki Eda'ya?"

"Çocukluğun, oradan başla."

Gerilmiştim... Çünkü ben çocukluğumu doyasıya eğlenerek, her istediğim alınarak yada babasının prensesi olarak geçirmemiştim.

Ben çocuk olmadım ki, Dünyaca ünlü kick boks şampiyonu Eda Yardımcı hiçbir zaman çocuk olmadı ki.

Dolu gözlerime inat gülümsedim ve yattığım yerden doğrulup sırtımı kanepe'nin süngerine yaslayıp oturdum.

Yanan şömine'nin üzerinde bir çok kupa ve madalyalar vardı onlar benim başarım değil, acılarım.

Bir insan kupa ve madalyalarına acı olarak bakabilir mi?

Ben baktım.

Sağır edici sessizliği bölen tek şey şömine de yanan odunların çıtırtı sesleriydi derin bir nefes alıp gücümü toparladım ardından çocukluğumu anlatmaya başladım.

"Herşey 7 yaşımda başladı zaten ondan öncesini hatırlayamıyorum tam net değil."

Doktor yeniden defterine birşeyler karalamıştı.

Umursamayıp devam ettim.

"Annem, her zaman otoriter ve baskın bir kadındı herşeyde en başarılı ve en zeki olmamı istiyordu."

Doktor bakışlarını bana sabitleyip tatlı bir ses tonu ile soru sordu.

"Sen istiyor muydun Eda?"

Başım kendiliğinden onaylamaz şekilde iki yana sallandı ve gözlerimde ki tuzlu yaşlar yanaklarımdan aşağı süzüldü.

"Hayır, daha 7 yaşındaydım ben de yaşıtlarım gibi kovalamaca oynamak yada çamurdan pastalar yapmak istiyordum doktor."

"7 yaşında ki Eda burada olsa ne demek isterdin?"

Yüzümde silik bir gülümseme oluşmuştu, karşımda saçları iki yandan örülmüş, siyah jilesi ve temiz ayakkabıları ile 7 yaşımda ki eda bana bakıyordu.

Kafasını onaylamaz şekilde iki yana sallıyor, kızgın gözlerle bana bakıyordu.

"Özür dilerim ama annemiz bizi hiçbir zaman anlamayacak."

Küçüklüğüm sanki cam bir fanus içinde hapis gibiydi bana saldırmaya çalıştıkça o cam'a çarpıyordu.

"Annen sana nasıl bir yaklaşım gösteriyordu Eda?"

"Yaklaşım mı?"

Histerik kahkaham Yalı'nın büyük salonunda yankılandığında doktor elinde ki ajandasını masaya bırakıp beni dikkatle inceledi.

Krize girmiş gibi durmadan kahkaha atıyordum.

"Yaklaşım ha? Annem? bana? yaklaşım?"

Tırnaklarımı yüzüme geçirdiğimde doktor yerinden kalkıp, kollarımı bir hamle ile kilit altına almıştı.

Sıcak nefesi ile fısıltısı saçlarımın arasından kulağıma ulaştığında kahkaham yavaş yavaş kesiliyordu.

"Şşş bırak, içinde her ne tutuyorsan bırak Eda."

Kahkahalarım yerini ağlamaya bırakmıştı.

"Yapamıyorum doktor, olmuyor..."

"Olacak Eda uzun sürecek ama elbet olacak bugünlük bu kadar yeterli."

Ağlamalarıma hıçkırıklar eklendiğinde doktor sarılmak için izin istemişti.

"Sarılabilir miyim?"

Kafamı omzuna gömüp ağlamaya devam ettiğimde ellerini omuzlarımdan dolayıp destek verircesine sırtımı sıvazladı...