BAĞIMLI

-10.bölüm-

"Hayran..."

Eda'dan...

"Güney, ben vazgeçtim ya geri mi dönsek?"

Bir yandan etrafı kolaçan ediyor bir yandan da Güney'in arkasından gizlemeye çalışarak yavaş yavaş ilerliyordum.

"Neden? Çok sıkıldım bu ev beni boğuyor dediğini hatırlıyorum."

Kendi kendime alçak sesle mırıldandığımda doktor ile göz göze geldiğimde gülümseyip konuştum.

"Hay şu dilimi si-...Ehehe Hafızan da kuvvetliymiş maşşallah doktor."

Ben hem etrafa bakınıp hem de Güney'in arkasında saklanarak yürürken Güney bir anda durunca sırtına çarpmıştım.

"Ne oldu? niye durdun?"

"Bir grup hayranın buraya doğru geliyor Eda Yardımcı."

"Ne? Nerde? Hadi gidelim Güney lüt-.."

Dudaklarımın üzerinde hissettiğim uzun kemikli parmaklar ile cümlem yarıda kalmıştı.

"Şşş sakin ol, sadece gülümse ve hayranların ile ilgilen."

Kaşlarımı çatıp dudaklarımda ki parmaklarını tuttum ve ittirdim.

"Allah Allah nasıl yapıcaz onu be?!"

Ellerini yeniden yüzüme doğru getirdiğinde ellerini tutup kendimden uzaklaştırdım.

"Bak güzel doktor, bak canım doktor, bak başarılı doktor dokunmadan duramıyor musun sen ya?!"

Sırıtarak yüzüme baktı ve kaşlarını yukarı kaldırdı ardından dilini damağına çarpıtarak onaylamadığını belirten sesler çıkarmıştı.

"Bak güzel Eda, bak canım bağımlı, bak başarılı sporcu dokunmadan duramıyorum ben ya."

Sesimi taklit ettiğinde omuzuna bir yumruk geçirdim ve bana iyice yaklaşmış olan hayran grubuna gülümseyerek "merhaba" dedim.

Bütün hepsi anlaşmış gibi bir senkronizasyon ile "merhaba" dediğinde gülümsemem daha da büyüdü.

"Nasılsınız çocuklar?"

Hepsi 18-19'lu yaşlarda olduğundan böyle bir hitap şekli kullanmıştım.

"İyiyiz siz nasılsınız?"

"bende iyiyim sizleri gördüm daha iyi oldum isterseniz sırayla tanışalım ve sorularınızı alayım çok sabırsız görünüyorsunuz."

Hepsi büyük bir heyecanla ve gurur dolu ışıldayan gözler ile bakıyordu.

"Merhaba ben Aleyna, sizi çok sıkı takip ediyordum maçlarınızı hiç kaçırmazdım neden bıraktınız?"

Gülümsemem yüzümden yavaş yavaş silinmeye başladığında kız panik ile ellerini öne uzatıp bana dokunmaya çalışmıştı ancak bir kaç adım geri çekildiğimde topallamıştım bunu gören çocukların yüzünde ki gülümsemeler ve gurur dolu bakışlar yok olmuş, yerini hayal kırıklığı ve acıma duygusu almıştı.

"Üzgünüm çocuklar, Güney gidelim lütfen."

Güney koluma girip yürümem de yardımcı olmak istediğinde uzaklaştırıp ağır adımlar ile derin düşünceler eşliğinde ilerledim...

Hep böyle mi olacak?

Topalladığımı gören hayranlarım, hayal kırıklığı ve acıma duyguları ile mi bakacak bana?