မှော်စက်မှုအင်ပါယာ - ရှုယီ (ဘာသာပြန်)

ကျွန်မက ကလေးပဲ

[Unicode]
မှော်စက်မှုအင်ပါယာ
အခန်း ၀၂၇ ။ ကျွန်မက ကလေးပဲ

“ရှုယီရေ နစ်နာကြေး ရွှေဒင်္ဂါးငါးရာမပေးဘူးဆိုရင်တောင် အကြီးအကဲကသဘောတူမှာပါ။” မြင်းလှည်းလေးနှင့်ပြန်လာစဉ် မာစတာလန့်စ် ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

“အိုး ဘာဆိုလိုတာလဲဗျ။” ရှုယီက ပြန်မေးလိုက်သည်။

“မင်းမသိသေးဘူးလား။ မျိုးနွယ်စုက အရမ်းဆင်းရဲနေပြီ။ ခေါင်းဆောင်ကြီးကို ငါပြောခဲ့ပါတယ်။ သူ့လူတွေကို လူသားလောကမှာသွားပြီး ကျင်လည်ခိုင်းဖို့။ ငါတို့လို ကျွမ်းကျင်မှုနဲ့ဆိုရင် မျိုးနွယ်စုတစ်ခုလုံး ကြီးပွားတိုးတက်လာမှာသေချာတယ်။”

“အင်း အကြံဉာဏ်က အရမ်းကောင်းပါတယ်။ အဲ့ဒါကို ခေါင်းဆောင်ကြီးက ဘာလို့များသဘောမတူရတာပါလိမ့်။”

“ဘာလို့လဲဆိုတော့ မင်းတို့လူသားတွေက ငါတို့ကို အကြိမ်ပေါင်းများစွာလှည့်စားခဲ့တော့ ယုံကြည်ဖို့ခက်သွားပြီလေ။”

“အင်း ဒီလိုဆိုလည်း အခုကဘာလို့သဘောတူပါလိမ့်။ ကျွန်တော်လိမ်မှာကိုမကြောက်လို့လား။”

“မဟုတ်ပါဘူး ရွေးချယ်စရာမရှိတော့လို့ပေါ့။ စိုင်စ်နယ်မြေကို မင်းတို့လူသားတွေက လုံးဝထိန်းချုပ်ထားပြီလေ။ ပြီးတော့ ရတနာတွေအားလုံးကို အပိုင်သိမ်းသွားပြီပဲ။ ဒီတော့ငါတို့လူပုတွေ၊ မှင်စာတွေ၊ လူတစ်ပိုင်းသားရဲကောင်တွေက လူတွေနဲ့ဝေးဝေးနေကြရတော့တာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ငါတို့နေရာမှာက တွင်းထွက်ပစ္စည်းဘာမှမရှိ။ မင်းတို့လူတွေလိုလည်း ဖန်တီးနိုင်စွမ်းမရှိတော့ ပိုပိုပြီးဆိုးလာတာ‌ပေါ့။ မင်းသိလား၊ ငါငယ်ငယ်တုန်းက လူဦးရေတစ်ထောင်လောက်ရှိခဲ့တာ။ အခုတော့ငါးရာလောက်ပဲရှိတော့တာ။”

“ငယ်ငယ်တုန်းကဟုတ်လား။” လူပုလေးတို့သည် လူတွေထက်သက်တမ်းပိုရှည်လေသည်။ ထို့ကြောင့် သူငယ်ငယ်တုန်းကဆိုလျှင် နှစ်ရာချီကြာလောက်လေပြီ။

လန့်စ်သည် သူမေးတာကိုဂရုမစိုက်ဘဲ ဆက်ပြောလေသည်။ “မနှစ်ကကိုပဲ အဖိုးအိုသုံးယောက်ဆုံးသွားတယ်။ ကလေးတစ်ယောက်မှပြန်မမွေးဘူး။ အဲ့ဒါလူဦးရေလျော့ကျခြင်းအကြောင်းအရင်းပဲ။ ခေါင်းဆောင်ကြီးကလည်း သိပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ငါတို့တွေမျိုးတုန်းသွားမယ်ဆိုတာ။ ဒါပေမဲ့ ဘာမှမတတ်နိုင်ပဲကိုး။ လူသားတွေနဲ့တော့ယှဉ်လို့မရဘူးပေါ့။ နှစ်တစ်ထောင်လောက်က လူသားတွေနဲ့ယှဉ်ပြီးစစ်မတိုက်နိုင်ခဲ့ဘူး။ လူသားတွေနဲ့နှီးနှောဖို့လည်း မလွယ်ဘူးလေ။ မင်းကသိမှာမဟုတ်ဘူး။ ဘန်တာမြို့မှာနေရတာ ဒုက္ခသုက္ခများလိုက်တာ။”