Uyarı :
Ruh halim pek iyj değil. Hassas biriyseniz karamsarlığımda bogulabilirsiniz.
Kendimi bildim bileli bir şeyler için çabalıyorum. Nasıl oluyorsa her işimde ters gidiyor. Zeki biri değilim, yetenekli biri değilim, şanslı biri değilim, ne olduğumun, kim olduğumun yapabileceklerimin ya da yaoamacaklarımın farkındayım ve buna rağmen kendimi bildim bileli çabaladım. Her konuda! Aklınıza gelebilecek her konuda cabaladım. İyi bir insan olmak için, iyi bir evlat olmak için, iyi arkadaş, iyi bir öğrenci, iyi bir kız, aklınıza ne gelirse helsi için cabaladım. Şimdi neden hic bir şey değişmedi diye düşünüyorum? Neden o kadar kötü olduğunu düşündüğüm, o kadar karaktersiz insanlar mutlu ve o kadar iyi hayatlar yaşıyorlar ki? Buna inanamıyorum! Herkes iyi olsun herkes mutlu olsun bu beni ilgilendirmemeli, kendime sürekli dediğim şey bu! Hani başkasına bakma! Karşılaştırma yapma! Sen sensin! Bu senin hayatın! Kimse ile aynı değil o yüzden başkaları ile karsılastırılabilir değilsin! Bunu sürekli tekrar ediyorum. Ama o kadar çabalayıp başarısızlığım ile saat üçte yastıgıma sessiz akıttığım göz yaşları zoruma gidiyor. Gerçekten zoruma gidiyor. Cabalamamış insanların adaletsiz çeşitli yollarla bir yerlere gelmesi beni delirtiyor.
Hayat mı zor bünyemi zayıf! Neden bu kadar cabama rağmen hala bir arpa boyu yol kat edemedim?
Bugün kendime ve hayata pozitif bakamıyorum. Aslında son birkaç aydır. Mutluymus her şey yolundaymis gibi rol yapmayı bıraktım. Artık güçlü görünmeye çalışmıyorum. Anladım ki? Ben güçlü değilim! Asla olmadım. Olmak istedim. Evet, çok istedim ama değilim! Artık umrumda da değil! Fwrk ettim ki! Kimsenin umrunda değil. Üzgün olmam, kırgın olmam, yalnız olmam, kötü hissetmem ya da baska şeyler kimsenin umrunda değil. Yani! En yakınlarımın bile. Pardon! En yakınım olduğunu düşündüğüm kisilerin bile. Meğer bana deger vermiyorlarmış. Bu anlamı ben yüklemişim. Zor zamanında yanind aolmak için cabaladığım, yalnız hissetmesin diye uğraştığım kim varsa hepsi yalanmış. Kimse yokmuş!
Kendi kendime sorun değil! Sorun değil! Tek başına yapabilirsin! Destege ihtiyacın yok desem de öyle değilmiş. Bunu bir yabancıdan "o elinden geleni yapıyor, daha ne yapsın!" Şeklinde duyduğumda hüngür hüngür ağladığım zaman anladım. İnsanın çabalarının görmezden gelinmesi, bir seylerde başarısız olması ya da batırması kadar can yakıcıymış. Bazen duymaya ihtiyacımız vardır. Bazen birinin gelip "sorun yok! Elinden geleni yapıyorsun! Sorun sende degil" demesi gerekiyordur.
"Bir gün her seyin düzelecegine eminim! Devam et! Lütfen pes etme!" Demesi gerekiyordur.
Sanırım yalan bile olsa bunu duymaya ihtiyacım varmış.
Belli ki kolay yoldan olmayacak! Belli ki daha çok kan ter ve göz yaşı dökmem gerek. Bir şeyleri başarmak için hep diğerlerinden daha fazla yapmam gerek bir şeyleri. Bu gerçeği ilk defa bisiklet sürmeyi öğrendiğim zaman fark ettim. Dedim ya yetenekli değilim diye! Bir şeyleri öğrenmek için hep daha fazla pratik yapmam gerekti. Mesela bir ders olsun benim onu öğrenmem için heo daha fazla tekrar etmem daha fazla alıştırma yapmam gerekti. İnsanların iki kere okuyup ezberliyorsa benim hep bes altı kere okumam gerekti. Kendimi daha iyi tanıyorum artık. Bu benim gerçeğim!
Yetenekli degilim, şanslı değilim, akıllıca planlar yapıp disiplin içinde çalışmam, hızlı düşünüp pratik olamam, bedensel, zihinsel duygusal olarak kapasitemin farkındayım. Peki ya çabam? Bütün o emeklerim akıttığım goz yaşlarım! Döktüğüm ter, katlandığım bütün zorluk?
Sabrın sonu gerçekten selamet mi? Yolun sonunda ışık var mı? Bilmiyorum. Kibtirlerim bitiyor. Kibritlerim tükenmek üzere.....
