Konuşamıyorum, anlatamıyorum.
Böyle kırılmış paramparça edilmiş bir cam gibiyim ve herkes suçluyken herkes masum. Yoruldum.
Hayatım hayatım olmaktan çoktan çıktı gibi. Çünkü içinde bana dair bir şey kalmadı. Artık hayallerimi de istemiyorum. Artık hayallerim de yok!
İşe başladığımı söylemiştim. Zaten istediğim bir iş değildi. Başından beri istemiyordum. Ama başladım. Ekonomi kötü malum.
Öleceğim günü beklemekten daha fazlasını yapamıyorum.
Her açıdan karmakarışık ve bomboş hissediyorum.
Bende bir sorun var. Bozulmuş olabilir miyim? Son kullanım tarihi geçmiş rafta unutulan bir ürün gibiyim çünkü!
Hayatımda çok fazla olumsuzluk, çok fazla baskı var. Kendimi hepsinden koruyacak kadar güçlü değilim.
Uyuyamıyorum. Yemek yiyemiyorum. Düşünemiyor ve hissedemiyorum. Uyuşmuş gibiyim. Karıncalanma hissi bedenimde her bir karışı esir almış da bunun uyuşukluğunu yaşıyorum sanki!
Ne tuhaf!!!
Uğruna cabaladıgım hayallerim, dilediğim tüm dilekler buhar olup uçtu sanki!
Ne yapmalıyım? Fazla yorgunum
Bedenimde değil ruhumda sızı!!
Sonuçta bu benim hayatım. Kontrol edebildiğim ya da edemediğim her ne varsa hepsi bana dair. Hepsinin yan etkisini çekeceğim. Çekmek zorundayım.
Kesmeler pişmanlıklar ve hayal kırıklıkları hiç birinin anlamı yok!
Bu aralar boyleyim! (Sorry!)
Vazgeçemeden istediğiniz her neyse devam edinnn!!!!
Sağlıklı ve Mutlu kalın 🌹
