Herkese Merhaba!
Umarım iyisinizdir. Her şey yolundadır.
Dün yaptığım spordan kalan kas ağrım ile güne başladım. Sorun yok! Kas ağrısı severiz. Ama tabi sakatlanmaktan çok korkuyorum. Umarım sakatlanmam!
Bugün off günümdü. Spor yapmadım. Notlarım da açıklandı. Fena değiller. Zaten geçsem yeter kafasındayım. Çok yüksek beklentilerim yok. Olmasına da gerek yok!
Akademik başarım değerimi belirlemiyor. (Bunu artık net bir şekilde kabuk etmem gerek)
Ölçü ve tartı gününü pazartesi demiştim ama unuttum. Aklımdan çıkmış. Birkaç gün sonra ölçerim. Çok da önemli değil.
Açıkçası merak etmiyorum. Heves kaçması yaşıyorum sanırım. Bilmiyorum. Hic bir şeye hevesim kalmadı gibi !
Yine eski halime dönmek istemiyorum. Yatakta yatıp sadece duvarı izlediğim ve sürekli uyuduğum sürece girersem toparlayamam. Bu şekilde olmak için bile üstün çaba harcadım.
Sanırım bira konuşmaya ihtiyacım var.
Hiç istemediğim bir işte zorunluluktan çalışıyorum. Aslında hayalim böyle değildi. Ama ne yazık ki bir takım konularda başarısız oldum ve şimdi başarısızlığımın bedelini uzun bir süre ödeyeceğim.
Anlayacağınız aile, sosyal yaşantı, kişisel hayat ne varsa hepsi yerle bir olmuş durumda.
Oysa ben büyüyünce mutlu olurum sanmıştım. Buna inanıp çabalamıştım. Ama çabalamam da çok istemem de başarısız olmama engel olmadı.
Aslında neşeli, arkadaş canlısı, komik, eğlenceye düşkün bir yapım vardır.
Arkadaş edinmeyi sever, arkadaşlarımla mutlu anılar yaratmak için cabalar ve bolcaaa gülerdim. Evet dim.
ESKİDENDİ!
Şimdi mi? Değiştim. Çok fazla değiştim.
Öncelikle ailemle duygusal iletişimim yok! Yani şöyle söyleyeyim. Artık bir şeyler için çabalamıyorum. Bu bir günde olmadı. Bu süreç içinde böyle gelişti. Ruhsal olarak çok uzaktayız ve planlarım fiziksel olarak da cok ama çok uzaklardan olmak. Ne ben onlara iyi geliyorum ne de onlar bana iyi geliyor?
Neyse bu konuyu konuşmaya hazır değilim! Kendimle bile fazla bu konu hakkında konuşmuyorum.
Beni dinleyen, anlayan, anlamayı geçtim anlamaya çalışan bir ailem yok!
Arkadaş konusuna gelecek olursak! Artık samimi bir şekilde konuştuğum arkadaşım da yok! Zaten beni merak edip mesaj atmıyorlar ya da beni aramıyorlar. Değer verip çabalayan sadece benmişim bunu fark ettim ve son iki üç yıldır arada iletişime geçtiğiniz iki üç kişi var. Ama görüşüp sohbet ettiğim, dertleştiğim ya da güzel vakit geçirdiğim bir dostum yok!
Okul konusunda hala bocalıyorum. Açıktan okumaya başladım. Aynı zamanda sınavlara falan hazırlanıyorum ama bur şey olacağını sanmıyorum. Sadece çabaladım diyip vicdanımı rahatlatmak için bir şeyler yapıyorum o kadar!
Özel hayat mı? O ne ki? Öyle bir şey hiç olmadı zaten. Eşsiz bir ruhun var sanırım ki ruh eşimi bulamadım.
Yani hayatımda kimse yok!
Psikolojik olarak ayakta durmak için resmen bir taraflarımı yırtıyorum. Mental sağlığımı kaybetmek istemiyorum.
Fiziksel sağlığıma gelecek olursak. Onu da bildiğiniz gibi toparlamaya çalışıyorum ama pek de yolunda gittiğini söyleyemem.
Kısacası her şey iğrenç bir durumda am şöyle değilmiş gibi davranarak kendimi her şeyin yolunda olduğu yalanına inandırmaya çalışıyorum.
Çok saçma da duygusal gel gitlerim var. Bir dakika önce ben niye yalnızım? Sevilmeyi hak etmiyor muyum? Ne zaman birisi içi önemli olacağım diye düşünüp sonra bir dakika geçmeden böyle iyiyim ya kimseye ihtiyacım yok, kendime odaklancam, kendimin en iyi arkadaşı olmalıyım diyerek istediğimden vazgeçiyorum.
