Hala kendime gelemedim. Bir ivme ile ayagat kalkmaya çalışıp çalışıp burnumun üstüne düşüyorum. Bir türlü kalkacak gücü kendimde bulamıyorum. Sanki tüm insanlar, tüm düzen, hayat bana karşıymıs gibi hissediyorum. Oysa tüm hayata kıyasla ben bir toz tanesi olmaktan öte gidebilecek bir önem arz etmiyorum. Sanki tüm insanlar nehrin akışı ile kürek cekmeden akintit ile gitmek istedikleri yere gidiyormuşta benim gitmem gereken yer akıntıya ters ve sürekli dalgalarla boğuşuyorum. Siz de kendinizi böyle hissediyor musun? Herkes ilerlerken, herkes mutkuyken sanki olduğunuz yerde durdugunuzu ve herkesin aksine mutsuz olduğunuzu hissediyor musunuz?
Kendimi sürekli bir şeylere motive etmeye çalışıyorum. Değiştirmek istediğim onca sey var ve sürekli cabalasam da hic bir şeyi değiştirmeye yetecek gücüm yok. Bilmiyorum.
Ne zaman kendimi geri dönüşümü olmayan bir çöp gibi hissetmekten kurtulacağım?
Gercekten bundan kurtulabilir miyim? Bundan kurtulacak kadar güçlü müyüm?
Gerçekten bir şeyler uğruna cabalayıp bütün çabalarımın çöp olduğunu görmek. Bunca çabamın bir anlam ifade etmediğini ve başarısız olduğunu bilmek berbat bir his. İnsanlara sanki mutluymuş gibi gülmekten yoruldum. Söylenenlere susmaktan yoruldum. Neden başka insanlarla ilgili konuşmak insanlara bu kadar kolay geliyor? Bu kadar basit olmamalı! Birini yargılamak, birini aşağılamak, birini küçümsemek, birini kırmak bu kadar basit olmamalı. Kimsenin ne yaşadığını bilmezken nasıl körü körüne konuşabiliyorlar? Neden karşıdaki insanın hislerini önemsizmiş gibi yok sayıyorlar. Kötü bir insan olmaktan neden korkmuyorlar?
Bir sürü "neden" birikti içimde. Bir sürü cevapsız soru. İnsanları anlayamıyorum. Aslında kendimi de anlamıyorum.
Sanırım en çok kendimden nefret ediyorum. Olmak istediğim gibi biri olamadığım için, böyle korkak, sessiz, çekingen, özgüvesiz.... olduğum için. Nefretim için sonsuz sebep sayabilirken kendimi sevmek için bir sebep söyleyemiyorum. Bir yerde bir yazı gördüm. "Kendin hakkında en sevdiğin şey" yazıyordu. Bir şeyler aradım. Gercektne düşündüm. Neyi seviyorum kendimde? Mental, fiziksel ya da bilmiyorum işte bana dair herhangi bir özellik. Düşündüm ve düşündüm. Hayır! Bir şey bulamadım.
Kendimi sevmek için verdiğim caba da bile başarısızım. Hayatımı değiştirmek için verdiğim çaba da başarılı olabilir miyim?
"Ağlak, sümsük, korkak, sessiz, cekingen, saftirik biri" tam olarak buyum. Bunu uzun zamandır biliyorum. Kendimde sevmediğim özellikleri siralayacak olsam bu sanırım sonsuza dek sürerdi. Sonu gelmeyen uzun bir liste yapabilirim. Kendime karşı kalbim neden bu kadar nefretle dolu?
Bilmiyorum. Bilmiyorum bilmiyorum bilmiyorum bilmiyorum.
Ayağa kalkacağım. Ayağa kalkalım. Yol almak istiyorsak ilerlemeliyiz.
