Gök ve Gece

71 | Final (2)

🎼 Matt Bomer, Alan Mingo Jr. - People Like Us

...

Önümdeki kalabalığa hızlıca göz gezdirdim. Göz kapaklarımı her indirdiğimde savaş meydanındaki parçalanmış cesetleri görüyor ve kan kokusunu alıyor olsam da, gözümü açtığımda çok daha büyük bir sorunla karşılaşıyordum.

Konsey ve yüzyıllardır bu diyarda sağladıkları yozlaşmış düzen sona ermişti. Lanetlileri bizim topraklarımızdan ayıran kalkan, neredeyse tamamen çökmek üzereydi. Önümüzde, bir savaşın getirebileceğinden çok daha büyük bir sorumluluk ve çaba gerektiren işler vardı.

Savaşta kan dökülürdü, insanlar ölürdü. Ancak savaşın ardından oluşan yaraları sarmak, yıkılmış bir düzeni pürüzlerinden ayırarak en baştan kurmak... İşte bu, savaştan çok daha yorucu ve zorlayıcıydı.

Kalenin çevresindeki evlerine dağılmayı reddeden, ne yaşadıklarını bile tam anlamıyla ayırt edememiş olan insanları seyrettim. Bir açıklama bekliyorlardı, ne olduğunu anlamak istiyorlardı. Haklılardı. Sadece ben kime ne söylemem gerektiğini bilmiyordum; bilseydim bile bunun için yeterli gücü kendimde bulabileceğimden emin değildim.

Marvic önce bana, ardından bir uğultu halinde kendi aralarında konuşan kalabalığa döndü. Sadece kalenin çevresine yerleştirdiğimiz insanlar değil, Trajan ile birlikte Konsey'e karşı savaş verenler de buradaydı.

"Konsey devri bitti." Dedi Marvic. Sözlerinin hedefi ben değildim, insanlardı. "Bugüne şahit olan herkes, kurulmak zorunda olan yeni düzenin bir parçası."

Estelle'ye kollarımı daha da sıkı sarmaladım. Gözlerim, kalenin kapısının hemen önünde bekleyen küçük gruba döndü. Trajan, Helena, Loren ve... Nebbish. Hepsi dikkatle Marvic'i dinliyordu.

"İhtiyacı olan ve iyi niyeti olan herkese, kale toprakları her daim açık olacak. Ne kale topraklarında ne de bu toprakların dışında hiçbir pürüz oluşmasına izin vermeyeceğim." Ellerini arkasında birleştirip sırtını iyice dikleştirdi. Çıplak göğsünü kapatmak için üzerine taktığı siyah pelerin, bedenini bütünüyle kaplıyordu. "Güvene ve huzura dayalı yeni bir düzen oluşturmak yıllar alacak. Bu yılların sakin ve sessiz geçeceğinin garantisini veremem. Lanetlilerin diyarını ayıran kalkan neredeyse kalktı; Konsey yanlısı insan sayısı tahmin edebileceğinizden çok daha fazla. Önümüzde gerçekten zor günler var."

İnsanlar kendi aralarında konuşmaya, itiraz etmeye başladılar. Korktuklarını hissedebiliyordum. Çoğu insan, değişimden öylesine korkardı ki, alışkın oldukları düzen ne kadar parçalayıcı olursa olsun vazgeçmek daima son çare olarak kalırdı. Önyargı... Koşullu inançlar ve alışkanlıklar. Bir şekilde her sorun bu temellerden birine indirgenebilirdi.

"Lanetlilerin arasında tıpkı insanlar gibi iyi olanlar da var, kötü olanlar da... Konsey'in hayaletinin arkasında duracak olan insanlar için de aynı şey geçerli." Diye söze girdim. Marvic minnet dolu bir ifadeyle kafasını çevirip diğerleriyle birlikte beni dinlemeye başladı. "Her birine sadece bir kez şans vereceğiz. Önümüzde büyük bir değişim var, dostlarım. Bunun sizleri korkuttuğunun farkındayım, inanın, şu an burada olan herkes sizlerle aynı korkuyu taşıyorlar." Estelle'yi tutmadığım elimi hafifçe kaldırıp, kalenin kapısının önünde bekleyen grubu ve Marvic ile kendimi işaret ettim. "Korkuyor olmamız, yeniden inşa etmek için çabalamayacağımız anlamına gelmiyor."

Sözlerim bitince kısa süren bir sessizlik, kalabalığın üzerine çöktü. Ancak zihnim dışarıdaki sessizliğin aksine çığlık çığlığaydı. Marvic... İnsanlara umut vermeye çalışmıştı. Şu ana kadar benim zorlamalarım ve ısrarlarım için hareket eden Karanlığın Çocuğu, insanlara kurulacak yeni düzenin müjdesini veriyordu.