Never Give Up

43. Nadzieja umiera ostatnia

Siedzieliśmy właśnie w samolocie. Jedziemy do Kanady. Za około godzinę mieliśmy już wychodzić z lotniska i udać się do naszego hotelu.

Kiedy zaczęłam rozmyślać nad tym, jak mogą się potoczyć te mistrzostwa, jak sobie poradzimy i tak dalej, dopadło mnie lekkie zwątpienie. Przed każdymi zawodami, jak wiadomo, stresowałam się, ale z czasem przyzwyczaiłam się do tego wszystkiego. Ale teraz było inaczej, a ja nie miałam pewności, że wszystko pójdzie dobrze. Bo wtedy wszystko zależało ode mnie, a aktualnie, wszystko zależy od nas.

- Nathaniel - zwróciłam się do chłopaka siedzącego obok mnie. - myślisz, że sobie poradzimy?

- Skąd to pytanie? - uniósł brew.

- Tak się po prostu zastanawiam. Zazwyczaj nie mam takich obaw, ale teraz jest inaczej. - wyznałam, odwracając głowę w stronę okienka, za którym unosiło się pełno chmur.

- Mało o tym wspominałem, ale przed tobą miałem kilka partnerek. - zaczął. - Przy każdej zawsze miałem obawy jak nam pójdzie, bo z żadną nie czułem chemii. Dlatego często szukałem kogoś innego, bo samemu jeździło mi się jeszcze ciężej. Ale wiesz co? Teraz nie mam żadnych obaw. Bo jeżdżę z tobą, Winter. A z tobą jeździ mi się najlepiej. - spojrzałam na niego i zobaczywszy jego uśmiech, również obdarowałam go moim, ale delikatniejszym.

- Ale na pewno nie masz chociaż najmniejszych wątpliwości, że coś pójdzie nie tak? - zapytałam upewniając się.

- Na pewno. - zaśmiał się i chwycił mnie za dłoń. - Nigdy nie wiemy jak potoczą się niektóre sytuację, ale możemy być jedynie dobrej myśli, że damy radę. Jesteś moją Śnieżynką, Winter, i nie zamieniłbym cię na kogoś innego. Jeśli mam wyjść na lodowisko w Kanadzie, to tylko z tobą. - uśmiechając się, objęłam go delikatnie, ale po chwili odsunęłam się i zaczęłam mówić:

- Zawsze jeździłam sama, bo bałam się mieć partnera. Myślałam, że jest mi o wiele lepiej samej i nie wyobrażałam sobie być na lodzie z kimś u boku. Ale teraz, nie jest tak źle. - zaśmiałam się lekko. - Myślałam, że to będzie katastrofa, ale czuję się idealnie, razem z tobą na łyżwach. - wyznałam, a po chwili zasłoniłam twarz dłońmi delikatnie śmiejąc się przy tym. Jeszcze miesiąc temu, gdyby ktoś mi powiedział, że powiem coś takiego na głos, wyśmiałabym go. A teraz proszę.

- O mój Boże, Winter, uwielbiam cię. - zaśmiał się również Nathaniel. Nie do końca wiedziałam z czego on i ja się śmiejemy, ale śmieszyło mnie to. 

- Czemu się śmiejesz? - zapytałam, uśmiechając się i powstrzymując kolejny wybuch śmiechu.

- A ty, czemu? - oboje na siebie spojrzeliśmy i chwila poważności nie mogła trwać długo, bo ponownie wybuchliśmy śmiechem. Ale szybko się uspokoiliśmy, bo niestety, nie byliśmy tu sami.

- Winter, wiesz że sobie poradzimy? - zapytał z lekkim uśmiechem nachylając się nad moim fotelem.

- Może? - odparłam niepewnie. - Nie możemy przecież z góry założyć, że wszystko pójdzie dobrze. - wyjaśniłam i odwróciłam głowę w stronę okna.

- Ja wierzę, że pójdzie dobrze. - nachylił się tak bym na niego spojrzała. Kiedy to zrobiłam uśmiechnął się i szybko mnie pocałował. Trochę się zdziwiłam, ale po chwili zaśmiałam się podobnie jak on.

Może nie będzie tak źle.

- Lubisz zimę? - zapytał po chwili Nathaniel.

- Co? - odparłam zdezorientowana. - Trudno powiedzieć. - dodałam po namyśle. - Kiedyś ją uwielbiałam, ale teraz, myślałam, że lubię ją tylko za to, że mogę pojeździć na łyżwach. Ale gdy się nad tym zastanawiam, to ostatnio chyba ją bardziej polubiłam.