3E&1K

36.BÖLÜM (UPUZUN BÖLÜM)

EN SON ESİLA'DAN...

Kerem yavaşça kapının ardından çıkmak için yürümeye başlamıştı.

-Esila gerçekten nefes ala-

Emir'in gerçekten de nefes alamadığını fark edince bıraktım.

Emir öksürmeye başlayıp:

-Kız valla sende de ne güç varmış ha, diyip öksürmeye devam ediyordu. Başını kaldırıp kapıya doğru döndü:

-O zaman ben odama gidiyo- LAN!

Ee Kezban?

Kezban Allah cezanı vermesin!

Abim ayağındaki terliği çıkarıp hızlıca duvara fırlattı:

-Esila dibindeki böceği nasıl görmezsin kardeşim ya? 

Yatak başlığındaki kocaman böceğin ölüsüne bakıp annemin elindeki faraş ve süpürge ile cinayeti olay yerinden temizledi. 

Derin bir nefes alırken Kerem'in çoktan odadan tüydüğünü görmemle kendimi yatağın üzerine bırakmam bir oldu. 

-Teşekkürler abicim sana da annecim. Gece gece iş aştım özür dilerim, dedim cam kırıklarını işaret ederek.

Annem başımı okşadıktan sonra küçük bir öpücük kondurdu:

-Hadi iyi bir uyku çekin. Yarın yapacak çok işimiz var. İyi geceler yavrularım.

Abim de saçımı tekrardan karıştırdıktan sonra odamda çıkıyordu ki:

-Kerem bu akşam bu odaya gelmedi dimi Esila?

Yutkundum ve hayır anlamında başımı salladım.

-İyi o zaman, hadi iyi geceler.

Kapımı kapattıktan sonra tuvalet kapısının açıldığını duydu. Ardından ise tek duyduklarım abimle Kerem'in sesleriydi. Kerem tüm bunlar odamda yaşanırken tuvaletteymiş gibi davranıp konuşuyordu.

Balkonda yaşananlar aklıma geldikçe kalbim deli gibi atıyor kendimi yatağın içine daha da gömüyordum. Yorganı başımın üzerine kadar çekip gözlerimi kapattım. Annemin de dediği gibi yarın uzun bir gün olacaktı. Leyla teyzenin evine gidip neler olup bittiği hakkında konuşacaktık. 

Tüm bunlar olurken Ekin'in hiçbir şey bilmemesi ve sorunca da ona karşı söyleyememem canımı yakıyordu. Anne ve babası daha dürüst değildi ona. Yaşadığı bu hayatın aslında Kerem'in hakkı olduğunu öğrense ne yapardı acaba? Hatta gerçek anne ve babası nasıl insanlardı. Gerçi annesi ölmüştü ama ya hiçbir haber alınamayan babası?

Bu düşünceler zihnimde on tur atarken gözlerimi kapattım...

***

ESLEM'DEN...

Gözlerimi açınca önümdeki yatakta uyuyan Leyla teyzeye baktım. Yine bu evdeydim. Kabus devam ediyordu. Bugün Esila, Emir, annem gelecekti. Poğaçanın gelmesini istemesem de hastanede çalıştığı için Leyla teyzenin durumuna yardımcı olabilirdi. Derin bir nefes aldım. Oturma odasında uyuyan Talha ve Atakan aklıma geldikçe daha da yastıkla kendimi boğasım geliyordu. Ama hayır, güçlü olmak zorundaydım. Derin bir nefes alıp ayağa kalktım. Leyla teyzeyi uyandırmadan kapıyı açıp odadan çıktım. 

Tuvalette elimi yüzümü yıkarken parmağımdaki yaranın tekrardan kanamaya başladığını gördüm. Bandajını değiştirirken mutfaktan gelen sesle irkildim. Bir elimdeki bandajla yaramı sararken mutfağa doğru ilerledim.