DZIEWCZYNA ZNIKĄD

23

Rano obudziło mnie pukanie do drzwi. Jeśli można powiedzieć, że obudziło, bo tak naprawdę w ogóle nie spałam. Nie mogłam zmrużyć oczu nawet na chwilę. Dręczyły mnie wyrzuty sumienia wobec Mike'a.
Zwlokłam się z łóżka i zaciągnęłam na plecy koc. Otworzyłam drzwi i nie patrząc, kto za nimi stoi wróciłam do łóżka, naciągając na głowę poduszkę.

- Zuza? Dobrze się czujesz? - zapytał Mike, siadając obok na łóżku i kładąc chłodną dłoń na moim czole.

- Tak. To znaczy nie. Nie wiem - rozpłakałam się.

- Hej, hej... Nie płacz. Co się dzieje? - zapytał zmartwiony i wyplątał mnie spod koca, po czym położył się obok i mocno do siebie przytulił.

- Dlaczego to robisz? - wychlipiałam w jego pierś.

- Ale co robię? Nie rozumiem pytania.

- Jesteś dla mnie taki dobry, choć na to nie zasługuję. Po tym, co zrobiłam wczoraj i wystawiłam cię, choć byliśmy umówieni. Ty nadal jesteś przy mnie. Dlaczego?

- Zuza. Choćbyś nie wiem ile razy mnie wystawiła, zraniła, to nie zmieni tego, że ja wciąż ciebie kocham i nie przestanę.

- Mike, ja też ciebie kocham, ale...

- Wiem, że potrzebujesz czasu, żeby ponownie mi zaufać. Nie będę naciskał, choć nawet nie wyobrażasz sobie, jak bardzo jest mi ciężko, gdy jesteś obok, a ja nie mogę ciebie przytulić, czy pocałować. Do tego pojawił się ten cały Tomek. Zuza nie podoba mi się on, nie ufam jemu i nie chodzi tutaj o zazdrość. Ja wiem, że kiedyś był ci bardzo bliski, ale obiecaj mi, że będziesz ostrożna.

- Dobrze, obiecuję.

Wtuliłam się w jego ciało i dopiero teraz poczułam się bezpiecznie, co spowodowało, że oczy odmówiły mi posłuszeństwa i zamknęły się.

Obudził mnie zapach kawy i delikatne muśnięcia palców po mojej głowie.

- No nareszcie udało mi się ciebie dobudzić - zobaczyłam uśmiechniętą twarz Mike'a.

- Mike? Co ty tutaj robisz? - spojrzałam na niego.

- Rozmawialiśmy, pamiętasz? - kiwnęłam głową twierdząco. - Zasnęłaś wtulona we mnie, nie miałem sumienia ciebie budzić, bo wiem, że nie spałaś całą noc.

- Skąd to wiesz? I która jest godzina?

- Wiem, bo zdążyłem ciebie już dobrze poznać. A jest godzina czternasta. Chodź, musisz coś zjeść, bo o siedemnastej mamy samolot do Paryża, gdzie będzie kolejny koncert.

- Paryż?! - zrobiłam wielkie oczy.

- Tak. I jeśli mi pozwolisz, to chciałbym zabrać ciebie w pewne miejsce w tym mieście.

Pokiwałam głową na zgodę i zabrałam się za jedzenie, bo byłam nieziemsko głodna.

---------------------------------------------------

W Paryżu wylądowaliśmy coś koło północy. Byłam okropnie zmęczona i na nic nie miałam siły. Spojrzałam na Mike'a błagalnym wzrokiem.

- Znam to spojrzenie - powiedział i mnie objął. - Jedźmy prosto do hotelu, a moja niespodzianka może poczekać.

- Dziękuję i przepraszam.

- Nie przepraszaj. Doskonale ciebie rozumiem. Poza tym musisz odpocząć przed jutrzejszym koncertem.

Weszłam do swojego pokoju hotelowego i rzuciłam się na miękkie łóżko. Nie było mi dane długo nacieszyć się samotnością, bo ktoś zapukał. Myślałam, że to Mike, ale gdy otworzyłam drzwi, zobaczyłam Tomka.