Efsun

XIII

Orta boy valizimi doldurmuştum ve son kez eve baktım. Unuttuğum bir şey var mıydı acaba ? Polat'la birlikte geçirdiğimiz o duygu yüklü günden 1 hafta geçmişti. Uzata uzata anca bu kadar uzatabilmiştim. Boynumu bahane ederek vicdanıyla oynamıştım o da sanırım buna izin vermişti. 

Aynadan boynuma baktım. Çok hafif kırmızılık kalmıştı. Polat bana iki tane krem almıştı. O gece canımı acıtmaktan korka korka kremleri sürmüştü. Titreyen ellerini hissettiğimde ağlamıştım. Sahi Polat'ın yanında ne çok ağlamıştım. Yıllardır içimde tuttuklarımı döküyordum artık sanırım. 

1 hafta içinde Barış ile bir kafeye gidip bütün gün sohbet etmiştik. İkimizde kitap okumayı çok sevdiğimizi konuşmuştuk. Kitap konusuna girdiğimizde resmen çıkamamıştık. Beni çok sevdiği bir sahafa götüreceğini söylemişti ve götürmüştü de. İçeri girince kendimi kaybetmiştim. O kadar güzeldi ki ! Hayatımda geçirdiğim en güzel günlerden biriydi. 

Barış, kesinlikle yaşına rağmen küçük bir çocuk gibiydi. Çok sevimliydi, çok komikti. Hatırladığımda bile tebessüm ediyordum.

Bu 1 haftada Elif hanımla Yıldırım bey beni görmek istese de hep bir bahane bulmuştum. Polat sürpriz yapalım diye sormuştu ve onları üzdüğüm için bu sürprizle çok mutlu olacaklarını düşünmüştüm. Geleceğimi tek bilen kişi Polat'tı. Ayrıca bu hafta oldukça ders çalışmıştım. Zihnimi meşgul etmem gerekmişti. Çok az uyumuş çokça ders çalışmıştım. 

Maaşımı bugün almıştım ve rahattım. Orda kalsam da kendi ihtiyaçlarımı kendim karşılamak istiyordum. O eve gitsem de çalışmaya devam edecektim. Bu konuda çok nettim. Dün akşamda biraz eşyalarımı toplamıştım. Polat beni 7 gibi alacağını söylemişti. Saat 7'ye yaklaşmıştı bile. Heyecanlandığımı hissettim. 

Kaan beni çok zorlar mıydı? Bana zarar verir miydi? Polat izin vermezdi. 

Ne bu kadar güven Efsun. 

Elif hanımlar çok mutlu olacaktı. Yani sanırım. Çünkü beni sürekli yanında görmek istediklerini söyleyip duruyorlardı. Savaş çok şaşırsam da bu hafta bana birkaç kere yazmıştı. Nasıl olduğumu sormuştu. Ona olan minnet duygum ölene kadar benimle olacaktı. Yine de bana temkinli yaklaşıyordu. Sorun değildi. Mantıklı davrandığını düşünüyordum. 

Barış her gün bana mesajlar atıyor, arıyordu. Gün içerisinde düşen enerjimi onun sayesinde topluyordum.

Boynumu gören Engin abiye her şeyi anlatmıştım. Ona hemen anlatmadığım için bana küsmüştü. Bir şekilde gönlünü almıştım. Her gün erken bile çıksam beni eve bırakıyordu. O çok iyi bir insandı ve ben hayatımda olduğu için çok şanslıydım. Ara ara o anlara gitsem de kafamı dağıtmaya çalışıyordum. Kötü olmak istemiyordum artık çok sıkılmıştım. 

Artık her şey iyi olsun, lütfen. Diye düşünürken kapı çalmıştı.

Polat gelmişti ve ben yine çok heyecanlanmıştım. Heyecanlı adımlarla kapıyı açtım. Yine çok yakışıklıydı. Acaba sevgilisi var mıydı ? Bu düşüncenin beni rahatsız hissettirdiğini fark ettim. Olmasındı. "Hoş geldin." dedim gülerken. Onunda hafif tebessüm ettiğini gördüm. "Hoş buldum. Hazır mısın bakalım bücür?"

"Ya! Demesene şöyle." derken kaşlarımı çatmıştım bile. "Hazırım." deyip bavulu gösterdim. Hızlıca atılıp bavulu almıştı. Ben onu sürüklerken zorlanırken o havada tutuyordu. Gerçekten bu adam çok güçlüydü ! 

"Bücürsün işte. Hadi düş önüme. Sürpriz yapmamız gereken insanlar var." derken gülümsemesi büyümüştü. İnatlaşmayarak son kez evime baktım. Yıllardır bütün çöküşlerimi görmüş, yıkılışıma şahit olmuş evime. Çalışmaya devam edeceğim için kirasını ödemeye devam edecektim. Ne olacağı belli değildi ve ben o evden gidersem bir daha böyle uyguna bir yer bulamayabilirdim. Riske atamazdım.

Yolculuk boyunca günlerimizin nasıl geçtiğini konuşmuş, eğitim hayatı hakkında biraz bilgi edinmiştim. Büyük ihtimalle bunları titreyen ellerimi gördüğü için sakinleşmem adına anlatıyordu. Yine de kafamın dağılmadığını söyleyemezdim. 

Evin önünde durduğumuzda terleyen ellerimi üstüme siliyordum. "Hazır mısın bakalım ?" diyen Polat'a dönüp başımı salladım. Heyecandan midem bulanıyordu. Sakinleşmeye çalıştım. Bavulumu ben demeden almış, elimi tutmuştu. 

Ah midemde artık kelebekler vardı ! 

Ellerimize bakakalmıştım. O ise beni umursamadan yürümeye başlamıştı. Zile bastı, beklerken hala ellerimize bakıyordum. Yine minicik hissetmiştim. Kapı Elif hanım tarafında açıldığında heyecanla çığlık atmıştı. "Efsun!"

Sesini duyan ev halkı kapıya geldiğinde herkesin evde olduğunu gördüm. Gergince gülümseyip konuştum. "Sürpriz !"

VEE SONUNDA EFSUN EVDEE

BAKALIM EVDE NELER YAŞAYACAK, KİMLERLE YAKINLAŞACAK, KİMLERLE KAVGA EDECEK ?

SİZCE KAAN NELER YAPACAK ?

POLAT ?

SAVAŞ ?

BARIŞ ?

DÜŞÜNCELERİNİZİ BEKLİYORUMM

ÖPÜLDÜNÜZ :)