Czułam się niczym w transie. Obraz sam przeobrażał się z czarnego tła w różne postury ludzi. Ludzi, którzy mnie niszczyli w środku. Byłam sama, pośród miliona ludzi. Każdy patrzył na mnie. Każdy coś chciał. Każdy mnie obserwował. Skulona nie miałam...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Co musisz kurwa?
Przed nami stał Dylan, który trzymał w jednej z rąk serwetkę. Swoją białą koszulkę miał upaćkaną sosem, ale nie to grało najwyraźniej tu roli w tej chwili. Jego oczy wręcz krzyczały ze złości. Miałam wrażenie, że to nie skończy się dobrze. Ba! Byłam pewna.
- Nie wtrącaj się ktośu - Warknął w jego stronę. Teraz to bałam się o życie kolesia przede mną. Wstąpił w bardzo złe szeregi. Wstąpił natychmiastowo od zanurzenia swoich ust w moje.
- No nie wierzę. Jakiś pierdolony chińczyk nie będzie mi mówił co mam robić! Na pewno, gdy obok stoi moja wystraszona siostra!
- Japończyk Dylan... - Cicho wtrąciłam się.
- Jeden pies!
Atmosfera była na tyle zła, że mogło wyczuć się rząde krwi. Jeszcze chwila, a będzie tu masakra!
- Idź - Spojrzałam na nieznajomego, którego najwyraźniej bawiło to wszystko. Nie wiedział jednak, że przed nim stoi Dylan Monet, który zaraz może pozbawić go życia.
- Po co? Zabawnie jest. Twój brat jest taki śmieszny.
- Przegiąłeś pałe.
Po chwili Dylan rzucił się na niego. Jednak refleks chłopaka okazał się być dość zwinny. Ominął pięść mojego brata, znajdując się po chwili za nim, a kopnięciem spowodował zachwianie się równowagi wściekłego Monet'a. W sekundę Dylan poleciał na mnie, a ja skuliłam się, aby nie oberwać.
- Ty szczurze - Odbił się wręcz ode mnie, przystępując do kolejnego ataku. Zaczęli się prać, jednak w tej całej bójce to Dylan obrywał jedynie. Kim był ten chłopak, że pobił nawet umiejętności mojego brata? Był kosmitą?
- Dosyć! - Ostry i lodowaty głos Vincenta rozbił się echem po wąskiej uliczce. Spojrzałam na najstarszego z braci, który podszedł i jednym ruchem odepchnął nieznajomego. Ten chciał już się zamachnąć, jednak Will obezwładnił go swoim ciałem. Przyparty do ściany nie miał jak wyrwać się. Westchnęłam z ulgą.
- Co ty robisz?! - Krzyknął Vincent w stronę Dylana. Trzymał go za ramię, bo ten sam ledwo stał. Z nosa ciekła mu krew, brudząc jeszcze bardziej białą koszulkę.
- Nie do wiary, że to chuchro załatwiło tak go - Zakpił Tony, jedząc pod nosem czosnkowy chlebek.
- Ale kompromitacja - Złapał się za głowę drugi bliźniak - Aż wstyd mi za niego.
- Hailie! - Do mnie podbiegł Bao. Złapał mnie za ramiona, tuląc do siebie. Byłam dość zdziwiona, jak i zaciekawiona jego reakcją. - Nie wracałaś długo, więc Dylan poszedł cię szukać, a gdy oboje nie wracaliście zaczęliśmy poważnie się bać. Mała Hailie.
Myślałam że się przesłyszałam. Co powiedział? Nie jestem małą Hailie! Dlaczego nawet on tak mówił.
- Jest okej - Wyswobodziłam się z jego uścisku, robiąc lekko krok w tył. Nie wiem dlaczego czułam od niego nagle dziwną energię.
- Wszystko w porządku malutka? - Spytał mnie mój ulubiony brat. Uśmiechnęłam się do niego kiwając twierdząco głową.
- Ze mną tak, ale Dylan potrzebuje chyba opieki medycznej - Spojrzałam w jego stronę. Ledwo się trzymał na nogach.
- Teraz zajmiemy się tobą. Nieznajomy - Wszyscy spojrzeli na śmiejącego się pod nosem czarnowłosego.
