ក្រោយធ្វើដំណរប្រមាណ30នាទី យ៉ុនហ្គីក៏បើកជូនពួកគេមកដល់ផ្ទះតូមមាត់បឹងរបស់នាយ ហេវ៉ុនចុះពីលើឡានដោយមាន.ពយ្យុនម៉ូជាប់តែកូននេះនៅមិនស្ងៀមរមិចរមួលចង់តែចុះ រហូតដល់បានសម្រេចឯយ៉ុនហ្គីដើរទៅយកវ៉ាលីនៅគូទឡានខាងក្រោយ។
"WoW អាត(ស្អាត)ហា៎ហិហិអុស៎!"យ្យុនម៉ូ រត់ត្រេតទ្រូតមិនត្រង់ផ្លូវសើចកក្អឹកសប្បាយរីករាយនិងធម្មតាជុំវិញខ្លួន រហូតគេដាក់ខ្លួនដេករមៀលពេញស្មៅរហូតទៅបុកនិងខ្នងមនុស្សមាឌតូចម្នាក់កំពុងអង្គុយដាំផ្កាក្បែរនេះ។
"ហឹ្ហម??អូនតូចមិន~"ជីមីន ងាកមកជួយលើបោកដីអោយតូចដែលសម្លឹងមុខខ្លួនភ្លឹះ គេហើបមាត់សួរមិនទាន់ចប់ផងសំឡេងមនុស្សស្រីម្នាក់ក៏បន្លឺឡើងនាំកាយមាំរបស់បុរសម្នាក់មកដូចគ្នា។
"ម៉ូយ៉ាងម៉េចហើយកូនមានត្រូវត្រង់ណាទេ អោយម៉ាក់មើលៗរពិសណាស់ចាប់មិនឈ្នះ"ហេវ៉ុន ចូលមកយកគេចាប់បង្វែរកូនចុះឡើងពិនិត្យមើលឆ្វេងស្ដាំដោយមិនភ្លេចស្ដីឲកូនតិចៗដែរ។
"អូនអត់មានអីណាម៉ាក់ៗ បានពូអាតជួយកូន"យ្យុនម៉ូ
"អរ គឺសុំទោសមុននេះខ្វះការគួរសមដាក់លោកបន្តិចហើយដោយសារបារម្ភពីកូនពេក"ហេវ៉ុន លើក.ពកូនឡើងដោយមិនភ្លេចពោលពាក្យសុំទោសព្រោះមុននេះនាងខ្វះការគួរសមដោយទៅទាញកញ្ឆក់កូនមកវិញភ្លាមៗ ម្យ៉ាងនាងគិតថាជីមីនជាម្ចាស់ផ្ទះឬជាមិត្តរបស់យ៉ុនហ្គីផង។
"មានអីទេគឺ~"
"គេជាអ្នកបម្រើនៅផ្ទះនេះ អូនមិនបាច់ក្រែងចិត្តគេទេធ្វើខ្លួនធម្មតាចុះ"
ម្ដងទៀត ដែលជីមីនមិនសូម្បីតែអាចនិយាយបញ្ចប់ប្រយោគខ្លួនឯងបាន ពាក្យសម្ដីយ៉ុនហ្គីឮហើយធ្វើឲសាច់តូចមួយនោះចាប់ផ្ដើមឈឺ តែក៏ខំងើបមុខញញឹមសម្លឹងមើលអ្នកទាំងបី។
"អរ គឺមូននេះអូនស្មានថាគេជាមិត្តរបស់បងទេតើ"ហេវ៉ុន
"កុំខ្វក់អីចូលទៅខាងក្នុងទៅនៅទីនេះក្ដៅណាស់មើលមុខកូនចុះក្រហមហើយ"
"អ្ហា៎ គឺអូនភ្លេច"
"ចំមែន អោយកូនមកបងមកមើលទៅគេងងុយ"
