အတ္တ...လွန်ဆွဲ
ညို့အား ကားအနားကိုအမြန်ပြန်လာလိုက်ပီး ကျန်တဲ့သူများအားစောင့်နေလိုက်သည်။ သိပ်မကြာ ဓနကညို့အားအနားအပြေးရောက်လာကာ
"ညို့ ဘာဖစ်နေတာလဲ"
"ဘာကိုလဲ"
"ဘာလို့ကိုယ့်ကိုစကားမပြောတာလဲ"
"ခုပြောနေပီးပဲ ဘာဖစ်ချင်တာလဲ "
"ညို့ မောင်အကောင်းပြောနေတာနော်"
"ငါကရွဲ့ပြောနေလို့လား "
ညို့အား ဓနကိုမကြည့်ပဲတခြားတဖက်ကိုသာ မျက်နှာမှုလိုက်သည်။ ထိုအခါဓနကလဲ ညို့အားမျက်နှာမှုရာရှေ့တည့်တည့်ကို ရောက်လာပီး ညို့အားရဲ့လက်အား နှုးညံစွာကိုင်ကာ
"ညို့မောင်တို့ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောကြရအောင်"
"ဘာကိုလဲ"
"မောင်တို့က နှုးညံတတ်တဲ့သူတွေမဟုတ်ဘူး အဲတာကြောင်ဖွဲ့နွဲ့ပီးလဲ မပြောနိုင်ကျဘူးလေ အဲလိုဆိုတိုင်း ဒီတိုင်းကြီးနေလို့မှမရတာ"
ဓန အသံတို့အားမမာအောင်ထိန်းကာပြောနေချင်ပင်။ ဓနဘဝ၌ ညို့တစ်ယောက်ထဲကိုသာ ဒီလိုမျိုးပြောဖူးတာကြောင့် အနည်းငယ် တော့နေရခက်ပါသည်။
"ဘာကိစ္စငါဖုန်းကိုမကိုင်တာလဲ"
"မောင်အိပ်ပျော်နေလို့ပါ နောက်မဖစ်စေရဘူး "
"အေး"
"မောင်ညို့ ရယ် ဒါကို အစောထဲကမပြောဘူး "
"မင်းနဲ့စကားကိုမပြောချင်တာ"
"မောင်ညို့ကလဲ"
ဓနလဲ ညို့အားကို လက်အားမလွတ်စတမ်းကိုင်ပီး ဂျေးအားစောင့်နေလိုက်သည်။ ခနအကြာ ဂျေးတစ်ယောက်အပြေးရောက်လာပီး
"တောင်းပန်ပါတယ် ဂိုဏ်းချုပ် စောင့်နေရတဲ့အတွက်"
"မလိုဘူး "
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဂိုဏ်းချုပ်"
ဂျေးတစ်ယောက် ကားနောက်ခန်းတံခါးအားဖွင့်ပေးတော့ ညို့အားနဲ့ဓနလဲကားပေါ်တက်ကာ မြို့ထဲသို့ပြန်လာလိုက်သည်။
