Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
||||
Avuçlarımın arasında sıkı sıkıya tuttuğum parmaklarıyla göğsüne iyice sindiğimde hava tamamen kararmıştı. Bir süre onun ata binişini ve çiftlikte bir kaç işle uğraşını beklemiş ardından da yemek yemek için içeri geçmiştik. Akşam üzeri yemeklerimizi yedikten sonra görevlinin getirdiği iki minik kasa çilek mutfakta ki yerini almış ve Zahid'in emriyle tüm herkes bir bir evden ayrılmıştı. Sadece ikimiz vardık.
"Bir şey sorabilir miyim?"
Avuçlarının arasında ki sigarayı saçımdan uzak tutarak baskın bir öpücük kondurduğunda bir süredir zihnimin en ücra köşesinde çıkmayı bekleyen şeyi sormak isteyerek duraksadım. Neden aklıma takılmıştı da bu denli beni rahatsız etmişti asla anlayamıyordum.
"Geçen beni eve bıraktığında asansör de bir kadınla karşılaştık."
Göğsünde ki kafamı kaldırıp ne düşündüğünü anlamak isteyerek yüzüne baktım. Dikkatli bakışları bakışlarıma aynı şekilde karşılık verdiğinde odaya sigaradan gelen ağır bir koku yayılmaya başlamıştı. Bakışları dudaklarım ve gözlerim arasında gidip gelirken yutkunarak yeniden konuşmaya başladım.
"Çok tuhaf konuştuğu için aklıma takıldı. Öğrenci olduğumu orda yaşadığımı duyunca şaşırdı.Bende seni,beraber yaşadığımızı söyledim."
Yüz ifadesinde en ufak bir tereddüt bulunmazken rahatlasamda anlamadığını düşünerek konuşmaya devam ettim.
"Sevgili olduğumuzu söyleyince biraz daha tuhaf davrandı,tanıyor musun acaba o kadını?"
Daha açıklayıcı olmaya çalışarak kadının dış görünüşünden bahsettiğimde tanıdığını söylemesiyle göğsünden ayrılarak kafamı kaldırdım. Boğazımdan yakıcı bir his hızla geçmişti. Onu daha önce hiçbir kadınla görmemiştim. Hatta hiç kimseyle yakın ve samimi görmemiştim. Geçmişini bu yüzden sormamıştım sanki Zahid hep bir yerlerde bana aitti. Aksini düşünmek can sıkıcıydı.
"Nerden tanıyorsun, eski sevgilin mi yoksa?"
Bakışları dakikaların ardından alaya büründüğünde cevap vermediğini fark ederek öfkeyle ayaklandım. Sormak için dakikalarca düşündüğüm ve içten içe rahatsız olduğum bir konuya gülemezdi. Aksi olsaydı, o benimle ilgili böyle bir ihtimali düşünseydi gülmeyi bırak yapacağı şeyler yüzünden ne halde olacağımı kestiremiyordum bile. Neden benim onu ciddiye aldığım kadar o da almıyordu ki?
İçsel çatışmam beni iyice gaza getirdiğinde dik bakışlarını umursamadım.Salondan çıkmak için adımlayacakken çıplak kolumu sıkıca kavrayıp beni geri oturttuğunda soluklarım hızlanmış ve dilimin ucuna en olmayacak şeyler gelmeye başlamıştı. Bana mantıklı bir şey söylemezse günlerce uyuyamaz ve ikimize de her anı zehir ederdim artık. Bunu hak ediyordu.
