Heist •Chanmin•

~39

Oy ve yorum lütfen 🐝 🐢
•••

"Ve böylece halletmiş oluyoruz." Abim elindeki uzun akrebin güvenliğini kaldırdı ve Chan'a baktı. "Büyük Bang ailesi bir anda tarihe karışıyor. Ne kutlu bir gün."

Başımı iki yana sallayarak ona baktım. Geldiğinden beri Chan'ın aksi bir davranışını bekliyor, gözlerinin içine içine bakıyordu. Derin bir nefes aldım. Sanırım asla kabullenmeyecekti durumu. Aslında ona kızamaz veya daha fazla anlayış bekleyemezdim. En iyisi zamana bırakmaktı. Hızlı bir kabulleniş elindeki taramalı tabancayı kullandırabilirdi ona.

"Evet. Babamın bu binada olduğundan eminiz. Changbin ve diğerleri de diğer binadaki küçük birimleri yok edecek. Eş zamanlı büyük bir baskın olacak yani."

"HERŞEYİ YENİ ÖĞRENEN Changbin yani ben elbette ki bu planı sevdim HERŞEYİ YENİ ÖĞRENEN biri olarak bana güvenebilirsiniz."

Kendini duvara yaslamış en az abim kadar hazır bomba gibi duran arkadaşıma baktım. Küsmüştü ama baskın var diye tribini böyle atıyordu. Hissedebiliyordum. Gülümseyerek yavaşça yanına geldim ve başımı omzuna koyup koluna sarıldım. En son o öğrenmişti, aslında Minho en son öğrenecek kişiydi ama neyse, bu yüzden de tribini haklı buluyordum. Yanağımı omzuna sürttüm. Jisung olsun eskiden yanımda oluşundan olsun onu herkesten ayrı seviyordum. "Herşeyi yeni öğrenen Changbin'e güveniyorum. Bunu yapabiliriz." Başımı kaldırıp yüzüne baktım. "İntikamımızı alabiliriz Changbin."

"Biliyorum." O kadar içten söylemişti ki yutkunmamak için kendimi zor tuttum. Sesi acı çekiyor gibiydi. "ve alacağız da. Bitecek."

"Aslında tam olarak herşey bugün bitmeyebilir."

Durdum ve az önce beni kenara çekip herşeyi halledebiliriz diyen abime baktım. Kaşlarım çatılmıştı. Şimdi bir anda böyle demesi... O an fark ettiğim şey ile yutkundum. Abim. Changbin'i düşünüyordu şu an. Doğru ya... Changbin bu baskından sonra herşeyin hallolduğunu düşünerek kendine zarar verebilirdi. Bu gerçek bana ağır gelirken tekrar yutkundum. İstemiyordum. Birini daha kaybetmek... Evet bencilceydi ama istemiyordum bunu. Bu yüzden bir kere daha abime minnettar kalmıştım.

"Herkes mühimmatını yanına aldıysa gidelim? Sarışın ve küçük Bang, sistemin kurulduğu binaya ulaşmıştır. Bizimde ana binaya biraz daha yaklaşıp hazır olmamız lazım. Gahyeon ve Sarışın iki yandan kameraları bozduğunda hızlı bir şekilde içeri girmeliyiz."

Abimi başımla onaylayıp Chan'a baktım. Şu an bir sürü silahın buluduğu bir minibüsteydik. Dördümüz ana kurucular olarak planı tamamlamıştık yani hazırdık aslında. Changbin öne geçti ve sürücü yerine oturup minibüsü çalıştırdı. Bense Chan'a yaklaştım. Sadece bir kere konuşmuştu. Oldukça düşünceli ve stresli gelmişti gözüme. Önüne geldim ve yüzümü yüzüne yaklaştırdım. Sonunda bana bakmıştı. "Bir şey mi oldu?"

Durdu. Yutkundu ardından ise başını iki yana sallayıp eliyle başını tuttu. Beni endişlendirmeye başlamıştı artık. "Bilmiyorum. İçimde kötü bir his var? Anlamıyorum. Herşey çok iyi gitmiyor mu sizce de? Ayrıca minikler huzursuzlaşırsa ablan onları susturabilir mi?"

Dediği şeyle gülümsedim ve elimi kaldırıp yanağına yerleştirdim. Hemen uyum sağlayıp kafasını eğmişti. Bir anlığına konu ailesi olduğu için böyle durduğunu sanmıştım ama kafasındakiler çok daha farklıydı. Parmaklarımı oynatıp okşadım. Bebeklerimizi bıraktığı içindi bence içindeki bu huzursuzluk.

"Ablamı Bae çok seviyor. Hae'yi de gördün. İkisi hemen birbirlerine alıştılar. Ablam gerçekten muhteşem biridir. Hem korur hemde bol bol oyun oynar onlarla. Ayrıca Jiu noona da orada. Hae yadırgarsa onla durur." Şu an böyle söylesemde benimde içimdeki kargaşa onunkinden farksız değildi. Çocuklarımı bırakıp gelmiştim buraya. Tehlikeliydi. Evet güçlüydüm. Güçlüydük ama yine de... Benim canımdı sonuçta. Sevdiğim adamla, sevdiğim kişilerle birlikte çatışmaya girecektim. Onlara zarar gelme düşüncesi bile beni delirtebilirdi. Yeniden yaşayamazdım o duyguyu. Bir kere tecrübe etmiştim. Bir kere kalbim sökülmüştü. Başka kan akmayacaktı ailemizden. Bunun için çabalıyordum. "Ben ve abim buradayız. Kim ailesini küçümseme. Tek başımıza halledebileceğimizi savunuyorum hala."