Heist •Chanmin•

~5

Oy ve yorum 🧡
•••

Eskiden bu tarz şeylere alışkındım ama şimdi... Yutkundum ve bezi iyice sıktım. Omzumu bağlamıştım. Kanın akması gibi durumlar istenmeyen olaylara götürürdü beni. Bu yüzden her ne kadar acısa da yapmak zorundaydım. Kendimi zorladım ve ayağa kalktım.

Hadi Kim Seungmin. Sen Kim ailesindensin bu kadarla yeniliyorsan uçurumdan atla daha iyi. Gerçi onu da yapmıştım. Ah cidden. Fazla aksiyonluydu eski hayatım.

Kapının arkasına geçtim. Sesleri dinledim ilk önce. Silah sesi olmasına rağmen bir hareketlilik yoktu. O zaman ana girişten gelmediğini varsayabilirdim. Bu iyiydi. Bebeğim hala güvendeydi. Chris desen... bir kere hayatını kurtarmıştım. Fazlasına gerek yoktu bir zahmet başının çağresine baksındı.

Aptal herif.

Polis sireni duymamla rahat bir nefes aldım. Diğer adamları öldürdüğüm için bir sorun olmamalıydı. Şimdi istedikleri bilgileri alacak ve defolup gideceklerdi. Muhtemelen rehinelerin arasına girmeyi düşünüyorlardı. Mantıklıydı. En kolay yolu da buydu zaten. Bende başladığım yere geri dönmeliydim. Bu sayede şüphesizce atlatabilirdim durumu.

Kapıya yaklaştım ve eldivenlerimi düzelttim. Ses gelmeyince de kapıyı açtım. Bilgileri almak uzun sürüyordu muhtemelen. Hızlıca çıktım ve bildiğim yere doğru koştum. Kapıyı açıp içeri girdiğimdeyse arkasına yaslanmış ve derince bir nefes almıştım.

Yoruldum ya. Cidden hemde. Neyseki sapasağlam bu gereksiz aksiyondan kurtulmuştum. Geriye sadece polisin beni bulması kalıyordu. Doğruldum. Maskemi çıkardım ve olabildiğince parçalayıp tuvalet giderine attım. Üstümde siyah tişört vardı evet ama kurşun izi belliydi. Onu da çıkardım ve aynadan kendime baktım.

Sarı saçlar, siyah gözler ve ölü gibi bir beyaz ten. Açık konuşmak gerekirse farklı görünüyordum eski halimden. Onca zaman inanarak yaşadığım Lee Seumi halimden çakma sarı Kim olarak kurtulmuştum. Çene yapım değişmişti mecburen. Yüzüm gerilmiş gözlerim biraz daha çekik olmuştu. Hasardı bunlar. Kayaya çarpınca işte bunlar oluyordu insana.

"Yine de yakışıklıyım." Gülümsedim ve saçlarımı karıştırdım. "Ve de güzel."

Gözüm omzuma kayınca ise kendimi övmeyi bırakıp yüzümü ekşittim. Mikrop kapacak, beni iyiden iyiye zorlayacak gibi duruyordu. Acısada siyah atletimi biraz üstüne getirerek tam görünmesini engelledim. Abim atlet giymeme gülerdi bir zamanlar. Şu durumdan kurtulayım şu atletin bana ondan daha fazla katkı sağladığını yüzüne yüzüne vuracaktım.

Muhteşem bir kardeşim biliyorum. Öz ailesini bir buçuk yıldır tanıyan biri olarak bence gayette iyi bir performans sergiliyordum.

Çıkarttığım delinen tişörtü de yaka yerine kadar yırtıp arkası önüme gelecek şekilde giydim. Sağlam omzum bu noktada biraz gözüküyor, yaralı olan ise belli olmuyordu. Hm. Bunu sevmiştim. Bu tarz bana yakışıyormuş meğersem. Belki de rahip gibi giyinmeye ara vermeliydim.

Ben amaçsız bir şekilde kendimi överken polis sesleri yakından gelmeye başlayınca elimi yıkadım ve tarafı da hızlıca gözden geçirdim. Kan dökülmemişti. Kusursuz bir şekilde halletmiştim her şeyi. Şimdi ise rol yapma vaktiydi.

"Polis! Her kim saklandıysa ortaya çıksın ve teslim olsun! Son uyarı!"

Kapının kilidini açtım yavaşça ve aynı yavaşlıkta kapıyı araladım. İyi bir oyuncuydum. Öyle ki hemen gözlerim dolmuş, korkak moda girmiştim. "P-polis? Bitti mi her şey b-ben..." Elim ayağım titrerken kapıdan destek aldım. Gördüğüm üç polisten biri silahını indirmiş ve yanıma gelmişti. "Seungmin? Tanrım sensin. İyi misin?"