Heist •Chanmin•

~26

Oy ve yorum 🐝🐢
•••

O kadar yoğun bakıyordu ki... Kendimi kontrol edemeyen biri olsam kulaklarıma kadar muhtemelen kızarmış olurdum.

Yutkundum. Bae'yi yarı yatma pozisyonunda kucağımda tutarken sütünü içiriyordum. O da Hae'ye yemek yediriyordu ama ikisininde bakışları bendeydi hatta üçü diyebilirim çünkü Bae'm de bana bakıyordu. Gözlerinde uyuma kırıntıları görüyordum ve bu iyi hissettirmişti. Yemek yiyen minik ise öylece izliyordu beni. Aynı babası gibi. Chan her yemek verdiğinde bana bakıyordu. Tekrardan yutkundum. Baba oğul, biri boncuk boncuk biri yoğun beni izliyorlardı.

Şey açıkçası bir noktada tatlı. Nedensizce içimdeki duyguları açığa çıkarıyordu. Kucağımda bebeğim yanımda eski sevgilim onun kucağında ise öz saydığı oğlu vardı.

Durdum. Ben... Benim o birlikte kahvaltı yaptığımızdaki eksiklik hissi...

Yoktu.

Gözlerimi kıprıştırıp kendime gelmek için başımı iki yana salladım ama dediğim gibi duygularını kontrol edip bilen biriydim ben. O eksiklik, o acizlik beni hapsetmiyor nefesimi kesmiyordu. Aksine şu an bir aile gibi hissediyordum. Tamamlanmış bir aile...

Hae'ye çevirdim bakışlarını. Yavaşça yanaklarını oynatıyor bu sırada da bana bakıyordu. Siyah saçlı bana benzeyen bir çocuk... Hayır. Hayır kim Seungmin kendine gel. Hayal kuruyorsun şu an. Herşeyden öte öyle bir durum olsa Chan öz oğlum diyerek tanıtırdı onu. Ancak üvey diyordu. Değildi yani.

Benim oğlum değildi.

Ama neden böyle hissediyordum? Bana çok benzediği için mi? İçimdeki tamamlanmışlık hissi nereden geliyordu da ölmüş küçüğümü bana unutturuyordu? Korkutucuydu bu. Oğlumun yerine başkasını koymak istemiyordum. Hae'yle yeni tanışmıştık çoktan sevmiştim onu ailem olarakta kabul edebilirdim, malum Chan anlaşılan o kadar iyi bakamıyor, ama ben yine de... Yerine koymak yerine onu sevmeyi tercih ederdim.

Elimi biberondan ayırıp Hae'nin küçük tombul yanağına dokundum. Gözlerini kısarak gülümsemiş ve yanağını iyice yaklaştırmıştı. Gülümsedim. Çok tatlıydı. Hele şekerli kokusu çok sevim-

"N-ne? Abi sen... S-sen. Sen ne diyorsun? Oğlum nerede? Abi oğlum nerede?! Benim küçük- küçüğüm ben... Hayır! HAYIR DEDİM! OĞLUMU VERİN! ŞEKER KOKULUMU GERİ GETİRİN BANA VERİN Abi nolur bir şey yap oğlumu versinler bana nolur nolur kızımla oğlumu getirsinler nolur..."

"Şeker kokuyor."

Chan'ın eli yanağımı bulduğunda ancak fark edebilmiştim gözyaşı döktüğümü. Gözlerim büyükçe açılıp durumu normalleştirmeye çalışırken ona baktım. Nazikçe bakıyordu bana. Durumumu anlıyormuş gibi duruyordu. Beni anlamana ihtiyacım yok.

Sadece Hae'nin gerçek ailesi nerede, şu an bunu anlatmana ihtiyacım var. Çünkü ben... Sanırım gerçek olamayacak kadar güzel bir hayale kapılıyorum.

"Bayumubtak nm nm." Bae'nin biberonu bitirdiğini fark edince önüme döndüm ve onu oturur pozisyona getirip ağzını sildim. Tombişim gerçekten doymuş olacak ki gık deyip kendini belli etmişti. Gülümsedim ve yine de sırtını sıvazlamaya başladım. Sol omzuma yatırdığımdan Hae ile yakındı. Tombik el miniğin kafasına pat pat yapınca kıkırdadım. Hae'nin şaşkın bakışları ve Bae'nin sevecenliği beni benden alıyordu.

"Oğlum. Bae hanım seni sevdi. Sende onu sevdin mi?"

"Şey bence Bae'den biraz tırsıyor." Chan'da dediğime hak veriyormuşcasına güldü. "Ama bence o da sevdi. Birlikte akıllı akıllı durdular."