Komutan Ve İlk Aşkı | Yarı Texting

22.BÖLÜM

Doktor Yiğit'e baktı Yiğit'in gözleri dolmuştu.

"Bebek mi yaşasın yoksa annesi mi?"

Yiğit duyduklarına inanamadı baba olmanın verdiği mutluluk saniyesinde yok oldu.

"A-Annesi"
"Peki"

Doktor geri içeriye gitti Yiğit ayakta duramadı ve yandaki sandalyeye yığıldı.

"K-Komutanım iyi misin?"

Yiğit nefes alamadı derin derin nefes almaya çalıştı ama nefes darlığı çekiyordu kaybetti o oğlunu kaybetti kötü hissediyordu. Ramazan hemen Yiğit'in üniformasını açtı daha kolay nefes alsın diye kolonya döktü ama faydasız Yiğit bayılmak üzereydi.

"Esram, Esram bırakma beni güzelim..."

Yiğit'in gözleri kararmaya başladı yavaş yavaş gözleri kapandı Yiğit bayıldı Ramazan aşırı stres olmuştu.

"Komutanım! Komutanım açın gözünüzü komutanım!"

Doktor hemen Yiğit'i muayne etti onu bir odaya aldı koluna serum taktı. Ramazan korkuyorodu Yiğit'i kaybetmek çok korkuyordu.

"Doktor bey komutanımın neyi var?"
"Şoka uğramış geçer birazdan ama kalp atışları aşırı yavaş bunun için adrenalin enjekte ettik birazdan kendine gelir. Geçmiş olsun"
"Sağolun doktor bey"

Ramazan Yiğit'in baş ucuna oturdu Yiğit'in yüzü gittikçe renksizleşiyordu sanki ölüyordu. Ramazan aşırı korkuyordu Yiğit'in ellerine baktı soğuktu buz gibi hemen elini tuttu ve ısıtmaya çalıştı Yiğit tepki vermeyince Ramazan'ın göz yaşları akmaya başladı.

"K-Komutanım bırakmayın beni komutanım lütfen"

Sesi titriyordu Yiğit'i kaybetmekten çok korkuyordu Yiğit onun için çok önemliydi onun abisi ve hatta babası gibiydi.

"Komutanım açın gözünüzü"

Yiğit yine kendine gelemedi kalp atışları hala yavaştı adrenalin etkisini hala göstermemişti Ramazan artık daha fazla korkmaya başladı.

"Yiğit abi yalvarırım uyan abi beni bırakma lütfen bırakma benim senden başka kimsem yok yalvarırım Yiğit abi bırakma beni abi kendine gel lütfen abi"

Yiğit'in kalp atışları normale dönmeye başladı evet sonunda kendine gelmeye başladı.

"R-Ramazan"
"Abi! Yiğit abi uyan lütfen burdayım lütfen kendine gel"

Yiğit şaşırmıştı Ramazan'ı uzun zaman sonra ilk defa böyle görüyordu. Ramazan göz yaşları içinde Yiğit'e gülümsedi.

"Abi beni bırakma"
"Bırakmadım koçum sakin ol"

Ramazan zaten Yiğit'in elini tutuyordu Yiğit onun elini daha sıkı tuttu.

"Sakinleş Ramazan"
"Korkuttun beni abi bıraktım sandım beni terkettin sandım sözünü tutmadığını ve beni kimsesiz bıraktığını düşündüm"
"Burdayım abicim sakin ol bırakmadım seni sözümü tutacağım seni asla kimsesiz bırakmayacağım merak etme"

Yiğit Ramazan'a sarıldı Ramazan duygusallaşmıştı göz yaşları durmadan akıyordu Yiğit'i fazla önemsiyordu.

"İyiki varsın abi"
"Sende öyle koçum"

Ramazan Yiğit'e daha sert sarıldı.

"Ramazan Esra nasıl?"
"Bilmiyorum abi sormadım"

Yiğit ayağa kalktı başı dönüyordu.

"Abi dinlensen olmaz mı?"
"Esra'ya bakayım dinleneceğim"
"Söz mü?"
"Söz abicim söz"

Yiğit odadan çıktı Ramazan Yiğit'i kaybetmediğine sevindi. Yiğit hemen Esra'nın odasına girdi Esra ağlıyordu yanına oturdu.