Broken promises // bankzitters

1.8 geprobeerd en mislukt. Beste wat me is overkomen

Milo Pov:

"Hey Sam kan ik binnen komen?" Vraag ik. Het is een week sinds we het weten. Ze is weer naar school gegaan na het weekend. We hadden haar liever eerst even thuis, dus dat hadden we de rest van de week ook gedaan. Ze begint heel langzaam weer beter te worden, maar het gaat met kleine heuvels en diepe dalen.

Ik voel me eigenlijk schuldig dat de jongens de echt Milo van 10 jaar terug niet kennen, maar wel de Sam die hier nu voor me zit. Ze moest van mij alles vertellen, terwijl ik niets zei over hoe dicht ik bij de dood was en ik wil het vertellen of eerder ik moet het vertellen, want het schuld gevoel eet mij van binnen op.

"Kom binnen." Zegt Sam. "Ik wil het ze vertellen. Over die dag dat het mijn dieptepunt was. Ik vond het ook oneerlijk dat jij van mij alles moest zeggen en dat ik nog steeds alles voor mij houd." Zeg ik als ik op haar bed ga zitten. "Ze zullen het begrijpen pap." Zegt ze, terwijl ze mij een knuffel geeft. Het woord pap geeft mij een goed gevoel. Dat was een minimaal een maand geleden voor het laatst gebruikt of niet langer en nu wel weer. "Denk je dat tijdens het eten een goed moment is?" Vraag ik twijfelend. "Ja tuurlijk. Ze zullen echt niet boos worden." Zegt ze. Dit keer is zij mij aan het geruststellen. Voelt raar, maar oké.

We zitten aan het eten. Ik weet niet wat ik moet vertellen of hoe ik überhaupt moet beginnen. Sam ziet het ook. "Hey het komt goed." Zegt ze geruststellend. "Dankje." Zeg ik terug. "Wat komt goed?" Vraagt Koen verbaast. Ik schrik even, want ik had niet door dat er iemand mee luisterde en Sam ook niet aan haar gezicht te zien. Nu kijkt de rest ook mijn kant op. "I-ik heb jullie iets niet verteld." Begin ik kijkend naar mijn bord. Ik ga verder. "Ik heb 10 jaar terug een poging tot gedaan. Ik wilde het niet meer. Mijn thuissituatie was niet echt goed en ik haatte mijzelf heel erg." Zeg ik stamelend en zo zachtjes dat het bijna niet te verstaan is, maar blijkbaar toch ook weer wel. De tranen komen omhoog als ik er aan terug denk, maar ik slik ze in. Als ik op kijk zie ik verbaasde gezichten. "Wacht jij hebt je leven bijna geëindigd?" Vraagt Koen verbaast. "Ja." Zeg ik de tranen komen omhoog. Ik kijk snel weer terug naar mijn handen en ik moet moeite doen om ze tegen te houden. Toch zie ik Sam op staan en ze geeft mij een knuffel. Ik knuffel haar terug, maar laat haar dan los en loop zonder iets te zeggen naar boven. Het lukt even niet meer en het wordt me zwaar te veel.

Ik loop mijn badkamer in en sluit mezelf op. Ik ga op de grond tegen de muur zitten. Ik heb niet het gevoel dat ik mezelf pijn wil doen, maar ik wil gewoon zelf uithuilen. "Milo doe even open." Hoor ik Sam zeggen. De tranen lopen hard over mijn wangen, maar ik doe toch open. Sam zegt niets en geeft mij een knuffel. "Milo huil maar gewoon uit. Het komt goed." Zegt ze.

Dan komt de realiteit. Ik heb het verteld en ik ben zomaar weg gelopen. Ik ben echt een slecht vriend. Waarom kan ik zo weinig. Ik hoor en zie niets meer. Ik alleen met mijn gedachtes. Volledige paniek. Ik was ze zolang kwijt. Ik raak volledig in paniek

Plots voel ik een hand op mijn borst drukken en een stem. Ik open weer langzaam mijn open. Daar staan ze met z'n alle. "Milo het is niet erg. We houden van je." Zegt Koen, terwijl hij mij een knuffel geeft. Ik zie de rest ook staan met bezorgde gezichten. Matt houd Sam stevig vast. Ik hoor haar huilen. Ik snap het wel. Het is ook eng als iemand zo erg in een paniekaanval beland. Meestal heeft zij ze, maar nu ziet ze pas hoe het eruit ziet vanaf de andere kant. Ik was de eerste keer dat ik het bij haar zag ook geschrokken.

We zitten weer rustig aan de eettafel. We eten door. "Wat had je allemaal eigenlijk?" Vraagt Roel voorzichtig. "Ik at te weinig. Ik deed mijzelf vaak pijn. De littekens die ik heb gemaakt zitten op mijn bovenbenen en heupen. Gelukkig zijn al redelijk vervaagd waardoor je ze bijna niet meer ziet. Ik liep vaak weg. Ik was zwaar depressief en ik dronk ook veel. Ik heb het opgelost met therapie en ik kan nu weer normaal drinken zonder veel te veel te nemen en ik kan ook beter met emoties omgaan." Zeg ik voorzichtig. Bang voor wat ze er van vinden, maar ik als ik één ding heb geleerd is dat hoe sneller het eruit is hoe beter het voelt. "Milo je ben echt fantastisch." Zegt Koen. Ik schenk hem een glimlach en probeer rustig door te eten.