Broken promises // bankzitters

1.28 Laat het masker achter.

Laat het masker achter
Het is klaar nu
Er zitten scheuren in
We zien je nu..

Sam Pov:

Het was rood. Ik weet het zeker. Hij was niet weg, omdat hij niet hier wilde zijn. Maar omdat hij het niet aankon. Iedereen zag mij, terwijl hij zichzelf ook de grond in werkte en dat was onzichtbaar

Ik sta op en ren naar boven. "Sam kom even terug." Hoor ik Matthy roepen. "Sam hij is boos doe niet." Hoor ik Roel roepen, maar ik ga door. Als ze wisten wat hier achter deze deur gebeurt zouden ze ook hier staan. "Miel doe open." Zeg ik als ik bij zijn deur sta. Geen reactie. "Miel doe nu open of ik haal de rest. Ik heb het al gezien." Zeg ik streng. Hij moet open doen. Het moet gewoon.

Milo Pov:

Nee.. nee.. nee. Het stopt niet met bloeden. Ze zijn allemaal gestopt met bloeden behalve deze. Hij gaat maar door. Ik wil het uit schreeuwen. Alle pijn, maar dat kan niet. Niet nu. De handdoek wordt langzaam steeds roder. Ik ben te ver gegaan.

Ik hoor iemand omhoog komen. Nee niet nu. Niet naar mij. Ik ben het toch waardeloos. Laat mij maar achter echt het is beter.

"Miel doe open." Zegt een stem. Sam.. nee zij moet dit niet zien. "Miel doe open nu of ik haal de rest. Ik heb het al gezien." Hoor ik haar zeggen. Ik moet wel open doen als de rest er achter komt ben ik een rat in de val. Ik loop naar de deur en draai hem van het slot af.

Sam Pov:

"Klik." De deur is open. Ik duw hem open. Ik kijk naar een gebroken jongen voor mij. Hij staat in een trui en een onderbroek die bijna onzichtbaar is door de handdoek ervoor. Zijn ogen staat leeg. Ik stap naar binnen. "Ik doe de deur even op slot, zodat er niemand anders binnenkomt." Zeg ik rustig. Hij knikt. Ik draai de deur op slot.

"Milo... Wat is er aan de hand?" Vraag ik aan hem, terwijl ik het al lang weet. Ik moet het hem horen zeggen. "Het spijt me. Je moest dit niet zien." Zegt hij, terwijl hij beschaamd naar beneden kijkt. Ik volg zijn blik en dan zie ik het. De handdoek, hij is rood geworden. "Oh Miel toch.." zeg ik. "Nee laat het gewoon." Zegt hij bot. "Miel haal die handdoek er af. Jij zag het van mij nu andersom." Zeg ik streng.

Hij knikt en haalt de handdoek en af. Ik probeer mezelf te behouden als ik zie wat er onder zit. Er zitten allerlei littekens sommige zijn bijna weg andere staan er fel op. De ene ouder dan de andere, maar de meeste zijn fel rood. Ze zijn van deze keer, maar eentje stroomt nog bloed uit. Daarom is de handdoek rood. Dat was die snee. Hij heeft er meer dan mijzelf.

"Miel waarom heb je niets gezegd. Waarom?" Vraagt ik. "Vorige keer lukte het ook." Zegt hij beschaamd. "Nee.. toen moest je toch naar therapie?" Vraag ik verbaasd. "De keer daarna." Fluistert hij zachtjes. "Milo wanneer was dat?" Vraagt ik. Ik moet dit weten. "Toen jij net bij ons was. De tijd dat je was weggelopen voor een dag." Fluistert hij. "Milo is dit de reden dat je vaker weg was?" Vraag ik aan hem. "Niet helemaal." Zegt hij. De tranen die hij al de hele tijd weg slikt rollen nu wel over zijn wangen.

Ik kijk hem verbaasd aan. "Het eten..." fluistert hij zo zacht dat ik het bijna niet eens kan horen. Het klikt plots allemaal. "Dus je was weg zodat je het eten kon skippen. Je ging douchen zodat je het kon uit kotsen. Je ging naar char om daar de rust te proberen te vinden. Toch?" Zeg ik. "Ja.. alleen char is in Bali dat klopte niet." Zegt hij. Ik geef hem een knuffel.

Nu moet ik er voor hem zijn. "Milo ik had mesje toch verstopt gehad tot vandaag. Waar zijn jouwe?" Vraag ik voorzichtig. Hij leunt over zijn bed naar zijn nachtkastje. Hij rommelt er was in er haalt dan een boekje tevoorschijn. "Hierin staat alles van vroeg en ik heb hier mijn mesjes in." Zegt hij, terwijl hij ze aan mij overhandigd.

Van sommige momenten zal je de waarde niet zien
Tot het een herinnering wordt

Dit is een grote stap, een grote herinnering..

Loef you all <33333