Broken promises // bankzitters

2.7 Milo?

Sam Pov:

Ik zit in een vensterbank rustig op mijn telefoon een spelletje te doen en een beetje naar buiten te kijken als Robbie plots naar mij toe komt. "Heb je Miel gezien na de lunch? want ze bord staat er nog en hij is onvindbaar" vraagt Robbie. "Nee heeft hij zijn locatie uit gezet dan?" Vraag ik verbaasd. "Ja ik denk het wel." Zegt hij. "Staat ze auto er nog?" Vraag ik. "Ehm zullen we kijken?" Vraagt Robbie. Ik stem in en we lopen snel naar de garage.

"Weet de rest het al?" Vraag ik aan Robbie. "Nee nog niet." Zegt Robbie. We willen niet geloven dat hij weg is, want dan hebben we een probleem.

"Fuck!" Schreeuwt Rob die voor me loopt. Ik weet het direct. Geen auto en geen Milo. "Denk je dat hij.. iets wil proberen.." vraagt Robbie voorzichtig. "Heel eerlijk weet ik het echt niet. Het kan zijn dat hij ons blij wilde maken en dan een poging doen, maar het hoeft niet.." zeg ik. Ik zie de tranen opkomen in zijn ogen en ik voel ze in die van mij komen. Ik geef Robbie een knuffel

"We moeten hem zoeken!" Zegt Robbie vast besloten als hij mij loslaat uit de knuffel. "En de andere dan?" Vraag ik. Robbie blijft stil. "Kom we moeten het hun ook vertellen." Zeg ik als ik hem aan zijn hand de trap op trek. "Oké maar we hebben geen tijd te verliezen." Zegt hij en hij begint de trappen op te rennen.

We rennen in een keer door naar de opname kamer zonder maar een keer te stoppen. "Waar bleven jullie?" Vraagt Koen. "Milo is weg." Zegt ik buitenadem. "Ook zijn auto!" Zegt Robbie.

"Hoe bedoel weg?" Vraagt Matthy. "Weg weg! Milo is weg. Hij heeft niets gegeten en is weg gegaan met zijn auto." Zeg ik. "Fuck!" Zegt Rutger. "Wat nu?" Vraagt Roel als hij mij aan kijkt. "Weet ik veel. Rondje rijden in Utrecht tot we zijn auto spotten ofzo." Zeg ik.

Roel probeert Milo nog te bellen en te appen, maar niets komt terug. We stappen uiteindelijk maar in de auto om hem te vinden. Roel en Koen, Matt en Rob, ik en Rutger. Zo gaan we Matt en Rob gaan in Utrecht rondrijden, Koen en Roel rijden naar huis en blijven daar wachten en ik en Rutger gaan naar meer afgelegen plekken rond Utrecht heen.

Milo Pov:

Ben een rondje gaan lopen door het bos. Ik heb de spullen in mij jas gelaten en de potloden en het schrift heb ik in een prullenbak gegooid. Dat heb ik niet nodig.

Het geeft een rustgevend stilte in mijn hoofd. Maar tegelijkertijd ben ik ook boos. Boos op mezelf dat ik me niet heb kunnen inhouden. Boos op de tosti die ik moest eten. Boos op alles en iedereen die mij dit heeft aangedaan. Die mij zover heeft laten vallen. Boos op mijn jeugd. Soms ben ik zelfs nog boos dat de pogingen niet gelukt zijn.

Plots voel ik mijn telefoon trillen in mijn zak. Ik was hem helemaal vergeten. Ik haal hem snel uit mijn zak en open hem. Ik hem meer dan 50 gemiste oproepen en appjes. Ik had niet echt nagedacht over wat ik de andere zou aan doen. Ze maken zich echt zorgen.

Op dat moment belt Sam mij. Ik twijfel even, maar toch neem ik op.

Sam Pov:

"Waar kan hij heen zijn" zeg ik boos uit frustratie. "Sam rustig. We kunnen er nu niets meer aan doen dan we al doen." Zegt Rutger in de hoop mij gerust te stellen, maar kan dat wel als je opzoek bent naar je vader die op dit moment misschien wel een poging waagt of gewoon een rondje rijden is. Er is nu helemaal niets zeker. Hij kan alles zijn gaan doen.

"Ik ga hem nog een keer bellen." Zeg ik vastbesloten. Rutger blijft stil en rijd door. "Weer niets." Zeg ik als ik weer de voicemail krijg voor de 20ste keer. "Sam, ik denk niet dat het nut heeft. Zijn telefoon is al helemaal opgeblazen met appjes en oproepen en hij heeft op niets gereageerd. Ik denk niet dat het nut heeft om hem nog 20 keer te bellen." Zegt Rutger rustig, maar dat kan niet. Milo moet reageren. Ik moet weten dat het goed gaat. Het kan niet hier eindigen. "Nee, ik blijf doorgaan tot ik een antwoord krijg." Zeg ik boos, terwijl ik opnieuw in bel.

Plots hoor ik een stem aan de andere kant. Geen voicemail, maar echt Milo.

"Hoi met Milo." Ik kijk Rutger blij aan. Ik zie de realisatie komen op zijn gezicht.
"MILO, MILO WAAR BEN JE?" Schreeuw ik door de telefoon.
"Sorry, het spijt me. Ik had iets moeten zeggen, maar het ging even niet meer. Ik moest alleen zijn." Hoor ik een gebroken stem zeggen.
"Miel het is echt niet erg, maar kom alsjeblieft snel naar kantoor terug." Zeg Rutger.
"Ja ik zal komen." Zegt Milo voor hij ophangt.

Loef you all
<3333