Broken promises // bankzitters

1.14 vechten of opgegeven?

Sam Pov:

Robbie bleef slapen. Hij slaapt dan ook, maar ik niet. Ik lig al een paar uur wakker. Het is nu 2 uur s' nachts en de verpleging is al vaak langs gekomen om te vragen of ik slaappillen wilde. De laatste keer had ik naar ze geschreeuwd dat ik wel zelf kon gaan slapen, maar toch lig ik al een uur wakker. Iedereen kijkt naar mij alsof ik zielig ben en het is mijn schuld. Ik weet ook dat ik nu moet volhouden tot ik weer vertrouwd wordt. Nu kom ik zeker nooit meer bij de pillen of ik überhaupt nog alleen wordt gelaten is maar de vraag.

Het is 7 uur en de wallen onder mijn ogen zijn aanwezig. Iedereen heeft door dat ik niet heb geslapen, maar niemand zegt iets. Ik wil ook gewoon alleen zijn, maar dat gaat er niet van komen dat snap ik zelf ook wel. Mijn vaders zijn allemaal in de kamer. Ze praten over van alles en nog wat. Ik volg het niet en het boeit mij ook niet. Om de zoveel tijd komen er mensen voor mijn sonde binnen. Ik probeer wel telkens wat normaals erbij te vragen om te eten in de hoop dat hij er snel uit gaat en mijn vaders weten inmiddels ook hoe het werkt. Dus mijn vertrouwen dat hij er snel uit gaat is niet echt groot meer. Ik kan het zelf ook, maar dat wil ik niet. Of eerder dat weiger ik gewoon. Ik heb niets meer gezegd sinds gister ochtend. Ik heb geen zin om te praten. Dat is gewoon overrated. Laat mij in mijn gedachtes verdwijnen en wees stil. Dat wil ik. Dat zou perfect zijn.

Ik mag een week niet naar school dat gedeelte vind ik best prima, maar het feit dat mijn vaders weer ieder een dag van de week thuis werken is minder. Ik voel me weer precies hetzelfde als in het begin toen ik bij hun woonde. Ik werd toen ook niet echt alleen gelaten. Pas na 3 maanden mocht ik langer dan een uur alleen thuis zijn en pas na een half jaar vertrouwde ze mij weer volledig, dus het gaat dit keer nog wel even duren. Als ze moeten opnemen voor video's komt er iemand anders om bij mij te blijven. Waarschijnlijk Rutger, Lieke of Jamie of zoiets. Ik heb ze het net allemaal horen zeggen. Ze vertrouwen mij echt niet meer. Ik kon het wel weten, maar dit doet pijn. Dat ze het voor mijn neus zeggen. Ik kijk ze ook niet meer aan. Ik heb Milo nog een keer aan gekeken vandaag, maar niet meer. Handen zijn ook interessant.

S' avonds gaan mijn vaders weer naar huis en ben ik alleen met dit keer Milo. Dit wilde ik niet, maar echt niet. Hij snapt mij, maar ik wil het juist niet. Ik wil verdwijnen gewoon hier weg zijn. "Sam gaat het wel?" Vraagt Milo plots. "Zo ver het kan wel." Antwoord ik zo emotieloos mogelijk. "Sam dit is serieus. Je moet je gevoel niet weg drukken." Zegt hij opnieuw. Ik wil dat het stil is. Ik wil niet praten. "Oké." Antwoord ik boos. Ik draai me van hem weg en doe mijn ogen dicht. Ik wil gewoon slapen.
Ik hoor een zucht. "Oké Sam. Luister goed. Je moet twee keer naar Milou gaan vanaf nu, maar waarom Sam? Ik weet dat het moeilijk is, maar wat is er mis gegaan?" Vraagt hij. Ik hoor de teleurstelling in zijn stem. "Ik wil gewoon niet meer. Het is zo moeilijk." Zeg ik boos. "Sam ik snap het, maar het kan beter worden, maar dan moet jij dat ook willen." Zegt hij streng. Ik knik en ga maar proberen te slapen.

Ik kijk naar de klok 3.27 uur s' nachts. Leuk man ik kan alweer niet slapen. Het lukt niet vandaag zijn de verplegers twee keer gekomen. Ik heb ze weer boos weg gestuurd en nu lig ik weer wakker. Milo slaapt al een paar uur. Hij heeft geluk gehad, maar ik niet. Wil ik wel blijven vechten? Ik doe het al zo lang, maar kan ik het nog wel volhouden. Ik heb het al vaker geprobeerd.

Het einde van mij leven was al een paar keer te dichtbij. De eerste keer had mijn vader mij weer een 'reden' gegeven om te huilen en toen ben ik weggelopen en heb ik mezelf bijna laten uitbloeden. Dit was deels expres. Normaal ging ik naar iemand toe voor een pleister of pakte ik het zelf, maar dit keer was ik er klaar mee. Ik wilde graag weg naar mama en was buiten gaan rondlopen tot ik blijkbaar was flauwgevallen en mensen de ambulance hadden gebeld. De tweede keer stond ik voor een brug om te springen en toe hebben mijn vaders mij gered. Ik heb er nog nooit iemand over verteld. Het is mij geheim en blijft van mij. De eerste keer weet niemand behalve Bram, maar die zie ik bijna nooit meer en de twee keer weten mijn vaders, Rutger en hun vriendinnen en Anouk, Fleur en Isa. Meer niet en deze keer weten dezelfde mensen weer.

* kleine Tijdskip

"Sam kom je we mogen gaan van de dokter." Zegt Milo. Ik sta op van mijn bed en loop achter hun aan. Ik wil hier weg, maar ook niet. Ik wil niet naar buiten gaan. Daar is het raar als iemand een sonde heeft. Dan is het duidelijk dat ik echt "ziek" ben. Dat wil ik niet. Dus het wordt maar eten. Ik heb ook geen andere keuze.

Ik stap de auto in. We gaan naar huis. Ik wil Zoey weer zien. Ik check voor het eerst in dagen mijn telefoon weer. Anouk heeft gevraagd waarom ik niet op school was. Ik ga niet antwoorden. Ik heb er gewoon geen zin in. Niet nu en ik denk ook de rest van de week niet.

Loeff you all <333