Broken promises // bankzitters

2.10 eten

Rutger Pov:

We zitten aan tafel. Sam slaapt nog steeds en Milo is ook weer terug naar bed gegaan. "We moeten Milo beter gaan helpen." Zegt Robbie. "Hij moet het wel zelfs accepteren." Zegt Koen. "Hij moet gewoon mee eten, want hij is echt te dun." Zegt Roel. "Klopt" zeg ik en Matthy stemt ook in. "Hoe is het zo ver gekomen?" Vraagt Robbie. "Verbergen." Antwoord ik. Milo heeft het goed verborgen en misschien wel langer dan iemand weet. "Maar hij heeft vandaag alleen ontbeten en nu slaapt hij. Hoe doen we dat dan?" Vraagt Koen. "Ik zal hem zo wel wakker maken." Zeg ik. Ik wil niet dat deze jongens alles gaan moeten doen. Ze hebben Sam ook nog en zichzelf.

Ik loop naar Milo's kamer. De vorige keer dat ik er was was het een grote rommel, maar nu is het nog best schoon. Hij ligt rustig op zijn bed te slapen. Ik ga naast hem zitten en vraag hem zachtjes om wakker te worden. "Miel, Milo wordt eens wakker." Fluister ik. Langzaam zie ik beweging komen in Milo. Zijn ogen kijken verbaasd mijn kant op. "Wat is er?" Vraagt hij nog een beetje slaperig. "Miel ik weet dat je het niet wilt, maar je moet echt even wat eten." Zeg ik zo rustig mogelijk. Ik zie zijn ogen bang staan. "Miel wat is er?" Vraag ik. "Ik wel echt waar, maar het lukt niet." Zegt hij, terwijl er tranen in zijn ogen opkomen, maar hij veegt snel zijn tranen weg.

"Milo je mag huilen, je mag emoties hebben." Zeg ik. "Nee ik ben een man dat kan niet." Antwoord hij boos. "Oh Milo... dat is niet waar. Waar heb je dat van?" Vraag ik. "Mijn vader..." fluistert hij, terwijl er een traan over zijn wang loopt. "Milo dat klopt niet." Zeg ik. Hij zegt niets maar de tranen die hij nu laat lopen zeggen genoeg. Ik knuffel hem totdat de tranen op zijn.

"Ik wil wel wat eten. Het lukt gewoon niet." Zegt hij als hij weer rustiger is geworden. "Wat wil je eten? Ik maak het wel en dan help ik!" Zeg ik. "Ik wil gewoon een normale boterham met kaas ofzo." Antwoord hij.

Milo Pov:

Rutger is beneden eten halen. Ik heb gehuild bij hem. Hij vond het niet erg. Hij heeft de hele tijd gezegd dat het goed komt.

Ik zie de deur weer opengaan. Hij komt binnen en heeft een bord met een boterham erop vast. "Het komt goed. Hoe moeilijk dan ook ik zal er zijn, maar jij moet wel wat eten." Zegt hij. "Ik kan prima nog een maaltijd missen als het moet." Zeg ik. "Milo dat kan jij niet. Kun je jouw trui uitdoen dan laat ik het zien." Zegt hij kalm. Ik trek langzaam mij trui uit. "Oh Milo.. ik voelde al je boten, maar ik kan ze ook zien. Dit is niet normaal. Je moet meer eten anders gaat dit fout." Zegt hij. Ik sta op en kijk in de spiegel. Ik zie weer hoe erg het is geworden, maar toch blijf de stem in mijn hoofd.

"Miel kom hapje voor hapje." Zegt Rutger na een tijdje. Ik neem de eerste hap. Ik wil zo graag weg rennen mezelf verstoppen en nooit meer gevonden worden. Je bent te dik. Het stemmetje stopt nooit. Ik kan omvallen van de honger, maar toch zal het komen. "Miel rustig. Het gaat goed. Het komt goed." Zegt Rutger. Ik neem nog een hap. "Milo ik ben trots op je. Het komt goed." Zegt Rutger opnieuw. Het helpt bijzonder genoeg wel een beetje. Ik neem nog een hap. "Goed zo Miel!" Zegt hij.

Het gaat door tot ik bijna het hele broodje op heb. "Rut ik zit echt vol." Zeg ik. "Het is goed Miel, je hebt alles gegeven. Ik ben trots!" Zegt hij. "Dankje." Zeg ik. "Wil je weer slapen?" Vraagt Rutger. Ik ben nog steeds heel moe. "Ja graag." Zeg ik en Rutger loopt de kamer uit.

Rutger Pov:

"En?" Vraagt Roel als ik weer beneden ben. "Hij heeft het bijna helemaal opgegeten." Zeg ik. "Wat goed!" Zegt Matthy die ook mee luisterde. "Hij heeft zijn trui uit gedaan... ik vroeg om hem te zien. Ik wilde weten hoe erg het was.... Ik kon bijna al zijn ribben tellen.. Milo moet nu meer gaan eten anders hebben we een groot probleem." Zeg ik. Ik zie de blikken in hun ogen veranderen iedereen weet hetzelfde. Het gaat echt veel slechter dan iemand ooit wist.

Loeff you all <3333
Laat jezelf nooit verhongeren je al perfect!