Broken promises // bankzitters

1.11 waar ben je?

Robbie Pov:

"Godver Sam waarom." Zeg ik zachtjes. "Wat is er met Sam?" Vraagt Milo direct. Hij is echt goed met haar. "Ze heeft iemand geslagen op school en is nu weggelopen van school." Zeg ik. "Oh fuck." Stamelt hij. "Zullen we, maar naar huis gaan?" Vraagt hij. "Nee ze heeft ook tijd nodig." Zegt Roel plots. Ik schrik van hem. Ik had hem niet eens opgemerkt en nu staat hij plots a hier ons. "Oké dat is misschien wel een goed idee." Zeg ik. "Wat is een goed idee?" Vraagt Matthy die met Koen erbij is komen staan. "Sam heeft iemand geslagen en is daarna weggelopen van school." Zegt Milo. "Nou die is er geen van Rob." Zegt Koen lachend.

Ik sta op en ga aan mijn bureau weer aan het werk, maar niets werkt. Alles zit tegen en ik kan een naar gevoel niet van mij af schudden. "Zullen we naar huis? Ik heb geen concentratie meer." Vraagt Koen. Ik stem direct in en we gaan in de auto zitten.

"Raar. Sam heeft al een uur niet gereageerd op mijn appje." Zeg ik verbaast. "Oké ik vind dit niet meer leuk. Er is echt iets aan de hand. Sam reageert altijd." Zegt Matthy. We zijn het er over eens dat dit geen goed teken is en we rijden plank gas naar huis. Ik ren naar binnen richting haar kamer. Niets en daarna haar badkamer BLOED. Kutzooi denk ik. Ik wil naar buiten rennen, maar dan trekt een briefje mijn aandacht.

Hey,

Het lukt niet meer om hier te blijven. Ik wil het graag, maar het lukt niet meer. Het is niet jullie schuld. Als ik het zonder jullie had gedaan was ik allang weg geweest. Weest niet boos op je zelf. Ik zal beter zijn daarboven. Ik hou van jullie. Rouw niet te lang om mij. Jullie moeten door gaan. Ik zal altijd over jullie kijken. Volg mij alsjeblieft niet mee naar boven. Jullie hebben nog een heel leven voor je en ik heb het allang niet meer gezien. Er was nooit een toekomst voor mij, maar die is er wel voor jullie dus doe er iets mee.

Ik hou van jullie allemaal xxx Sam.

"FUCKKK" schreeuw ik keihard en ik begin te huilen. De jongens kijken mij verbaast aan als ze ook beneden komen. Milo ziet het briefje en geeft mijn een knuffel. Hij begrijpt het direct. De andere lezen het ook en beginnen ook te huilen. Milo is de enige die op dit moment nog kan nadenken. "We moeten haar zoeken." Zegt hij vastberaden. "Ehm de pillen zijn verdwenen." Zegt Koen die naast een lege medicijnen box staat. "Alles." Zegt hij. Ik zie Milo een nummer in toetsen op zijn telefoon. Hij is nog steeds bijzonder kalm. Dat kan ik echt niet nu. Hij loopt weg zodra iemand opneemt.

Na een tijdje komt hij teruggelopen. "Ze gaan haar zoeken. Wij gaan thuis blijven en wat eten voor we gaan zoeken. Ik hoef niet dat een van jullie flauwvalt onderweg, want het is inmiddels 3 uur en we hebben sinds 8 uur niets meer gegeten." Zegt hij. "Nee we moeten haar vinden." Roept Matthy boos. "We gaan nu niets doen voor we normaal hebben gegeten." Zegt Milo streng. "Nee ik ga haar zoeken." Zegt Matthy nog bozer. "NEE GA NU AAN TAFEL ZITTEN!" Zegt hij heel boos. Iedereen schrikt er een beetje van en gaat zitten, maar Milo loopt eerst naar de gang. Hij komt terug met alle autosleutels. Die krijgen we niet terug tot we hebben gegeten Milo kennende.

Milo kom aan lopen met twee borden met op allebei twee broodjes. Hij geeft ze aan Matt en Koen en daarna geeft hij een bord aan mij en Roel. Hij komt er zelf ook bij zitten. "Ze heeft haar best gedaan om niet gevonden te worden tot ze dood is. Ga daar maar vanuit. Ze heeft het heel moeilijk gehad en als ze nog leeft dan krijgt ze het nog moeilijker. Realiseer je dat alsjeblieft." Zegt Milo rustig. Hij weet hoe dit gaat. Ik knik en het besef dat ze dood is komt langzaam binnen. Ik zie dat Koen en Roel het ook realiseren. Alleen Matt wil het niet accepteren.

"We hebben het op nu gaan we zoeken." Zegt Matthy. "Oké je hebt gelijk. Als ze nog wel leeft dan moeten we snel zijn. Waar wil je zoeken?" Vraagt Milo. "Weet ik veel? Gewoon gaan rijden en zoeken." Zegt hij boos hij houd zijn hand op voor zijn autosleutel. "Ik ga met jouw mee!" Zegt Milo streng. "Ik ga wel alleen. Ik heb het even nodig." Zeg ik zo rustig mogelijk. Ik wil naar de eerste plek. Haar vorige poging. De plek van het begin. De jongens stemmen in en we lopen naar onze auto's. Koen en Raoul samen, Milo en Matthy samen en ik alleen. Dat heb ik even nodig.

In het bos is het rustig, maar ik kan de brug niet vinden en ik wil de weg niet kwijt raken. Langzaam begint het te regenen. Ik ga in de regenen staan. Het voelt goed en ik vindt het heerlijk. Ik ben haar waarschijnlijk voor altijd kwijt. Het besef komt nu pas echt binnen.

Fly high little one!

Loef all of you <3