Broken promises // bankzitters

2.2 kom op!

Sam Pov:

"Hoelang duurt die opname wel niet?" Vraag ik ongeduldig. Ik heb inmiddels al vijftien potjes uno Flip gedaan met Rutger en mijn vaders zijn er nog steeds niet. "Ze hebben net geappt dat ze er met een halfuur zijn." Zegt Rutger als hij opkijkt van zijn telefoon. "Oké." Zegt ik. "Kom we gaan wel alvast koken." Zegt Rutger.

"Wat gaan we eten dan?" Vraagt ik, terwijl ik aan het kookeiland ga zitten. "Ik gooi wel wat friet in de airfryer" zegt hij, terwijl de viezer opent en een zak friet pakt. "Lekker." Zegt ik enthousiast.

Het gaat de laatste tijd steeds beter. Vooral met eten en mijn haat naar mijn lichaam. Mijn hoofd is vaak nog te vol, maar dat is voor nu nog prima. Ik eet langzaam weer goed en ik krijg ook vaker zin in eten. ik kan weer voetballen en volleyballen. Ik heb het lang niet mogen doen, omdat ik te slap was en er een grote kans tot flauwvallen was. We hebben nu winterstop bij voetbal, dus mijn vrijdag avond is leeg en een showtje mee pakken kan geen kwaad.

"We zijn thuis." Schreeuwt Koen door het huis als hij de woonkamer binnenkomt. "Dat hebben we door hoor." Zegt Rutger lachend. Hij zet het eten op de tafel en iedereen schuift aan. Ze kletsen over de opnames, werk en de show van straks. "Ik ga mee." Zeg ik als ze over de show beginnen. "Gezellig!" Zegt Robbie. "Je lult" roept Koen. "Jezus Koen doe effe rustig." Zegt Matthy lachend. "Eetwedstrijd met veel suiker voor hem." Zegt Roel lachend als hij mij gezicht ziet, want Koen heeft echt een drukte aanval. "Jezus.. daar is geen twijfel over" mompel ik. We eten gezellig door. Of wij eten gezellig door, terwijl Milo nog steeds naar zijn eten staart. Al een kwartier. Waarom ben ik beter en hij niet? Die vraag spookt veel door mijn hoofd heen.

Het gaat nog steeds niet echt beter met Milo. Misschien zelfs wel slechter. Hij probeert het volgens mij echt te verbergen, maar ik heb het masker ook op gehad en dan zie je het verschil tussen echt en nep blij zijn pas echt. Hij doet blij bij de opnames en bij shows ook wel thuis, maar vaak geeft hij het dan gewoon op of laat hij zichzelf niet meer zien.

"Miel eet wel effe iets we hebben zo een show." Zegt Roel. "Jahaa." Zegt Milo geïrriteerd. "Doe niet zo Miel." Zegt Koen nog steeds veel te druk. "Laat me gewoon met rust." Zegt Milo en hij loopt weer weg van tafel, zoals de afgelopen dagen. Elke dag is het precies hetzelfde bij het eten. We beginnen normaal, iedereen eet langzaam door, maar na een kwartier heeft Milo meestal niets gegeten en als iemand er over begint wordt hij heel snel heel boos.

"Koen gast hij heeft is nog misselijk. Laat hem nog een beetje." Zegt Robbie, terwijl hij hem een speelse tik op zijn hoofd geeft. "Ik ga wel." Zeg ik en ik loop snel weg naar boven voor ik tegen wordt gehouden, omdat de de andere dan weer vinden dat hij nu rust nodig heeft.

"Milo mag ik binnenkomen?" Vraag ik als ik voor zijn deur sta. "Jahoor." Hoor ik. Ik open de deur en zie hem op zijn bed liggen. Hij probeert nog een lach neer te zetten, maar dat heeft niet veel nut met de tranen die op zijn trui te zien zijn. Ik zeg niets en geef hem gewoon een knuffel. "Het komt goed pap." Probeer ik geruststellend te zeggen. Het voelt een beetje raar om pap te zeggen, want ik heb het lang niet gezegd. Ik wilde het eerst niet zeggen, omdat ik vond dat ik het niet verdiende en toen voelde het gewoon niet meer goed.

"Waarom lukt niets." Zegt hij zachtjes. Ik kijk verbaasd op en hij gaat door. "Waarom kan ik normaal zijn? Waarom kan ik niet gewoon eten zonder mij schuldig te voelen? Waarom kan ik niet normaal reageren als iemand een gesprek met mij voert? Waarom voel ik mij zo mislukt?" Vraagt aan mij. Ik zie de pijn in zijn ogen staan.

"Pap niemand is normaal. Er bestaat geen normaal. Mensenschuw Matthy. Boomer Roel. Onze Smurf Robbie. Geldwolf Koen. Hun kun je niet normaal noemen. Dat kun je bij niemand, want iedereen is anders op zijn eigen leuke manier." Ik neem even een kort e pauze en ga dan weer door. "Eten is ook moeilijk soms kan ik zoveel en andere dagen lukt het niet om iets binnen te krijgen, maar je moet het blijven doen. Als je het niet doet wordt het alleen maar erger. En het is niet erg als je niet normaal kan reageren, want dat hoeft ook niet. Dat is nu niet een prioriteit. Je bent niet mislukt. Je bent jezelf en daar moet jij trots op zijn, want er zijn zoveel mensen die naar jouw kijken en jouw fantastisch vinden!" Zeg ik. "Niemand vindt mij fantastisch." Zegt hij terug.

Ik pak mijn telefoon en open TikTok en zoek op "Milo edits." Er komt direct een zee aan edits. "Kijk deze dan. De fangirls die dit maken willen laten zien dat ze van je houden." Zeg ik, terwijl ik door alle TikTok's heen scroll. Hij kijkt er stil naar. Hij is er verbaasd over. "Miel er kunnen 500 honderd mensen commenten dat ze je niet mogen, maar er blijven dan nog meer dan een miljoen mensen over die je wel mogen." Zeg ik. "Ja." Zegt hij zachtjes. We blijven nog even op zijn bed zitten.

Loef you all <33333