Broken promises // bankzitters

1.5 Sam gaat het wel?

Milo Pov:

Ik merk dat Sam weer een terugval heeft, maar ik herken wel dat dit niet een normale is. "Ik vind dat Sam raar doet." Zegt Robbie. We zitten in het busje en ik zit met Rutger achterin. "Wat is er dan?" Vraagt Rutger aan Robbie. "Ze noemde ons eerst altijd pap of papa, maar ik heb het de afgelopen weken één keer gehoord maximaal als ik het überhaupt wel heb gehoord en ze gedraagt zich zo anders." Zegt Robbie. "Nu je het zegt." Zegt Roel. Ik zie Matthy denken via de spiegel. Ik zeg niets, maar ik thuis wel even bij haar kijken. Ik wil niet iets zeggen, want ik weet net iets te veel over dit onderwerp. Ik moet echt met haar gaan praten, maar ik heb zo'n gevoel dat ze dat zelf niet echt wil.

Het was leuk bij de show, maar mijn gedachten bleven bij Sam. Ze is nu weer thuis en wij zijn er met een paar minuten. Rutger blijf ook slapen, want de alcohol zit er weer goed in.

Ik loop thuis direct naar mijn kamer. Ik open een laatje en haal de bodem eruit. Daar ligt het boekje. Ik schreef er die tijd de hele tijd in. Mijn plan voor zelfmoord staat er in uitgewerkt. Ik zou een overdosis nemen. Het was bijna gelukt als ik niet was gevonden. Ik had de pillen in een bos genomen, maar er was iemand z'n hond gaan uitlaten en had de politie en ambulance gebeld toen hij mij zag.

De volgende dag werd ik wakker in het ziekenhuis met een infuus in mijn hand en een politie agent die bij de deur staat. Ik weet nog goed wat hij zei. "Jongen wat is er toch aan de hand?" Vroeg hij met een bezorgde blik. Dat was mijn moment van breken. Ik had hem alles verteld. Van hoe ik mezelf zo haten tot hoe ik niets meer had gegeten de afgelopen week en hoe ik thuis voelde als een teleurstelling voor mijn ouders. Hij had mij gerust gesteld en mijn ouders gebeld. Ze waren gekomen, maar ze wilde mij niet meer en ik zag het wel. Ik heb nogsteeds het nummer van de agent. Het is nu bijna 10 jaar geleden nog een week, maar het voelt als gisteren dat ik in het bed lag. Mijn ouders deden er thuis niets aan en stuurde mij naar therapie om van mij af te zijn.

Het maakt mij nu niet meer uit. Ik heb het geaccepteerd en voel mij nu beter, maar ik heb zo'n gevoel dat het bij Sam met de minuut slechter gaat.

De volgende ochtend loop ik zodra ik wakker wordt rond negen naar beneden. Sam is waarschijnlijk wel wakker. "Sam?" Zeg ik zachtjes als ik op de deur klop. "Kom binnen." Zeg ze rustig. Ze ligt op haar bed met Zoey, maar ze blijft omhoog kijken. Ik moet nu helpen. "Sam het gaat niet meer goed hè?" Zeg ik rustig. Ik zie een traan langs haar gezicht rollen. "Het gaat prima." Zegt ze, maar haar stem breekt. "Sam wees alsjeblieft eerlijk. Ik kan uit ervaring zeggen dat praten beter is." Zeg ik zo rustig mogelijk. Ze kijkt mij aan met een blik die ik nooit eerder heb gezien. Tranen in haar ogen, maar haar blik is leeg en staat boos.
"Sam hoe gaat het echt?" Vraag ik. "GA WEG!" Schreeuwt ze keihard. "Sam rustig! Je kunt alles tegen mij zeggen." Zeg ik zo rustig mogelijk. "TYF OP ER IS HELEMAAL NIKS." schreeuwt ze en ze draait zich met haar rug richting mij. Dit had ik kunnen verwachten. "Je kunt altijd naar mij komen." Zeg ik en ik loop de kamer uit.

"Wat was dat?" Vraagt Roel als ik de woonkamer in loop. "Sam is boos." Antwoord ik kort en ik ga op de bank zitten. Ik kan mij gedachtes niet recht meer houden. Alles gaat elke kant op en ik wil haar zo graag helpen.

Loef you all <333