Broken promises // bankzitters

1.26 Sam het maakt niet uit!

Guys in het volgende hoofdstuk(ken) ga ik wat vaker wisselen van Pov. Let daar alsjeblieft op!

Matthy Pov:

We zitten aan tafel te eten. Koen en Sam zijn wakker geworden en we zijn nu aan het eten. Ik vind dat ik het moet vragen, maar ik durf het niet zo goed. Iedereen zit ook een beetje in zijn eigen wereldje, dus ik weet ook niet of dit het moment is. Ik kijk Koen aan. Hij heeft dezelfde niet wetende blik in zijn ogen. Ik moet het echt vragen. Ik kijk naar Sam. Ze zit te prik in haar eten en eet af en toe wat.

"Sam..." begin ik voorzichtig. "Ja wat is er." Zeg ze verbaasd. "Ik ben niet boos, maar heb je jezelf nog pijn gedaan de afgelopen tijd?" Vraag ik voorzichtig. Plots kijkt iedereen har kant op. "Ehm..." krijgt ze eruit.

Sam Pov:

"Heb je jezelf nog pijn gedaan de afgelopen tijd?" Vraagt hij. Kut. Was het zo duidelijk? "Ehm..." krijg ik eruit. Ik begin weer aan alles te friemelen om mij heen. "Sam rustig. We zijn echt niet boos." Zegt Koen die naast mij zit. Ik wil nu echt zo graag door de grond zakken. Ik krijg tranen in mijn ogen. Ik verpest echt weer alles. Kut.. kut.. kut. Ik begin weer net iets te snel te ademen.

Ik moet nu echt rustig worden. Hier gaat dat niet lukken. Ik sta op en loop naar mij kamer. Ik sluit mezelf op in badkamer en ga op de grond zitten. Ik hoor wel wat geklop op de deur, maar het lukt niet om op te staan of iets te doen.

Rustig doen Sam. Dit werkt niet. Sam wordt rustig. Sam blijf ademen. Oké even tot tien tellen. 1.. 2.. 3.. nee fuck dat. Oké Sam, ehm iets dat ik voel? De vloer. Iets wat ik hoor? Kut de deur rammelen en gepraat.

Ik moet opstaan. Die deur moet open, want zelf lukt dit niet meer. Ik blijf zitten en ik kan net bij het slot. Ik draai hem om. Waarom deed ik dit ook al weer?

"Sam rustig aan wij zijn er voor je. Wij zijn niet boos." Zegt een stem voor me. Ik probeer me met alles er op te focussen. "Sam rustig aan. Je bent hier veilig. Wij zullen er altijd voor je zijn." Zegt een stem die ik nu kan plaatsen. Milo...

Milo Pov:

Als ik binnenkom zie ik niemand aan tafel zitten. Ik hoor geluid uit de gang komen. Ik hang mijn jas op en loop op het geluid af. Sam's kamer! Wat is er gebeurd? Ik kom aan in de kamer en ik zie vier jongens praten tegen een dichte deur. "Oh Milo kun je helpen." Zegt Roel. Hij is de eerste die mij opmerkt. "Wat is er gebeurt?" Vraag ik verbaasd. "Ze heeft zichzelf opgesloten nadat we een gesprek met haar probeerde te voeren." Zegt Koen. Ik knik en begin tegen de deur te praten in de hoop dat zij het ook hoort er achter. Ik hoor plots een klikje en de deur is open.

Ik loop direct naar binnen. Ze zit hetzelfde als alle vorige keren. Ik probeer haar langzaam rustig te krijgen. "Sam rustig aan wij zijn er voor je. We zijn niet boos." Zeg ik. Het werkt niet echt dus ik ga door. "Sam rustig aan. Je bent hier veilig. Wij zullen er altijd voor je zijn" zegt ik, dan zie ik twee ogen mij aan kijken. Ze staat leeg en draaien af richting de andere. Ze staat op en geeft ze een knuffel.

Ik ben er ook niet voor haar geweest de afgelopen tijd, dus dit was te verwachten. Ze blijft hangen bij Matthy. Heel lang en laat hem niet los. "Het spijt me." Zegt ze zachtjes. Ik heb eigenlijk nog geen idee waar hun gesprek overging. Ik loop langzaam de kamer uit richting mijn eigen. Ik verstop mij in de badkamer.

Sam Pov:

Het is Milo voor me. Ik hoef hem nu niet. Ik sta op en geef mijn vaders een knuffel. Ik heb ze van slag gemaakt alweer. "Het spijt me." Zeg ik zachtjes tegen Matthy als ik bij hem in een knuffel zit.

Plots loopt Milo langs mij de kamer uit. Hij is alweer verdwenen. "Sam wil je het geven." Vraagt Robbie voorzichtig. Het moet nu wel. Het liefst wil ik dat ze weg gaan, maar ze blijven staan. Ik loop naar mijn bureau en trek een laatje open. Ik open een doosje dat erin zit en pak het mesje eruit. Ik pak de scherven eruit en loop terug naar wij zij staan. "Het spijt me." Zeg ik. Robbie pakt ze aan en loopt snel weg. Ondertussen krijg ik alweer een knuffel.

"Hoe heb je deze eigenlijk gemaakt?" Vraagt Robbie als hij terug is. "Was dit niet die onsloopbare?" Vraagt Roel. "Ja.." zeg ik beschaamd. "Hoe?" Vraagt Matthy. "Ik was boos en hij gaat blijkbaar wel kapot als je hem met al je kracht tegen een muur aangooit." Zeg ik voorzichtig. Plots begint Koen te lachen. Robbie doet ook mee. "Even serieus. Dit is echt knap." Zegt Koen lachend. Ik glimlach terug.

"Wil je het ons laten zien?" Vraagt Matthy heel voorzichtig. Waarschijnlijk bang dat ik mezelf opsluit. Ik knik. Ik trek mijn joggingbroek uit en laat het zien. Ik zie ze schrikken. Ik schrik er eigenlijk ook wel een beetje van. Het zijn er echt veel. "Zijn de rooie nieuwe?" Vraagt Koen. "Hoe roder hoe nieuwer en als ze wit of paarsige kleuren dan worden het echt littekens en gaan ze nooit meer echt weg." Leg ik uit. Ze hebben het recht om het te weten.

Je hoeft niet perfect te zijn
Je hoeft niet altijd de beste te zijn
Je moet gewoon jezelf zijn

Loef you all <333333