Broken promises // bankzitters

1.9 het gaat weer goed toch?

Sam Pov:

Het zou weer goed moeten gaan, maar het lukt niet meer. Alles wat ik probeer. Niets lukt. Ik kan mezelf nauwelijks in slaap krijgen en ik kijk vaak naar de sterren s' nachts. En dan wordt ik s' ochtends weer te vroeg wakker. Het is niet dat ik niet wil slapen. Ik kan het niet meer. De nachtmerries zijn terug, maar de paniekaanvallen erger dan ooit.

Nu ook weer. Ik zit op het toilet op school mezelf rustig te krijgen. Het lukt langzaam. Ik veeg mijn tranen weg en loop terug naar mijn klas. Ik zet mijn lach weer op en ga naast Anouk zitten. "Hey hey." Zeg ik enthousiast. "Hoi hoi." Zegt Anouk terug. We mogen zelf werken aan een verslag voor Nederlands. Mevrouw van de Berg is bezig op haar laptop en de rest van de klas op hun iPad's en ik zit mezelf veel te veel laten nadenken. Ik val bijna flauw, want ik s' ochtends weer eens niet gegeten. Ik pak een dextro uit mijn tas en neem hem snel. Ik krijg langzaam mijn energie en focus weer terug en ga aan het werk. Ik schrijf en schrijf. Ik hoor plots de bel gaan. Ik pak mijn spullen in en loop door naar geschiedenis. Anouk en ik gaan achteraan zitten. We hebben het over de tweede wereldoorlog. Ik vind het fantastisch, maar Anouk haat dit echt. Ze is gaan tekenen in haar schrift. "Anouk wanneer begon de tweede wereldoorlog in Europa." Vraagt de docent aan Anouk die niet oplet. "Anouk. 1939." Fluister ik naar haar. Ze zegt snel. "1939 in Europa." "Heel goed volgende keer iets beter opletten wel." Zegt hij mijn aan kijkend. Ik begin te lachen en Anouk doet mee.

"Sam kom we zijn straks nog laat." Roept Anouk naar mij. Ik pak mijn gym tas en loop naar de meiden toe. Ik voel me echt niet goed. Ik kleed me snel om en neem een dextro voor energie en loop mee de sportzaal in. "Oké jongens en meisje. We gaan vandaag judoën." Zegt de gymleraar enthousiast. Ik voel direct het laatste beetje energie uit mij vloeien. We beginnen met een opwarming. Eerst mag ik met Anouk. Zij wint dik. Ik heb er ook geen energie voor en dat niet eten vanochtend helpt niet echt mee. We proberen nog wat poses, maar het lukt mij niet. Daarna moet ik tegen Martijn. Hij is sterk en heeft zware agressie problemen. Dit wordt leuk! Nee tuurlijk niet.

Na even lig ik dan ook onder hem. Ik sla op de mat om af te tikken, maar hij blijft op mij liggen. Ik krijg langzaam geen lucht meer. "MARTIJN GA VAN MIJ AF! IK HEB AL AFGETIKT." schreeuw ik in zijn oor. Hij laat mij net wat los door de schrik. Ik trek mijn armen onder hem uit. Hij pakt mijn opnieuw sterk vast als hij ziet dat ik los ben. Ik ben er nu klaar mee. "MATRIJN KAPPEN." schreeuw ik nog harder. Hij stopt maar niet en dit keer krijg ik echt geen lucht en word ik echt boos.

Ik duw met alle kracht mijn knie in zijn buik. Ik zie hem van mij afrollen en naar zijn buik grijpen en hij laat erbij een gil vrij, waardoor onze leraar eindelijk komt kijken wat er aan de hand is. "Sam wat heb jij gedaan?" vraagt onze leraar. Ik kan dit toch niet geloven nu ben ik plots de schuldig. "HALLO. IK SCHREEUW OM HULP EN ER KOMT NIEMAND. IK KRIJG DOOR DAT TYFUS JOCH GEEN LUCHT MEER EN IK BEN FOUT." Schreeuw ik nu ook in zijn gezicht. De adrenaline giert door mij lichaam en ik ben nu echt boos. Ik zie hem schrikken.

Martijn is achter mij is opgestaan. Ik kijk om en hij is boos, maar echt boos. Hij geeft mij een klap in mijn gezicht, maar ik ben nu echt klaar met het laatste beetje van geduldig en netjes zijn. Ik sla het ook vol in zijn gezicht. Ik trap hem in de ballen en hij zakt naar de grond. "AH KUN JE ER NU NIET MEER TEGEN." Schreeuw ik in zijn gezicht, maar hij staat toch weer op en geeft mijn een trap in mijn buik.

Ik hou het niet meer en al mijn woede stijgt naar mijn hoofd of eerder door mijn hoofd net als mijn verstand en ik ram hem keihard in zijn buik. Hij kotst direct alles uit. Dan realiseer ik mij wat ik heb gedaan. Ik heb vol zijn maag geraakt en nog erger ik heb gevochten. Ik ren weg naar de kleedkamers. Ik pak mijn spullen en ren naar buiten met tranen over mijn wangen. Ik pak mijn spullen uit mijn kluisje en fiets naar huis.

Thuis aangekomen ren ik door naar mijn kamer en mijn badkamer in. De paniek is te groot en ik zoek even kort tot ik het mesje heb gevonden. Ik snij en ga door dat ik niet meer kan. Ik heb een stuk of 10 misschien zelfs 15 wondjes op mijn benen staan. De ene groter en dieper dan de andere. Het wordt me weer te veel. De paniek komt toch weer terug. Ik kan niets meer en de paniek is te erg geworden. Ik probeer mezelf te kalmeren.

Na een paar minuten lukt het eindelijk en gaat de waas weer wat weg voor mijn ogen. Ik merk nu pas wat ik heb gedaan. Ik heb eerst iemand een klap gegeven en daarna ben ik weer eens wegerend van een probleem. Ik heb nu echt grote problemen als mijn vaders hier achter komen en het allerergste is dat ik weer mezelf heb gesneden.

Oepsie bereid je even mentaal voor op het volgende hoofdstuk <3