Broken promises // bankzitters

2.13 hulp

Matthy Pov:

De ambulance medewerker heeft het bloed van Rutger's gezicht af gehaald. Er zat een flinke snee op zijn wang. Ze heeft het schoon gemaakt en een paar hechtingen geplaatst voor de zekerheid. Er zit nu een pleister over heen en ze loop naar mij toe. Sam heeft geen kick gegeven meer. Ze ademt en haar hartslag voel ik nog, maar ze is al zeker 10 minuten out misschien zelfs meer.

De ambulance medewerker vraagt allerlei dingen. Ik geef wel antwoord, maar ik ben er niet bij. Mijn hoofd is er anders. Mijn ogen staan vol tranen. Het ging zo goed en dan dit. Rutger weet niet eens wie de jongen daar was, maar ik weet het heel goed. Sam kwam nog vaak s' avonds even langs omdat ze te bang was om te slapen. Soms klopte ze midden in de nacht op mijn deur na een nachtmerrie. Dan was ze in tranen en helemaal overstuur. Hij heeft te veel schade aangericht en nu komt hij gewoon even terug alsof hij niet levens heeft vernietigd. Mensen gebroken met wat hij deed. Mensen die net weer beter worden. September was de maand dat alles mis ging en nu is het half december en ging alles langzaam beter.

Er wordt een deur opengeduwd. De andere jongens zijn er ook. Sam is van mij schoot getild en de ambulance medewerker is met haar bezig. Ik zie de agent tegen ze praten. Rutger loopt achter hun aan naar binnen. "Milo moet nu naar bed." Zegt hij en hij loopt weer weg. Dit kan maar één ding betekenen. Milo neemt dit niet goed op en is te moe om iets te doen.

Iedereen is druk in gesprek. Robbie en Koen met de agent, Raoul en de ambulance medewerker met Sam, Rutger is boven met Milo en ik zit op de bank stil. Er is geen energie voor mij om te bewegen. Ik zit vast in mijn gedachten. Ik zie en hoor alles.

Sam Pov:

"Ze is er weer." Zeg een mevrouw die boven mij hangt. Ik zie meer mensen komen kijken. Mijn vaders herken ik, maar er is nog iemand die ik niet herken. Ik zit snel omhoog en schuif mezelf in het hoekje van de bank. Waarom kijken ze zo erg. Langzaam lopen ze weg. Alleen Roel en de mevrouw blijven. Ze vragen allerlei dingen. Ik kan me alles nog herinneren van toen net. Alle aanrakingen voel ik nog en alle woorden weet ik nog. Alles weet ik nog.

Ik kijk meer om me heen zodra ook Roel en de mevrouw mij laten. Robbie en Koen praten met een agent. Roel met de mevrouw die waarschijnlijk van de ambulance is, maar als ik opzij kijk zie ik Matthy zitten. Hij staart voor zich uit. Niemand heeft hem door. Hij blijf maar kijken. Hij heeft ook niets door.

Ik zie een traan vallen over zijn gezicht. Ik schuif op naar hem. "Papa rustig ik ben er." Zeg ik. Hij schrikt op en ik kijkt mij recht in mij ogen. "Je bent terug." Zegt hij. Ik trek hem in een knuffel. Ik hoor hem huilen. "Wat is er papa?" Vraag ik. "Waarom moest hij weer komen? Het ging net beter." Antwoordt hij. "Ik weet het niet, maar het komt wel goed." Zeg ik, terwijl ik tegen hem aan ga liggen en we door knuffelen.

Langzaam loopt het huis weer leeg van de mensen. Ze gaan weer weg. Iedereen komt erbij zitten op de bank. Rutger is er ook bij. "Milo slaapt rustig het was hem denk ik te veel." Zegt hij na een tijdje stilte. "Sam hoe gaat het met jouw?" Vraagt Koen. "Ik weet het niet." Antwoord ik eerlijk. "Je wang is wel redelijk blauw." Merkt Koen op. "Dat zal wel." Zeg ik. Daar maak ik me nu niet druk over. Het liefst wil ik alles van mij afspoelen, maar dat kan niet. "Hoe gaat het met jouw rut?" Vraag ik alles ik zijn pleister zie. "Oh ja die jongen heeft mijn wang open gehaald." Zegt hij. "Oh." Zeg ik.

"Wie was die jongen eigenlijk? Ik herkende hem niet." Vraag Rutger. Ik kijk naar de grond. Rutger weet het helemaal niet. "Het was DE jongen. DIE jongen." Zegt Koen. "Oh.." zegt Rutger zacht. Hij heeft het door.

Loef you all!